Zasób 3

Perindopril

Substancja czynna
Tert-Butylamini Perindoprilum
Postać
tabletki
Moc
2 mg
Skład
Perindopril, 2 mg Każda tabletka zawiera: 2 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą (tert-Butylamini perindoprilum). Substancje pomocnicza o znanym działaniu: miedzy innymi laktoza jednowodna. Każda tabletka zawiera 36,14 mg laktozy jednowodnej. Perindopril, 4 mg Każda tabletka zawiera: 4 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą (tert-Butylamini perindoprilum). Substancje pomocnicza o znanym działaniu: laktoza jednowodna. Każda tabletka zawiera 72,28 mg laktoza jednowodnej. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1
Substancje pomocnicze
Laktoza jednowodna, Celuloza mikrokrystaliczna , Sodu wodorowęglan, Krzemionka koloidalna (bezwodna), Magnezu stearynian .
Wskazania
Nadciśnienie tętnicze: Leczenie nadciśnienia tętniczego. Niewydolność serca: Leczenie objawowej niewydolności serca.
Dawkowanie
Zaleca się przyjmowanie peryndoprylu raz na dobę, rano przed posiłkiem. Dawkę należy ustalać indywidualnie dla każdego pacjenta (patrz punkt 4.4) oraz w zależności od reakcji ciśnienia tętniczego na leczenie. Nadciśnienie tętnicze: Peryndopryl można stosować w monoterapii, lub w skojarzeniu z lekami przeciwnadciśnieniowymi z innych grup (patrz punkty 4.3, 4.4, 4.5 i 5.1). Zalecana dawka początkowa wynosi 4 mg, raz na dobę, rano. 1 U pacjentów z dużą aktywnością układu renina-angiotensyna-aldosteron (szczególnie u pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym, z niedoborem elektrolitów i wody, w stanie dekompensacji sercowej lub ciężkim nadciśnieniem tętniczym) po podaniu dawki początkowej preparatu może wystąpić nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego. U tych pacjentów zaleca się dawkę początkową 2 mg, a leczenie należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarską. Po miesiącu terapii, dawkę preparatu można zwiększyć do 8 mg raz na dobę. Po rozpoczęciu leczenia peryndoprylem, może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze. Dotyczy to częściej pacjentów, którzy jednocześnie byli leczeni lekami moczopędnymi. W związku z tym zaleca się zachowanie ostrożności, ponieważ u tych pacjentów może występować hipowolemia i (lub) niedobór elektrolitów. O ile jest to możliwe, należy przerwać stosowanie leku moczopędnego na 2 do 3 dni przed rozpoczęciem leczenia peryndoprylem (patrz punkt 4.4). U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, u których nie można przerwać stosowania leku moczopędnego, leczenie peryndoprylem należy rozpocząć od dawki 2 mg. Należy monitorować czynność nerek oraz stężenie potasu w surowicy. Późniejsze dawkowanie peryndoprylu należy dostosować w zależności od reakcji ciśnienia tętniczego na leczenie. Jeśli jest to konieczne, można ponownie zastosować lek moczopędny. U pacjentów w wieku podeszłym, leczenie należy rozpoczynać od dawki 2 mg, którą po miesiącu można zwiększyć do 4 mg, a następnie do 8 mg, jeśli zaistnieje taka konieczność, w zależności od czynności nerek (patrz tabela poniżej). Objawowa niewydolność serca: Zaleca się, aby rozpoczynać leczenie peryndoprylem, który jest na ogół stosowany w skojarzoniu z lekiem moczopędnym nieoszczędzającym potasu i (lub) digoksyną i (lub) beta-adrenolitykiem , pod ścisłą kontrolą lekarską, od zalecanej dawki początkowej 2 mg, przyjmowanej rano. Dawkę tę można zwiększać o 2 mg, w odstępstwach nie krótszych niż 2 tygodnie, do dawki 4 mg raz na dobę, o ile jest ona tolerowana. Dawkę należy dostosować w zależności od odpowiedzi klinicznej u danego pacjenta. U chorych z ciężką niewydolnością serca oraz u innych osób zaliczanych do grupy wysokiego ryzyka (pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub z predyspozycją do występowania zaburzeń elektrolitowych, pacjenci przyjmujący jednocześnie leki moczopędne i (lub) pacjenci przyjmujący leki rozszerzające naczynia) leczenie należy rozpocząć pod ścisłą kontrolą lekarską (patrz 4.4 „Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania”). U pacjentów z grupy wysokiego ryzyka wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego, np. pacjenci z zaburzeniami gospodarki elektrolitowej z hiponatremią lub bez, pacjenci z hipowolemią oraz pacjenci, u których stosowano intensywnie leczenie moczopędne, należy w miarę możliwości wyrównać te zaburzenia przed rozpoczęciem podawania peryndoprylu. Należy ściśle monitorować ciśnienie tętnicze, parametry czynności nerek i stężenie potasu w surowicy, zarówno przed rozpoczęciem leczenia peryndoprylem, jak i w jego trakcie (patrz punkt 4.4). Dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek: Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek powinno opierać się na wartościach klirensu kreatyniny, jak przedstawiono w Tabeli 1 poniżej. Tabela 1: Dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Klirens kreatyniny (ml/min) Zalecana dawka Clkr ≥ 60 4 mg/dobę 30 < Clkr <60 2 mg/dobę 15 < Clkr <30 2 mg co dwa dni Pacjenci hemodializowani*, Clkr <15 2 mg w dniu dializy *Klirens peryndoprylatu podczas dializy wynosi 70 ml/min. Pacjenci hemodializowani powinni przyjąć dawkę preparatu po dializie. Dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby: 2 Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkty 4.4 i 5.2). Stosowanie u dzieci Nie określono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania preparatu u dzieci. Dlatego nie zaleca się jego podawania u pacjentów w tej grupie wiekowej.
Przeciwwskazania
− Nadwrażliwość na peryndopryl, lub którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. − Obrzęk naczynioruchowy związany ze stosowaniem inhibitora konwertazy angiotensyny (ACE) w wywiadzie. − Wrodzony lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. − Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkt 4.6); − Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Perindopril z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR<60 ml/min/1,73 m2) (patrz punkty 4.5 i 5.1).
Działania niepożądane
Następujące działania niepożądane były obserwowane podczas leczenia peryndoprylem z następującą częstością: − bardzo często (>1/10) − często (>1/100, <1/10) − niezbyt często (>1/1000, <1/100) − rzadko (>1/10 000, <1/1000) − bardzo rzadko (<1/10 000), włączając pojedyncze przypadki - nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych). Zaburzenia psychiczne: Niezbyt często: zaburzenia nastroju lub snu. Zaburzenia układu nerwowego: Często: bóle głowy, zawroty głowy (w tym pochodzenia błędnikowego), parestezje Bardzo rzadko: uczucie splątania Zaburzenia oka: Często: zaburzenia widzenia Zaburzenia ucha i błędnika: Często: szumy uszne Zaburzenia serca i naczyń: Często: niedociśnienie tętnicze w tym objawowe niedociśnienie tętnicze 8 Bardzo rzadko: zaburzenia rytmu serca, dławica piersiowa, zawał serca i udar, prawdopodobnie jako skutek nadmiernego obniżenia ciśnienia tętniczego u pacjentów z grup wysokiego ryzyka (patrz punkt 4.4) Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: Często: kaszel, duszność Niezbyt często: skurcz oskrzeli Bardzo rzadko: eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie błony śluzowej nosa Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: Często: nudności, wymioty, ból brzucha, zaburzenia smaku, niestrawność, biegunka i zaparcia Niezbyt często: suchość w ustach Bardzo rzadko: zapalenie trzustki Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: Bardzo rzadko: cytolityczne lub cholestatyczne zapalenie wątroby (patrz punkt 4.4) Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: Często: wysypka, świąd Niezbyt często: obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, ust, błon śluzowych, języka, głośni i (lub) krtani, pokrzywka (patrz punkt 4.4) Bardzo rzadko: rumień wielopostaciowy Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe, tkanki łącznej i kości: Często: skurcze mięśni Zaburzenia nerek i dróg moczowych: Niezbyt często: niewydolność nerek Bardzo rzadko: ostra niewydolność nerek Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: Niezbyt często: impotencja Zaburzenia ogólne: Często: osłabienie Niezbyt często: nadmierna potliwość Zaburzenia krwi i układu chłonnego: Zmniejszenie stężenia hemoglobiny i wartości hematokrytu, trombocytopenia, leukopenia/neutropenia oraz przypadki agranulocytozy lub pancytopenii, były obserwowane bardzo rzadko. U pacjentów z wrodzonym niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej zgłaszano bardzo rzadko przypadki niedokrwistości hemolitycznej. Badania laboratoryjne: Może wystąpić zwiększenie stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy oraz hiperkaliemia przemijajaca po odstawieniu leku, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek, ciężką niewydolnością serca, nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym. Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny w surowicy były obserwowane rzadko. Badania kliniczne W okresie randomizacji badania EUROPA, odnotowano wyłącznie poważne zdarzenia niepożądane. Występowały one u małej liczby pacjentów: u 16 (0,3%) na 6122 pacjentów otrzymujących peryndopryl i 12 (0,2%) na 6107 pacjentów w grupie otrzymującej placebo. U pacjentów leczonych peryndoprylem, niedociśnienie tętnicze obserwowano u 6 pacjentów, obrzęk naczynioruchowy u 3 pacjentów, nagłe zatrzymanie krążenia u 1 pacjenta. Większa liczba pacjentów zrezygnowała z 9 badania z powodu kaszlu, niedociśnienia tętniczego lub innego rodzaju nietolerancji w grupie przyjmującej peryndopryl niż w grupie przyjmującej placebo, odpowiednio 6,0% (n=366) względem 2,1% (n=129). Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel: + 48 22 49 21 301, fax: + 48 22 49 21 309, e-mail: ndl@urpl.gov.pl.
Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów
W niektórych przypadkach zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn może być zaburzona ze względu na możliwość wystąpienia zawrotów głowy lub znużenia.
Interakcje
Leki moczopędne: U pacjentów przyjmujących leki moczopędne, a zwłaszcza pacjentów z zaburzeniami gospodarki wodno-elektrolitowej, może występować nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi na początku leczenia inhibitorami ACE. Ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego można zmniejszyć poprzez przerwanie stosowania leku moczopędnego, zwiększenie objętości płynów lub spożycie soli przed rozpoczęciem leczenia z zastosowaniem małych, stopniowo zwiekszanych dawek peryndoprylu.. 6 Leki moczopędne oszczędzające potas, preparaty potasu lub zamienniki soli kuchennej zawierające Wprawdzie u pacjentów leczonych peryndoprylem stężenie potasu w surowicy pozostaje prawidłowe, jednak u niektórych pacjentów może wystąpić hiperkaliemia. Leki moczopędne oszczędzające potas (np. spironolakton, triamteren lub amiloryd), preparaty potasu lub zamienniki soli kuchennej zawierające potas mogą prowadzić do znacznego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Dlatego nie zaleca się przyjmowania peryndoprylu w skojarzeniu z wyżej wymienionymi preparatami (patrz punkt 4.4). Gdy jednoczesne stosowanie peryndoprylu z tymi lekami jest wskazane z powodu stwierdzonej hipokaliemii, należy je stosować ostrożnie i często kontrolować stężenie potasu w surowicy. Lit: Podczas jednoczesnego stosowanie litu oraz inhibitorów ACE obserwowano przemijające zwiększenie stężenia litu w surowicy oraz nasilenie jego toksyczności. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększać ryzyko toksycznego działania litu oraz nasilać i tak zwiększone ryzyko działania toksycznego litu spowodowane przyjmowaniem inhibitorów ACE. Nie zaleca się stosowania peryndoprylu z litem jednak jeżeli jednoczesne stosowanie tych leków jest konieczne należy często oznaczać stężenie litu w surowicy (patrz punkt 4.4). Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), w tym kwas acetylosalicylowy w dawce ≥ 3g/dobę: Stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych może zmniejszać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE. Dodatkowo NLPZ stosowane jednoczesnie z inhibitorami ACE wykazują działanie addycyjne prowadzące do zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi, co może powodować osłabienie czynności nerek. Działanie to jest zazwyczaj przemijające. Rzadko może wystąpić ostra niewydolność nerek, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, np. u osób w wieku podeszłym lub odwodnionych. Leki przeciwnadciśnieniowe i leki rozszerzające naczynia: Jednoczesne stosowanie tych leków może nasilać działanie hipotensyjne peryndoprylu. Jednoczesne stosowanie nitrogliceryny i innych azotanów lub innych leków rozszerzających naczynia może powodować dalsze obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Dane badania klinicznego wykazały, że podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.1). Leki przeciwcukrzycowe: Badania epidemiologiczne wykazały, że jednoczesne podawanie inhibitorów ACE i leków przeciwcukrzycowych (insuliny, doustnych leków przeciwcukrzycowych) może nasilać działanie hipoglikemizujące z ryzykiem wystąpienia hipoglikemii. Występowanie tego zjawiska, jest bardziej prawdopodobne w pierwszych tygodniach leczenia skojarzonego oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Kwas acetylosalicylowy, leki trombolityczne, β-adrenolityki, azotany: Peryndopryl można stosować jednocześnie z kwasem acetylosalicylowym (stosowanym jako lek antyagregacyjny), lekami trombolitycznymi, beta-adrenolitykami i (lub) azotanami. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne/ leki przeciwpsychotyczne/ znieczulające: Jednoczesne stosowanie pewnych produktów leczniczych znieczulających, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych i leków przeciwpsychotycznych z inhibitorami ACE może powodować dalsze obniżenie ciśnienia tętniczego krwi (patrz punkt 4.4). 7 Leki sympatykomimetyczne: Leki sympatykomimetyczne mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE.
Ostrzeżenia
Niedociśnienie tętnicze: Inhibitory konwertazy angiotensyny mogą spowodować nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego. U pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym objawowe niedociśnienie tętnicze występuje rzadko. Prawdopodobieństwo jego wystąpienia jest większe u pacjentów ze zmniejszoną objętością osocza np. w następstwie leczenia lekami moczopędnymi, stosowania diety ubogosodowej, dializy, biegunki lub wymiotów bądź też u pacjentów z ciężkim nadciśnieniem tętniczym zależnym od reniny(patrz punkty 4.5 i 4.8). U pacjentów z objawową niewydolnością serca, ze współistnieją niewydolnością nerek lub bez, obserwowano objawowe niedociśnienie tętnicze. Jego wystąpienie jest najbardziej prawdopodobne u chorych z wyższą klasą niewydolności serca, u których stosowane są duże dawki diuretyków pętlowych, u chorych z hiponatremią lub zaburzeniem czynności nerek. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego, należy ściśle kontrolować początkowy okres stosowania preparatu oraz okres ustalania dawki preparatu (patrz 4.2 i 4.8). Podobne zastrzeżenia dotyczą pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub pacjentów z zaburzeniami krążenia mózgowego, u których nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego może spowodować zawał serca lub incydent naczyniowo-mózgowy. W razie wystąpienia niedociśnienia tętniczego, pacjenta należy ułożyć w pozycji na plecach. W razie potrzeby należy podać 0,9% roztwór NaCl we wlewie dożylnym. Przemijające niedociśnienia tętnicze nie jest przeciwwskazaniem do dalszego podawania preparatu. Zwykle można kontynuować podawanie preparatu bez trudności, po podwyższeniu ciśnienia tętniczego krwi w następstwie zwiększenia objętości płynów. U niektórych pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, z prawidłowym lub obniżonym ciśnieniem tętniczym krwi, po podaniu peryndoprylu może wystąpić dalsze obniżenie ciśnienia tętniczego. Takie działanie preparatu jest oczekiwane i zwykle nie stanowi przyczyny przerwania jego stosowania. W razie wystąpienia objawów niedociśniena tętniczego może być konieczne zmniejszenie dawki lub przerwanie stosowania peryndoprylu. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) (ang. Renin-Angiotensin- Aldosterone-system, RAAS) Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE) (ang. Angiotensin Converting Enzyme Inhibitors, ACEi), antagonistów receptora angiotensyny II (ang. Angiotensin Receptor Blockers, ARB) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się 3 podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu (patrz punkty 4.5 i 5.1). Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Zwężenie zastawki aortalnej lub mitralnej, kardiomiopatia przerostowa: Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów konwertazy angitensyny, peryndopryl należy stosować z szczególną ostrożnością u pacjentów ze zwężeniem zastawki mitralnej lub ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory, tak jak ma to miejsce w przypadku zwężenia zastawki aortalnej lub kardiomiopatii przerostowej. Zaburzenia czynności nerek: W przypadku zaburzeń czynności nerek (klirens kreatyniny < 60 ml/min) dawkę początkową peryndoprylu należy dostosować do wartości klirensu kreatyniny u danego pacjenta (patrz punkt 4.2), a następnie do reakcji pacjenta na leczenie. Rutynowa kontrola stężenia potasu i kreatyniny w surowicy stanowi część standardowego postępowania medycznego w odniesieniu do tych pacjentów (patrz punkt 4.8). U chorych z objawową niewydolnością serca niedociśnienie tętnicze po podaniu dawki początkowej inhibitorów ACE może prowadzić do dodatkowego zaburzenia czynności nerek. W takich przypadkach obserwowano wystąpienie ostrej niewydolności nerek, zwykle przemijającej. U niektórych pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej nerki, którzy przyjmowali inhibitory ACE, obserwowano zwiększenie stężenia mocznika we krwi oraz kreatyniny w surowicy, zwykle przemijające po zakończeniu leczenia. Dotyczy to szczególnie pacjentów z niewydolnością nerek. W przypadku współistnienia nadciśnienia naczyniowo-nerkowego, istnieje zwiększone ryzyko rozwoju ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolności nerek. U tych pacjentów, leczenie należy rozpocząć pod ścisłą kontrolą lekarską, od małych dawek i ostrożnie zwiększać dawki. Jednoczesne podawanie leków moczopędnych może być czynnikiem predysponującym do wystąpienia powyższych powikłań, dlatego też należy przerwać leczenie lekami moczopędnymi oraz należy monitorować parametry czynności nerek w ciągu pierwszych tygodni leczenia peryndoprylem. U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, u których nie stwierdzono wcześniej występowania zwężenia naczyń nerkowych, dochodziło do zwiększenia stężenia mocznika we krwi oraz kreatyniny w surowicy, na ogół niewielkiego i przemijającego, zwłaszcza, gdy peryndopryl był podawany jednocześnie z lekiem moczopędnym. Jest to bardziej prawdopodobne u pacjentów z istniejącym zaburzeniem czynności nerek. Może być konieczne zmniejszenie dawki i (lub) przerwanie podawania leku moczopędnego i (lub) peryndoprylu. Pacjenci hemodializowani: U pacjentów dializowanych z użyciem błon filtracyjnych o dużej przepuszczalności, którzy przyjmowali inhibitor ACE, obserwowano reakcje rzekomoanafilaktyczne.W tej grupie chorych należy rozważyć zastosowanie innego rodzaju błon dializacyjnych lub leku przeciwnadciśnieniowego z innej grupy. Transplantacja nerki: Nie ma doświadczenia w stosowaniu perydoprylu u pacjentów, którym w ostatnim czasie przeszczepiono nerkę. Nadwrażliwość, obrzęk naczynioruchowy: 4 U pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym peryndoprylem, obserwowano rzadko przypadki obrzęku naczynioruchowego twarzy, kończyn, ust, błon śluzowych, języka, głośni i (lub) krtani (patrz punkt 4.8). Objawy te mogą wystąpić w dowolnym momencie stosowania preparatu. W takich przypadkach należy szybko przerwać stosowanie peryndoprylu, i rozpocząć odpowiednią obserwację pacjenta, która powinna trwać do czasu całkowitego ustąpienia objawów. W sytuacjach gdy obrzęk obejmował jedynie twarz i usta, zaburzenia ustępowały na ogół bez leczenia, chociaż podawanie leków przeciwhistaminowych było przydatne w łagodzeniu objawów. Obrzęk naczynioruchowy związany z obrzękiem krtani może być śmiertelny. Jeśli obrzęk dotyczy języka, głośni lub krtani, co może spowodować niedrożność dróg oddechowych, należy natychmiast zastosować leczenie takie jak w stanach nagłych. Może ono obejmować podanie adrenaliny i (lub) utrzymanie drożności dróg oddechowych. Pacjent powinien znajdować się pod ścisłą kontrolą lekarską do chwili całkowitego i trwałego ustąpienia objawów. Częstość występowania obrzęku naczynioruchowego spowodowanego stosowaniem inhibitorów konwertazy angiotensyny jest większa u pacjentów rasy czarnej w porównaniu do pacjentów innych ras. U chorych, u których w przeszłości występował obrzęk naczynioworuchowy, nie związany z przyjmowaniem inhibitora ACE, może istnieć większe ryzyko jego wystąpienia podczas stosowania inhibitora ACE (patrz punkt 4.3). Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas aferezy lipoprotein o małej gęstości (LDL): U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE rzadko stwierdzano reakcje rzekomoanafilaktyczne zagrażające życiu podczas aferezy lipoprotein o małej gęstości z użyciem siarczanu dekstranu. Reakcji tych, można uniknąć przerywając okresowo przyjmowanie inhibitorów ACE przed każdym zabiegiem aferezy. Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas leczenia odczulającego: U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE podczas leczenia odczulającego (np. jadem owadów błonkoskrzydłych) występowały reakcje rzekomoanafilaktyczne. U tych samych pacjentów udawał się uniknąć omawianych reakcji poprzez czasowe odstawienie inhibitora ACE, jednak występowały ponownie po nieumyślnym zastosowaniu preparatu. Zaburzenia czynności wątroby: Rzadko, stosowanie inhibitorów ACE było związane z występowaniem zespołu rozpoczynającego się żółtaczką cholestatyczną i postępującego do piorunującej martwicy wątroby, czasami prowadząc do śmierci. Mechanizm tego zespołu nie jest znany. U pacjentów leczonych inhibitorami ACE, u których rozwinęła się żółtaczka lub zwiększyła aktywności enzymów wątrobowych, należy przerwać stosowanie inhibitora ACE oraz rozpocząć odpowiednie leczenie (patrz punkt 4.8). Neutropenia, agranulocytoza, małopłytkowość, niedokrwistość: U pacjentów leczonych inhibitorami ACE obserwowano występowanie neutropenii (agranulocytozy), trombocytopenii i niedokrwistości. U chorych z prawidłową czynnością nerek i bez innych czynników sprzyjających rozwojowi powikłań, neutropenia występowała rzadko. Peryndopryl należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z kolagenozą naczyń, osób leczonych lekami immunosupresyjnymi, allopurynolem lub prokainamidem, lub u pacjentów, u których powyższe stany współistnieją, szczególnie gdy uprzednio występowało zaburzenie czynności nerek. U niektórych takich pacjentów rozwijały się ciężkie zakażenia, które w niektórych przypadkach były oporne na intensywne leczenie antybiotykami. Jeśli peryndopryl jest stosowany u tych pacjentów, zaleca się okresowe oznaczenie liczby białych krwinek. Chorych należy poinformować, aby zgłaszali wszelkie objawy infekcji. Donoszono o sporadycznych przypadkach niedokrwistości hemolitycznej u osób z wrodzonym niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej. Grupy etniczne: Inhibitory ACE częściej powodują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Tak jak w przypadku innych inhibitorów ACE, peryndopryl może być mniej skuteczny w 5 obniżaniu ciśnienia tętniczego u pacjentów rasy czarnej, prawdopodobnie z powodu małej aktywności reninowej osocza, występującej w populacji rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym. Kaszel: U pacjentów leczonych inhibitorami ACE może wystąpić suchy, uporczywy kaszel, który ustępuje bez leczenia po odstawieniu preparatu. Kaszel wywołany stosowaniem inhibitora ACE należy uwzględnić w diagnostyce różnicowej kaszlu. Zabiegi chirurgiczne, znieczulenie U pacjentów poddawanych dużym zabiegom operacyjnym lub znieczuleniu z zastosowaniem środków, powodujących niedociśnienie tętnicze, peryndopryl może blokować powstawanie angiotensyny II, wtórnie do kompensacyjnego uwalniania reniny. Podawanie preparatu należy przerwać na jeden dzień przed zabiegiem. W razie wystąpienia niedociśnienia tętniczego, które mogło rozwinąć się we wspomnianym mechanizmie, można skorygować je poprzez zwiększenie objętości płynów. Hiperkaliemia: U niektórych pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym peryndoprylem obserwowano zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Do pacjentów szczególnie narażonych na wystąpienie hiperkaliemii należą pacjenci z niewydolnością nerek, niewyrównaną cukrzycą, przyjmujący leki moczopędne oszczędzające potas, preparaty potasu albo zamienniki soli kuchennej zawierające potas, a także osoby przyjmujące inne leki, które mogą zwiększać stężenie potasu w surowicy (np. heparyna). Jeżeli równoczesne stosowanie jednego z wyżej wymienionych preparatów z peryndoprylem jest właściwe, zaleca się regularną kontrolę stężenia potasu w surowicy. Pacjenci chorzy na cukrzycę: U pacjentów chorych na cukrzycę leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną, należy ściśle kontrolować stężenie glukozy we krwi podczas pierwszego miesiąca leczenia inhibitorami ACE (patrz punkt 4.5, leki przeciwcukrzycowe). Lit: Zasadniczo nie zaleca się jednoczesnego stosowania litu i peryndoprylu (patrz punkt 4.5) Leki moczopędne oszczędzające potas, preparaty potasu lub zamienniki soli kuchennej zawierające potas: Ogólnie nie zaleca się stosowania peryndoprylu jednocześnie z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, preparatami potasu lub zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas (patrz punkt 4.5). Laktoza: Tabletki Perindopril zawierają laktozę. Preparat nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą nietolerancją galaktozy, niedoborem laktozy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Ciąża i laktacja: (patrz punkty 4.3 i 4.6)
Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża Peryndoprylu nie powinien być stosowany w pierwszym trymestrze ciąży. W przypadku planowania ciąży lub jej stwierdzenia należy jak najwcześniej zastosować inne leczenie. Nie przeprowadzano odpowiednio kontrolowanych badań u ludzi niemniej jednak w ograniczonej liczbie przypadków ekspozycji na preparat w pierwszym trymestrze ciąży nie wykazano jakochkolwiek wad rozwojowych związanych z działaniem fetotoksycznym jak opisano poniżej. Peryndopryl jest przeciwwskazany podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży. Przedłużona ekspozycja płodu na inhibitory ACE podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży jest znane jako czynnik fetotoksyczny (powodujący zaburzenia czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia kości czaszki) i działanie toksyczne na noworodki (powodujące niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemię) (patrz punkt 5.3). W przypadku ekspozycji na peryndopryl począwszy od drugiego trymestru ciąży zaleca się przeprowadzenie badania ultrasonograficznego czynności nerek i czaszki. Karmienie piersią: Nie wiadomo czy peryndopryl przenika do pokarmu kobiecego. Dlatego też nie zaleca się stosowania peryndoprylu w okresie karmienia piersią.
Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie Po podaniu doustnym, peryndopryl wchłania się szybko i osiąga maksymalne stężenie po 1 godzinie. Biodostępność wynosi 65% do 70%. Około 20% całkowitej ilości wchłoniętego peryndoprylu jest przekształcana w peryndoprylat, czynny metabolit. Oprócz czynnego peryndoprylatu, który jest czynny farmakodynamicznie, peryndopryl jest metabolizowany do pięciu innych metabolitów, które nie są czynne. Okres półtrwania peryndoprylu w osoczu wynosi 1 godzinę. Maksymalne stężenie peryndoprylatu jest osiągane w ciągu 3 do 4 godzin. Pokarm zmniejsza przemianę peryndoprylu w peryndoprylat i w związku z tym jego biodostępność. Z tego powodu peryndopryl należy przyjmować doustnie w dawce pojedynczej raz na dobę, przed porannym posiłkiem. Objętość dystrybucji niezwiązanego peryndoprylatu wynosi około 0,2 l/kg mc.. Stopień związania z białkami jest mały (frakcja związana peryndoprylatu z konwertazą angiotensyny wynosi mniej niż 30%)Stopień wiązania z białkami zależy od stężenia w osoczu Peryndoprylat jest wydalany z moczem i okres półtrwania frakcji niezwiązanej wynosi około 3 do 5 godzin. Dysocjacja peryndoprylatu związanego z konwertaza angiotensyny prowadzi do tego, że efektywny okres półtrwania wynosi 25 godzin co powoduje iż stan równowagi ustala się w ciągu 4 dni.. Nie obserwowano kumulacji peryndoprylu w organizmie podczas wielokrotnego podawania. Eliminacja peryndoprylatu jest wolniejsza u pacjentów w wieku podeszłym oraz u pacjentów z niewydolnością serca lub nerek. U pacjentów z niewydolnością nerek dawkę należy dostosować w zależności od stopnia niewydolności (klirens kreatyniny). Peryndoprylat jest usuwany z krążenia przez dializę; jego klirens wynosi 70 ml/min. Farmakokinetyka peryndoprylu jest zmieniona u pacjentów z marskością wątroby; klirens wątrobowy cząsteczki macierzystej jest zmniejszony o połowę. Niemniej jednak powstająca ilość peryndoprylatu jest zmniejszona i nie jest konieczna modyfikacja dawki preparatu.
Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: leki działające na układ renina – angiotensyna, inhibitory ACE Kod ATC: C09A A04 Mechanizm działania Peryndopryl jest inhibitorem enzymu konwertującego angiotensynę I do angiotensyny II (konwertaza angiotensyny– ACE). Konwertaza angiotensyny jest kinazą, egzopettydazą przekształcającą angiotensynę I do angiotensyny II będącej czynnikiem powodującym skurcz naczyń krwionośnych oraz rozkładajacą bradykininę – substancję rozszerzającą naczynia do nieczynnych hektapeptydów.. Zahamowanie aktywności ACE powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II w osoczu, co prowadzi do zwiększenia aktywności reninowej osocza (poprzez zahamowanie ujemnego sprzężenia zwrotnego związanego z uwalnianiem reniny) i zmniejszenia wydzielania aldosteronu. Inaktywacja enzymu rozkładającego bradykininę przez inhibitory ACE powoduje także zwiększenia aktywności systemowych i tkankowych układów kalikreinowo- kininowych (i przez to także aktywacje układu prostaglandyn). Możliwe jest, że ten mechanizm bierze udział w obniżaniu ciśnienia tętniczego krwi oraz częściowo warunkuje występowanie niektórych działań niepożądanych (np. kaszel). Peryndopryl działa za pośrednictwem czynnego metabolitu, peryndoprylatu. Inne metabolity nie wykazują aktywności hamującej ACE In vitro. Działanie farmakodynamiczne Nadciśnienie tętnicze Peryndopryl jest skuteczny we wszystkich stopniach nadciśnienia tętniczego: lekkim, umiarkowanym i ciężkim; powoduje obniżenie wartości ciśnienie tętniczego skurczowego i rozkurczowego zarówno w pozycji leżącej i stojącej. Peryndopryl zmniejsza obwodowy opór naczyniowy, co powoduje 10 obniżenie ciśnienia krwi, w konsekwencji zwiększenie przepływu obwodowego, bez wpływu na częstość pracy serca. Przepływ krwi przez nerki na ogół zwiększa się natomiast wskaźnik przesączania kłębuszkowego (GFR) pozostaje zazwyczaj nie zmieniona. Maksymalne działanie przeciwnadciśnieniowe występuje po upływie od 4 do 6 godzin po podaniu pojedynczej dawki i utrzymuje się co najmniej przez 24 godziny: stosunek procentowy wielkości redukcji ciśnienia tętniczego w okresie najsłabszego działania leku do wielkości obniżenia ciśnienia tętniczego w okresie najsilniejszego działania leku wynosi około od 87% do 100%. Obniżenie ciśnienia tętniczego krwi następuje szybko. U pacjentów reagujących na leczenie, normalizacja wartości ciśnienia tętniczego jest osiągana w ciągu miesiąca i utrzymuje się bez wystąpienia oznak tachyfilaksji. Odstawienie preparatu nie prowadzi do efektów „z odbicia”. Peryndopryl zmniejsza przerost lewej komory serca. Potwierdzono, że u ludzi peryndopryl wywiera działanie rozszerzające naczynia.. Zwiększa on elastyczność dużych tętnic i zmniejsza stosunek grubości warstwy środkowej do światła w małych tętnicach. Terapia skojarzona z tiazydowymi lekami moczopędnymi wykazuje działanie synergiczne typu addycyjnego. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i tiazydowego leku moczopędnego zmniejsza ryzyko wystąpienia hipokaliemii wywoływanej przez leczenie lekiem moczopędnym. Niewydolność serca Peryndopryl zmniejsza pracę serca poprzez zmniejszenie obciążenia wstępnego i następczego. Badania przeprowadzone u pacjentów z niewydolnością serca wykazały następujące działania preparatu: - zmniejszenie ciśnienia napełniania lewej i prawej komory, - zmniejszenie całkowitego obwodowego oporu naczyniowego, - zwiększenie pojemności minutowej oraz poprawę indeksu sercowego. W badaniach porównawczych po pierwszym podaniu dawki początkowej 2 mg peryndoprylu u pacjentów z lekką do umiarkowanej niewydolnością serca nie stwierdzono znamiennego obniżenia ciśnienia tętniczego krwi w porównaniu z placebo. Dwa duże randomizowane, kontrolowane badania kliniczne ONTARGET (ang. ONgoing Telmistartan Alone and in combination with Ramipril Global Endpoint Trial) i VA NEPHRON-D (ang. The Veterans Affairs Nefropathy in Diabetes) badały jednoczesne zastosowanie inhibitora ACE z antagonistami receptora angiotensyny II. Badanie ONTARGET było przeprowadzone z udziałem pacjentów z chorobami układu sercowo- naczyniowego, chorobami naczyń mózgowych w wywiadzie lub cukrzycą typu 2 z towarzyszącymi, udowodnionymi uszkodzeniami narządów docelowych. Badanie VA NEPHRON-D było przeprowadzone z udziałem pacjentów z cukrzycą typu 2 oraz z nefropatią cukrzycową. Badania te wykazały brak istotnego korzystnego wpływu na parametry nerkowe i (lub) wyniki w zakresie chorobowości oraz śmiertelności sercowo-naczyniowej, podczas gdy zaobserwowano zwiększone ryzyko hiperkaliemii, ostrego uszkodzenia nerek i (lub) niedociśnienia, w porównaniu z monoterapią. Ze względu na podobieństwa w zakresie właściwości farmakodynamicznych tych leków , przytoczone wyniki również mają znaczenie w przypadku innych inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Dlatego też u pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy jednocześnie stosować inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Badanie ALTITUDE (ang. Aliskiren Trial in Type 2 Diabetes Using Cardiovascular and Renal Disease Endpoints) było zaprojektowane w celu zbadania korzyści z dodania aliskirenu do standardowego leczenia inhibitorem ACE lub antagonistą receptora angiotensyny II u pacjentów z cukrzycą typu 2 i przewlekłą chorobą nerek oraz/lub z chorobą układu sercowo-naczyniowego. Badanie zostało przedwcześnie przerwane z powodu zwiększonego ryzyka działań niepożądanych. 11 Zgony sercowo-naczyniowe i udary mózgu występowały częściej w grupie otrzymującej aliskiren w odniesieniu do grupy placebo. W grupie otrzymującej aliskiren odnotowano również częstsze występowanie zdarzeń niepożądanych, w tym ciężkich zdarzeń niepożądanych (hiperkaliemia, niedociśnienie i niewydolność nerek) względem grupy placebo.
Przedawkowanie
Dostępne dane dotyczące przedawkowania u ludzi są ograniczone. Objawy związane z przedawkowaniem inhibitorów ACE mogą obejmować niedociśnienie tętnicze, wstrząs, zaburzenia elektrolitowe, niewydolność nerek, hiperwentylację, tachykardię, kołatanie serca, bradykardię, zawroty głowy, niepokój i kaszel. W przypadku przedawkowanie zaleca się zastosowanie wlewu dożylnego 0,9 % roztworu NaCl. W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego pacjenta należy ułożyć w pozycji na plecach. Jeżeli odpowiednie leki są dostępne, należy również rozważyć podanie angiotensyny II i (lub) katecholamin we wlewie dożylnym. Peryndopryl może być usuwany z krążenia ogólnego poprzez hemodializę (patrz punkt 4.4). W przypadku wystąpienia opornej na leczenie bradykardii, zalecane jest zastosowanie elektrostymulacji serca. Parametry podstawowych czynności życiowych, stężenie elektrolitów oraz stężenie kreatyniny należy monitorować w sposób ciagły.
Ulotka
Pobierz
Dostępne jako preparat:
Dostępne w opakowaniach:
    Pytania dotyczące leku:

    Co wchodzi w skład leku Perindopril?

    Perindopril, 2 mg Każda tabletka zawiera: 2 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą (tert-Butylamini perindoprilum). Substancje pomocnicza o znanym działaniu: miedzy innymi laktoza jednowodna. Każda tabletka zawiera 36,14 mg laktozy jednowodnej. Perindopril, 4 mg Każda tabletka zawiera: 4 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą (tert-Butylamini perindoprilum). Substancje pomocnicza o znanym działaniu: laktoza jednowodna. Każda tabletka zawiera 72,28 mg laktoza jednowodnej. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1

    Jakie są wskazania do stosowania leku Perindopril?

    Nadciśnienie tętnicze: Leczenie nadciśnienia tętniczego. Niewydolność serca: Leczenie objawowej niewydolności serca.

    Jak często zażywać lek Perindopril?

    Zaleca się przyjmowanie peryndoprylu raz na dobę, rano przed posiłkiem. Dawkę należy ustalać indywidualnie dla każdego pacjenta (patrz punkt 4.4) oraz w zależności od reakcji ciśnienia tętniczego na leczenie. Nadciśnienie tętnicze: Peryndopryl można stosować w monoterapii, lub w skojarzeniu z lekami przeciwnadciśnieniowymi z innych grup (patrz punkty 4.3, 4.4, 4.5 i 5.1). Zalecana dawka początkowa wynosi 4 mg, raz na dobę, rano. 1 U pacjentów z dużą aktywnością układu renina-angiotensyna-aldosteron (szczególnie u pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym, z niedoborem elektrolitów i wody, w stanie dekompensacji sercowej lub ciężkim nadciśnieniem tętniczym) po podaniu dawki początkowej preparatu może wystąpić nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego. U tych pacjentów zaleca się dawkę początkową 2 mg, a leczenie należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarską. Po miesiącu terapii, dawkę preparatu można zwiększyć do 8 mg raz na dobę. Po rozpoczęciu leczenia peryndoprylem, może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze. Dotyczy to częściej pacjentów, którzy jednocześnie byli leczeni lekami moczopędnymi. W związku z tym zaleca się zachowanie ostrożności, ponieważ u tych pacjentów może występować hipowolemia i (lub) niedobór elektrolitów. O ile jest to możliwe, należy przerwać stosowanie leku moczopędnego na 2 do 3 dni przed rozpoczęciem leczenia peryndoprylem (patrz punkt 4.4). U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, u których nie można przerwać stosowania leku moczopędnego, leczenie peryndoprylem należy rozpocząć od dawki 2 mg. Należy monitorować czynność nerek oraz stężenie potasu w surowicy. Późniejsze dawkowanie peryndoprylu należy dostosować w zależności od reakcji ciśnienia tętniczego na leczenie. Jeśli jest to konieczne, można ponownie zastosować lek moczopędny. U pacjentów w wieku podeszłym, leczenie należy rozpoczynać od dawki 2 mg, którą po miesiącu można zwiększyć do 4 mg, a następnie do 8 mg, jeśli zaistnieje taka konieczność, w zależności od czynności nerek (patrz tabela poniżej). Objawowa niewydolność serca: Zaleca się, aby rozpoczynać leczenie peryndoprylem, który jest na ogół stosowany w skojarzoniu z lekiem moczopędnym nieoszczędzającym potasu i (lub) digoksyną i (lub) beta-adrenolitykiem , pod ścisłą kontrolą lekarską, od zalecanej dawki początkowej 2 mg, przyjmowanej rano. Dawkę tę można zwiększać o 2 mg, w odstępstwach nie krótszych niż 2 tygodnie, do dawki 4 mg raz na dobę, o ile jest ona tolerowana. Dawkę należy dostosować w zależności od odpowiedzi klinicznej u danego pacjenta. U chorych z ciężką niewydolnością serca oraz u innych osób zaliczanych do grupy wysokiego ryzyka (pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub z predyspozycją do występowania zaburzeń elektrolitowych, pacjenci przyjmujący jednocześnie leki moczopędne i (lub) pacjenci przyjmujący leki rozszerzające naczynia) leczenie należy rozpocząć pod ścisłą kontrolą lekarską (patrz 4.4 „Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania”). U pacjentów z grupy wysokiego ryzyka wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego, np. pacjenci z zaburzeniami gospodarki elektrolitowej z hiponatremią lub bez, pacjenci z hipowolemią oraz pacjenci, u których stosowano intensywnie leczenie moczopędne, należy w miarę możliwości wyrównać te zaburzenia przed rozpoczęciem podawania peryndoprylu. Należy ściśle monitorować ciśnienie tętnicze, parametry czynności nerek i stężenie potasu w surowicy, zarówno przed rozpoczęciem leczenia peryndoprylem, jak i w jego trakcie (patrz punkt 4.4). Dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek: Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek powinno opierać się na wartościach klirensu kreatyniny, jak przedstawiono w Tabeli 1 poniżej. Tabela 1: Dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Klirens kreatyniny (ml/min) Zalecana dawka Clkr ≥ 60 4 mg/dobę 30 < Clkr <60 2 mg/dobę 15 < Clkr <30 2 mg co dwa dni Pacjenci hemodializowani*, Clkr <15 2 mg w dniu dializy *Klirens peryndoprylatu podczas dializy wynosi 70 ml/min. Pacjenci hemodializowani powinni przyjąć dawkę preparatu po dializie. Dostosowanie dawki u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby: 2 Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkty 4.4 i 5.2). Stosowanie u dzieci Nie określono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania preparatu u dzieci. Dlatego nie zaleca się jego podawania u pacjentów w tej grupie wiekowej.

    Kiedy nie przyjmować leku Perindopril?

    − Nadwrażliwość na peryndopryl, lub którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. − Obrzęk naczynioruchowy związany ze stosowaniem inhibitora konwertazy angiotensyny (ACE) w wywiadzie. − Wrodzony lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. − Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkt 4.6); − Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Perindopril z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR<60 ml/min/1,73 m2) (patrz punkty 4.5 i 5.1).

    Kiedy nie powinno się stosować leku Perindopril?

    − Nadwrażliwość na peryndopryl, lub którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. − Obrzęk naczynioruchowy związany ze stosowaniem inhibitora konwertazy angiotensyny (ACE) w wywiadzie. − Wrodzony lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. − Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkt 4.6); − Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Perindopril z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR<60 ml/min/1,73 m2) (patrz punkty 4.5 i 5.1).

    Jakie są działania niepożądane leku Perindopril?

    Następujące działania niepożądane były obserwowane podczas leczenia peryndoprylem z następującą częstością: − bardzo często (>1/10) − często (>1/100, <1/10) − niezbyt często (>1/1000, <1/100) − rzadko (>1/10 000, <1/1000) − bardzo rzadko (<1/10 000), włączając pojedyncze przypadki - nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych). Zaburzenia psychiczne: Niezbyt często: zaburzenia nastroju lub snu. Zaburzenia układu nerwowego: Często: bóle głowy, zawroty głowy (w tym pochodzenia błędnikowego), parestezje Bardzo rzadko: uczucie splątania Zaburzenia oka: Często: zaburzenia widzenia Zaburzenia ucha i błędnika: Często: szumy uszne Zaburzenia serca i naczyń: Często: niedociśnienie tętnicze w tym objawowe niedociśnienie tętnicze 8 Bardzo rzadko: zaburzenia rytmu serca, dławica piersiowa, zawał serca i udar, prawdopodobnie jako skutek nadmiernego obniżenia ciśnienia tętniczego u pacjentów z grup wysokiego ryzyka (patrz punkt 4.4) Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia: Często: kaszel, duszność Niezbyt często: skurcz oskrzeli Bardzo rzadko: eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie błony śluzowej nosa Zaburzenia żołądkowo-jelitowe: Często: nudności, wymioty, ból brzucha, zaburzenia smaku, niestrawność, biegunka i zaparcia Niezbyt często: suchość w ustach Bardzo rzadko: zapalenie trzustki Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: Bardzo rzadko: cytolityczne lub cholestatyczne zapalenie wątroby (patrz punkt 4.4) Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: Często: wysypka, świąd Niezbyt często: obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, ust, błon śluzowych, języka, głośni i (lub) krtani, pokrzywka (patrz punkt 4.4) Bardzo rzadko: rumień wielopostaciowy Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe, tkanki łącznej i kości: Często: skurcze mięśni Zaburzenia nerek i dróg moczowych: Niezbyt często: niewydolność nerek Bardzo rzadko: ostra niewydolność nerek Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: Niezbyt często: impotencja Zaburzenia ogólne: Często: osłabienie Niezbyt często: nadmierna potliwość Zaburzenia krwi i układu chłonnego: Zmniejszenie stężenia hemoglobiny i wartości hematokrytu, trombocytopenia, leukopenia/neutropenia oraz przypadki agranulocytozy lub pancytopenii, były obserwowane bardzo rzadko. U pacjentów z wrodzonym niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej zgłaszano bardzo rzadko przypadki niedokrwistości hemolitycznej. Badania laboratoryjne: Może wystąpić zwiększenie stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy oraz hiperkaliemia przemijajaca po odstawieniu leku, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek, ciężką niewydolnością serca, nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym. Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny w surowicy były obserwowane rzadko. Badania kliniczne W okresie randomizacji badania EUROPA, odnotowano wyłącznie poważne zdarzenia niepożądane. Występowały one u małej liczby pacjentów: u 16 (0,3%) na 6122 pacjentów otrzymujących peryndopryl i 12 (0,2%) na 6107 pacjentów w grupie otrzymującej placebo. U pacjentów leczonych peryndoprylem, niedociśnienie tętnicze obserwowano u 6 pacjentów, obrzęk naczynioruchowy u 3 pacjentów, nagłe zatrzymanie krążenia u 1 pacjenta. Większa liczba pacjentów zrezygnowała z 9 badania z powodu kaszlu, niedociśnienia tętniczego lub innego rodzaju nietolerancji w grupie przyjmującej peryndopryl niż w grupie przyjmującej placebo, odpowiednio 6,0% (n=366) względem 2,1% (n=129). Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel: + 48 22 49 21 301, fax: + 48 22 49 21 309, e-mail: ndl@urpl.gov.pl.

    Czy lek Perindopril wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów?

    W niektórych przypadkach zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn może być zaburzona ze względu na możliwość wystąpienia zawrotów głowy lub znużenia.

    Czy przyjmując Perindopril mogę prowadzić auto?

    W niektórych przypadkach zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn może być zaburzona ze względu na możliwość wystąpienia zawrotów głowy lub znużenia.

    Czy Perindopril mogę przyjmować w ciąży?

    Ciąża Peryndoprylu nie powinien być stosowany w pierwszym trymestrze ciąży. W przypadku planowania ciąży lub jej stwierdzenia należy jak najwcześniej zastosować inne leczenie. Nie przeprowadzano odpowiednio kontrolowanych badań u ludzi niemniej jednak w ograniczonej liczbie przypadków ekspozycji na preparat w pierwszym trymestrze ciąży nie wykazano jakochkolwiek wad rozwojowych związanych z działaniem fetotoksycznym jak opisano poniżej. Peryndopryl jest przeciwwskazany podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży. Przedłużona ekspozycja płodu na inhibitory ACE podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży jest znane jako czynnik fetotoksyczny (powodujący zaburzenia czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia kości czaszki) i działanie toksyczne na noworodki (powodujące niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemię) (patrz punkt 5.3). W przypadku ekspozycji na peryndopryl począwszy od drugiego trymestru ciąży zaleca się przeprowadzenie badania ultrasonograficznego czynności nerek i czaszki. Karmienie piersią: Nie wiadomo czy peryndopryl przenika do pokarmu kobiecego. Dlatego też nie zaleca się stosowania peryndoprylu w okresie karmienia piersią.

    Czy Perindopril jest bezpieczny w czasie karmienia?

    Ciąża Peryndoprylu nie powinien być stosowany w pierwszym trymestrze ciąży. W przypadku planowania ciąży lub jej stwierdzenia należy jak najwcześniej zastosować inne leczenie. Nie przeprowadzano odpowiednio kontrolowanych badań u ludzi niemniej jednak w ograniczonej liczbie przypadków ekspozycji na preparat w pierwszym trymestrze ciąży nie wykazano jakochkolwiek wad rozwojowych związanych z działaniem fetotoksycznym jak opisano poniżej. Peryndopryl jest przeciwwskazany podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży. Przedłużona ekspozycja płodu na inhibitory ACE podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży jest znane jako czynnik fetotoksyczny (powodujący zaburzenia czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia kości czaszki) i działanie toksyczne na noworodki (powodujące niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemię) (patrz punkt 5.3). W przypadku ekspozycji na peryndopryl począwszy od drugiego trymestru ciąży zaleca się przeprowadzenie badania ultrasonograficznego czynności nerek i czaszki. Karmienie piersią: Nie wiadomo czy peryndopryl przenika do pokarmu kobiecego. Dlatego też nie zaleca się stosowania peryndoprylu w okresie karmienia piersią.

    Czy Perindopril wpływa na płodność?

    Ciąża Peryndoprylu nie powinien być stosowany w pierwszym trymestrze ciąży. W przypadku planowania ciąży lub jej stwierdzenia należy jak najwcześniej zastosować inne leczenie. Nie przeprowadzano odpowiednio kontrolowanych badań u ludzi niemniej jednak w ograniczonej liczbie przypadków ekspozycji na preparat w pierwszym trymestrze ciąży nie wykazano jakochkolwiek wad rozwojowych związanych z działaniem fetotoksycznym jak opisano poniżej. Peryndopryl jest przeciwwskazany podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży. Przedłużona ekspozycja płodu na inhibitory ACE podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży jest znane jako czynnik fetotoksyczny (powodujący zaburzenia czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia kości czaszki) i działanie toksyczne na noworodki (powodujące niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemię) (patrz punkt 5.3). W przypadku ekspozycji na peryndopryl począwszy od drugiego trymestru ciąży zaleca się przeprowadzenie badania ultrasonograficznego czynności nerek i czaszki. Karmienie piersią: Nie wiadomo czy peryndopryl przenika do pokarmu kobiecego. Dlatego też nie zaleca się stosowania peryndoprylu w okresie karmienia piersią.