Zasób 3

Epirubicin Kabi

Substancja czynna
Epirubicini hydrochloridum
Postać
roztwór do wstrzykiwań i infuzji
Moc
2 mg/ml
Skład
Każdy ml roztworu do wstrzykiwań lub infuzji zawiera 2 mg epirubicyny chlorowodorku. Fiolka o pojemności 5 ml zawiera 10 mg epirubicyny chlorowodorku. Fiolka o pojemności 25 ml zawiera 50 mg epirubicyny chlorowodorku. Fiolka o pojemności 50 ml zawiera 100 mg epirubicyny chlorowodorku. Fiolka o pojemności 100 ml zawiera 200 mg epirubicyny chlorowodorku. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 1 ml roztworu do wstrzykiwań lub infuzji zawiera 3,5 mg sodu.  fiolka o pojemności 5 ml zawiera 17,7 mg sodu.  fiolka o pojemności 25 ml zawiera 88,5 mg sodu.  fiolka o pojemności 50 ml zawiera 177,0 mg sodu.  fiolka o pojemności 100 ml zawiera 354,1 mg sodu. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Substancje pomocnicze
Kwas solny, do dostosowania pH Sodu chlorek Woda do wstrzykiwań
Wskazania
Epirubicyna stosowana jest w leczeniu szeregu chorób nowotworowych, w tym:  raka piersi;  zaawansowanego raka jajnika;  raka żołądka;  raka drobnokomórkowego płuc. Korzystne działanie epirubicyny podawanej dopęcherzowo stwierdzono w leczeniu:  brodawczakowego raka pęcherza moczowego z komórek nabłonka przejściowego;  raka in situ pęcherza moczowego;  w profilaktyce nawrotów powierzchownych postaci raka pęcherza moczowego po resekcji przezcewkowej.
Dawkowanie
Epirubicyna przeznaczona jest wyłącznie do stosowania dożylnego lub dopęcherzowego. Dzieci i młodzież Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności epirubicyny u dzieci. Podanie dożylne Zaleca się podawanie epirubicyny chlorowodorku przez cewnik podczas bieżącej infuzji dożylnej soli fizjologicznej po sprawdzeniu, że igła jest prawidłowo umieszczona w żyle. Należy zachować ostrożność, aby nie dopuścić do wynaczynienia (patrz punkt 4.4). W przypadku wynaczynienia należy natychmiast przerwać podawanie produktu leczniczego. Aby uniknąć kardiotoksyczności, nie należy przekraczać całkowitej skumulowanej dawki chlorowodorku epirubicyny wynoszącej 900-1000 mg/m2 pc. (patrz punkt 4.4). Dawka standardowa W przypadku stosowania epirubicyny chlorowodorku w monoterapii, zalecana dawka u dorosłych wynosi 60-90 mg/m² pc. Epirubicynę należy podawać dożylnie przez 3-5 minut. Dawkę należy powtarzać co 21 dni, w zależności od parametrów hematologicznych oraz czynności szpiku kostnego pacjenta. Jeśli wystąpią objawy toksyczności, w tym ciężka neutropenia i(lub) gorączka neutropeniczna oraz małopłytkowość (które mogą utrzymywać się do 21. dnia), mogą być wymagane modyfikacja dawki lub opóźnienie podania kolejnej dawki. Duże dawki W monoterapii raka płuc duże dawki epirubicyny należy podawać według następującego schematu:  rak drobnokomorkowy płuca (uprzednio nieleczony): 120 mg/m2 pc. epirubicyny chlorowodorku w 1. dniu, co 3 tygodnie; W leczeniu dużymi dawkami, epirubicynę można podawać w postaci wstrzyknięcia dożylnego przez 3-5 minut lub w postaci infuzji trwającej do 30 minut. Rak piersi W leczeniu uzupełniającym pacjentów z wczesnym stadium raka piersi i zajętymi węzłami chłonnymi zaleca się dożylne podawanie epirubicyny chlorowodorku w dawkach od 100 mg/m² pc. (jako pojedyncza dawka w dniu 1.) do 120 mg/m² pc. (w dwóch dawkach podzielonych, w dniu 1. i 8.), co 3-4 tygodnie, w skojarzeniu z cyklofosfamidem i 5-fluorouracylem podawanymi dożylnie oraz tamoksyfenem podawanym doustnie. U pacjentów z zaburzeniem czynności szpiku kostnego spowodowanym wcześniejszą chemioterapią lub radioterapią, wiekiem lub nowotworowym naciekiem szpiku kostnego zaleca się podawanie mniejszych dawek (60-75 mg/m2 pc. w leczeniu standardowym i 105-120 mg/m² pc. w leczeniu dużymi dawkami). Całkowitą dawkę przewidzianą na cykl leczenia można podzielić na 2-3 kolejne dni. Poniżej wymienione dawki epirubicyny chlorowodorku są zwykle stosowane w monoterapii i terapii skojarzonej różnych nowotworów: Wskazanie Dawka epirubicyny (mg/m2 pc.)a Monoterapia Terapia skojarzona Zaawansowany rak jajnika 60-90 50-100 Rak żołądka 60-90 50 Rak drobnokomórkowy płuc 120 120 UK/H/1509/001/II/015 2 Rak pęcherza moczowego Podanie do pęcherza moczowego 50 mg/50 ml lub 80 mg/50 ml (rak in situ). Profilaktyka: 50 mg/50 ml tygodniowo przez 4 tygodnie, następnie co miesiąc przez 11 miesięcy. Dawki zwykle podawane w dniu 1. lub dniu 1., 2. i 3. w odstępach 21-dniowych. Terapia skojarzona W przypadku stosowania epirubicyny w połączeniu z innymi cytotoksycznymi produktami leczniczymi, dawkę należy odpowiednio zmniejszyć. Zwykle stosowane dawki wymienione są w powyższej tabeli. Zaburzenia czynności wątroby Główną drogą wydalania epirubicyny są wątroba i drogi żółciowe. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, należy zmniejszyć dawkę w zależności od stężenia bilirubiny w surowicy krwi zgodnie z następującym schematem: Stężenie bilirubiny w surowicy AspAT (aminotransferaza Zmniejszenie dawki o: asparaginianowa) 1,4-3 mg/100 ml 2-4 razy większa od górnej 50% granicy normy > 3 mg/100 ml > 4 razy większa od górnej 75% granicy normy Zaburzenia czynności nerek Umiarkowane zaburzenia czynności nerek nie wymagają zmniejszenia dawki, ponieważ tylko ograniczona ilość epirubicyny jest wydalana tą drogą. Może jednak zachodzić konieczność dostosowania dawki u pacjentów ze stężeniem kreatyniny w osoczu > 5 mg/dl. Podanie dopęcherzowe: Epirubicynę można podawać do pęcherza moczowego w leczeniu powierzchownej postaci raka pęcherza moczowego oraz raka in-situ. Epirubicyny nie należy podawać dopęcherzowo w leczeniu nowotworów inwazyjnych, które przeniknęły ścianę pęcherza moczowego. W takich przypadkach właściwsze jest leczenie ogólnoustrojowe lub operacyjne (patrz punkt 4.3). Udowodniono również skuteczność stosowania epirubicyny dopęcherzowo w profilaktyce nawrotów po zabiegu przezcewkowej resekcji nowotworów powierzchownych pęcherza moczowego. W leczeniu powierzchownej postaci raka pęcherza moczowego zaleca się następujący schemat dawkowania, przedstawiony w poniższej tabeli rozcieńczeń: Jedna infuzja o stężeniu 50 mg/50 ml na tydzień (rozcieńczony w soli fizjologicznej lub wodzie do wstrzykiwań) przez 8 kolejnych tygodni. W przypadku wystąpienia toksyczności miejscowej: zaleca się zmniejszenie dawki do 30 mg/50 ml. W leczeniu raka in-situ: w zależności od indywidualnej tolerancji pacjenta dawkę można zwiększyć do 80 mg/50 ml. Zapobiegawczo: jedna infuzja o stężeniu 50 mg/50 ml na tydzień przez 4 kolejne tygodnie, a następnie jedna infuzja w tej samej dawce raz w miesiącu, przez 11 kolejnych miesięcy. UK/H/1509/001/II/015 3 TABELA ROZCIEŃCZEŃ ROZTWORÓW DO PODANIA DO PĘCHERZA MOCZOWEGO Wymagana Objętość epirubicyny Objętość rozcieńczalnika - Całkowita dawka chlorowodorku wody do wstrzykiwań lub objętość roztworu do epirubicyny 0,9% jałowego roztworu podania chlorowodorku chlorku sodu dopęcherzowego 30 mg 15 ml 35 ml 50 ml 50 mg 25 ml 25 ml 50 ml 80 mg 40 ml 10 ml 50 ml Roztwór powinien być utrzymany w pęcherzu moczowym przez 1-2 godziny. Aby uniknąć rozcieńczenia roztworu przez mocz, należy poinformować pacjenta, aby nie przyjmował żadnych płynów przez 12 godzin przed podaniem produktu leczniczego. W trakcie infuzji pacjent powinien okresowo zmieniać pozycję ciała. Pacjenta należy poinformować, że po zakończeniu podania produktu leczniczego powinien oddać mocz. Sposób podawania Należy zachować ostrożność przed i podczas podawania produktu leczniczego. Instrukcje dotyczące rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.
Przeciwwskazania
 Nadwrażliwość na substancje czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1, również na inne antracykliny lub antracenediony.  Laktacja (patrz punkt 4.6.). Dożylne podanie jest przeciwwskazane u pacjentów:  z długotrwałym zahamowaniem czynności szpiku kostnego;  z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby;  z ciężką niewydolnością mięśnia sercowego;  ze świeżym zawałem serca;  z ciężką arytmią;  po przebytym leczeniu maksymalnymi, skumulowanymi dawkami epirubicyny i (lub) innymi antracyklinami lub antracenedionami (patrz punkt 4.4);  z ostrymi zakażeniami ogólnymi;  niestabilną dławicą piersiową;  z kardiomiopatią;  z ostrym stanem zapalnym serca. Dopęcherzowe podanie jest przeciwwskazane u pacjentów:  z zakażeniem układu moczowego;  z zapaleniem pęcherza moczowego;  z krwiomoczem;  z nowotworami inwazyjnymi przenikającymi ścianę pęcherza moczowego;  u których pojawiły się trudności z cewnikowaniem;  u których w pęcherzu zalega duża objętość moczu;  z obkurczonym pęcherzem moczowym.
Działania niepożądane
Zgłoszono następujące działania niepożądane mające związek z leczeniem epirubicyną. Działania niepożądane przedstawiono z uwzględnieniem następującej częstości występowania: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych). U więcej niż 10% pacjentów mogą wystąpić działania niepożądane. Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi są: mielosupresja, objawy niepożądane ze strony przewodu pokarmowego, brak apetytu, łysienie, zakażenia. Klasyfikacja układów Częstość występowania Działanie niepożądane i narządów Zakażenia i zarażenia Bardzo często Zakażenia. pasożytnicze Częstość nieznana Wstrząs septyczny, sepsa, zapalenie płuc. Nowotwory łagodne, złośliwe Niezbyt często Ostra białaczka limfatyczna, ostra i nieokreślone (w tym torbiele białaczka szpikowa (patrz punkt 4.4). i polipy) Zaburzenia krwi i układu Bardzo często Zahamowanie czynności szpiku chłonnego (leukopenia, granulocytopenia i neutropenia, niedokrwistość, gorączka neutropeniczna, małopłytkowość). Częstość nieznana Krwotoki i niedotlenienie tkanek (wynikające z zahamowania czynności szpiku). Zaburzenia układu Rzadko Anafilaksja (reakcje anafilaktyczne immunologicznego i(lub) anafilaktoidalne z lub bez wstrząsu, w tym wysypka skórna, świąd, gorączka i dreszcze), reakcje alergiczne po podaniu dopęcherzowym. Zaburzenia metabolizmu Bardzo często Brak apetytu. i odżywiania Często Odwodnienie. Rzadko Hiperurykemia (patrz punkt 4.4). Zaburzenia układu Rzadko Zawroty głowy. Zaburzenia widzenia Niezbyt często Zapalenie spojówek, zapalenie UK/H/1509/001/II/015 10 rogówki. Zaburzenia serca Często Zastoinowa niewydolność serca (ZNS) (duszność, obrzęki, powiększenie wątroby, wodobrzusze, obrzęk płuc, płyn w opłucnej, dodatkowe skurcze serca). Rzadko Kardiotoksyczność (np. nieprawidłowości w zapisie EKG, arytmie, kardiomiopatia), częstoskurcz komorowy, bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy, blok odnóg pęczka Hisa (patrz punkt 4.4). Zaburzenia naczyniowe Często Uderzenia gorąca. Niezbyt często Zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył. Bardzo rzadko Wstrząs. Częstość nieznana Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (w tym zator tętnicy płucnej). Zaburzenia żołądka i jelit Bardzo często Zapalenie błon śluzowych, zapalenie jamy ustnej, wymioty, biegunka, nudności, które mogą spowodować utratę apetytu i bóle brzucha. Częste Ból jamy ustnej, uczucie pieczenia śluzówki, zapalenie przełyku. Niezbyt często Nadżerka i owrzodzenie żołądka, krwawienie z przewodu pokarmowego, nadmierna pigmentacja śluzówki jamy ustnej. Zaburzenia skóry i tkanki Bardzo często Łysienie. podskórnej Często Miejscowe działanie toksyczne na skórę i tkankę, wysypka, świąd. Niezbyt często Zmiany skórne, rumień, nagłe zaczerwienienie twarzy, nadmierna pigmentacja skóry i paznokci, nadwrażliwość na światło, nadwrażliwość skóry poddanej wcześniej napromienianiu (nawrót objawów popromiennych). Rzadko Pokrzywka. Zaburzenia nerek i dróg Bardzo często Czerwone zabarwienie moczu przez moczowych 1-2 dni po podaniu produktu leczniczego. Zaburzenia układu Często Brak miesiączki. rozrodczego i piersi Rzadko Brak plemników w nasieniu. Zaburzenia ogólne i stany Często Rumień w miejscu infuzji. w miejscu podania Wstrzyknięcie poza żyłę może spowodować martwicę tkanek. Złe samopoczucie, astenia, gorączka. Rzadko Dreszcze. Częstość nieznana Stwardnienie ścian żył, ból miejscowy, ciężkie zapalenie tkanki łącznej Badania diagnostyczne Często Zmiany aktywności aminotransferaz. Bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory. Urazy, zatrucia i powikłania Często Po podaniu dopęcherzowym po zabiegach obserwowano zapalenie pęcherza UK/H/1509/001/II/015 11 moczowego na tle chemicznym, w niektórych przypadkach krwotoczne (patrz punkt 4.4). Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy) Wtórna ostra białaczka szpikowa ze stanem przedbiałaczkowym lub bez - u pacjentów leczonych równocześnie epirubicyną i lekami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA. Białaczki tego typu mają krótki okres utajenia (1-3 lata). Zaburzenia krwi i układu chłonnego Duże dawki epirubicyny, które bezpiecznie podano dużej liczbie wcześniej nieleczonych pacjentów z powodu rożnego rodzaju guzów litych, powodowały działania niepożądane nieróżniące się od działań zaobserwowanych po dawkach konwencjonalnych. Wyjątek stanowiła odwracalna ciężka neutropenia (< 500 neutrofilow/mm3 przez < 7 dni), która wystąpiła u większości pacjentów. Tylko u niewielu pacjentów konieczna była hospitalizacja i terapia wspomagająca z powodu ciężkich powikłań zakaźnych po dużych produktów leczniczych. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Łysienie, zazwyczaj odwracalne, występuje u 60-90% leczonych pacjentów, równocześnie brak zarostu na twarzy u mężczyzn. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Zapalenie śluzówek może wystąpić 5-10 dni po rozpoczęciu leczenia i zazwyczaj obejmuje zapalenie jamy ustnej z bolesnymi obszarami, nadżerki, owrzodzenia i krwawienia, głównie wzdłuż bocznych krawędzi języka oraz śluzówki podjęzykowej. Może dojść do miejscowego bólu i martwicy tkanki (jako wynik nieumyślnego wstrzyknięcia pozanaczyniowego). Podanie dopęcherzowe Ponieważ tylko niewielka ilość substancji czynnej jest wchłaniana do krwiobiegu po dopęcherzowym podaniu produktu leczniczego, występowanie ciężkich ogólnoustrojowych działań niepożądanych, jak również reakcji alergicznych jest rzadkie. Często zgłaszane są miejscowe reakcje jak uczucie pieczenia i częstomocz (pollakisuria). Okazjonalnie zgłaszano wystąpienie zapalenia pęcherza na tle bakteryjnym lub chemicznym (patrz punkt 4.4). Wymienione działania niepożądane są w większości przypadków odwracalne. Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C 02 222 Warszawa Tel.: + 48 22 492 13 01 Faks: + 48 22 492 13 09 e-mail: ndl@urpl.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów
Wpływ epirubicyny na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn nie został zbadany. Epirubicyna może powodować nudności i wymiotów, które mogą tymczasowo prowadzić do zaburzenia zdolności do prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.
Interakcje
Epirubicyna jest zwykle stosowana w leczeniu skojarzonym z innymi cytotoksycznymi produktami leczniczymi. W związku z tym mogą wystąpić objawy toksyczności addytywnej, zwłaszcza toksycznego działania na szpik kostny i (lub) układ krwiotwórczy oraz układ pokarmowy (patrz punkt 4.4). Potencjalne ryzyko kardiotoksyczności może być większe u pacjentów, którzy otrzymują jednocześnie leki kardiotoksyczne (np. 5-fluorouracyl, cyklofosfamid, cisplatynę, taksany) lub radioterapię okolicy śródpiersia w leczeniu skojarzonym (lub wcześniej). Stosowanie epirubicyny w leczeniu skojarzonym z innymi potencjalnie kardiotoksycznymi produktami leczniczymi, jak również jednoczesne stosowanie innych kardioaktywnych produktów leczniczych (np. blokerów kanału wapniowego), wymaga monitorowania czynności serca przez cały czas leczenia. Epirubicyna jest metabolizowana głównie w wątrobie. Zmiany w funkcjonowaniu wątroby wywołane przez jednocześnie stosowane produkty lecznicze mogą wpływać na metabolizm, farmakokinetykę, skuteczność i (lub) toksyczność epirubicyny (patrz punkt 4.4). Antracyklin, w tym epirubicyny, nie należy podawać w połączeniu z innymi kardiotoksycznymi produktami leczniczymi, chyba że czynność serca pacjenta jest ściśle monitorowana. Pacjenci otrzymujący antracykliny po zakończeniu leczenia z innymi kardiotoksycznymi produktami leczniczymi, zwłaszcza tymi z długim okresem półtrwania takimi jak trastuzumab, mogą być narażeni na większe ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności. Okres półtrwania trastuzumabu wynosi około 28-38 dni. Trastuzumab może się zatem utrzymywać w krwiobiegu do 27 tygodni od podania. Z tego względu należy unikać terapii opartej na antracyklinach do 27 tygodni po zakończeniu leczenia trastuzumabem, jeżeli jest to możliwe. W przypadku konieczności podawania antracyklin przed upływem tego czasu zalecane jest monitorowanie czynności serca pacjenta. Należy unikać szczepienia żywą szczepionką pacjentów otrzymujących epirubicynę. Pacjentom mogą być podawane szczepionki inaktywowane (zabite), jednak odpowiedź na nie może być zmniejszona. Cymetydyna powodowała zwiększenie pola pod krzywą zależności stężenia epirubicyny od czasu (AUC) o 50 % i podawanie jej należy przerwać na czas leczenia epirubicyną. Paklitaksel podawany przed epirubicyną może powodować zwiększenie stężenia niezmienionej epirubicyny i jej metabolitów w surowicy, choć metabolity te nie są ani toksyczne, ani aktywne. UK/H/1509/001/II/015 8 Jednoczesne podawanie paklitakselu lub docetakselu nie wpływało na farmakokinetykę epirubicyny w przypadku podawania epirubicyny przed taksanem. Połączenie epirubicyny i paklitakselu może być stosowane w przypadku zachowania odstępu czasowego w infuzji obu produktów leczniczych. Pomiędzy infuzją epirubicyny i paklitakselu należy zachować 24-godzinną przerwę. Dekswerapamil może wpływać na farmakokinetykę epirubicyny i ewentualnie zwiększać jej działanie hamujące czynność szpiku kostnego. W jednym z badań wykazano, że docetaksel podawany natychmiast po epirubicynie może zwiększać stężenie jej metabolitów. Chinina może przyspieszać początkową dystrybucję epirubicyny z krwi do tkanek oraz wpływać na przechodzenie epirubicyny do krwinek czerwonych. Jednoczesne podanie interferonu α2b może powodować zarówno zmniejszenie końcowego okresu półtrwania jak i całkowitego klirensu epirubicyny. Należy brać pod uwagę możliwość znacznego zaburzenia hemopoezy w przypadku (wcześniejszego) leczenia produktami leczniczymi wpływającymi na czynność szpiku kostnego (tj. cytostatycznych produktów leczniczych, sulfonamidu, chloramfenikolu, difenylohydantoiny, pochodnych amidopirydyny, produktów leczniczych przeciwko retrowirusom). U pacjentów otrzymujących leczenie skojarzone antracyklinami i deksrazoksanem może występować nasilenie mielosupresji.
Ostrzeżenia
Ogólne zasady - epirubicynę należy podawać wyłącznie pod nadzorem wykwalifikowanych lekarzy, posiadających doświadczenie w stosowaniu cytotoksycznych produktów leczniczych. UK/H/1509/001/II/015 4 Leczenie epirubicyną można rozpocząć po ustąpieniu objawów ostrej toksyczności związanych z wcześniej zastosowanym leczeniem cytotoksycznym, takich jak: zapalenie jamy ustnej, zapalenie błony śluzowej, neutropenia, małopłytkowość oraz uogólnione zakażenie. Stosowanie dużych dawek epirubicyny chlorowodorku (np. ≥ 90 mg/m2 pc. co 3-4 tygodnie) prowadzi do wystąpienia działań niepożądanych podobnych do obserwowanych po podaniu dawek standardowych (< 90 mg/m2 pc. co 3-4 tygodnie), nasilenie neutropenii i zapalenie błon śluzowych (w tym jamy ustnej) może jednak być większe. Leczenie epirubicyną w dużych dawkach wymaga zwrócenia szczególnej uwagi na możliwe powikłania, zwłaszcza ciężką mielosupresję. Czynność serca - leczenie antracyklinami wiąże się z ryzykiem wystąpienia kardiotoksyczności, której objawem mogą być wczesne (tj. ostre) lub późne (tj. opóźnione) działania niepożądane. Działania wczesne (tj. ostre) - wczesna kardiotoksyczność epirubicyny dotyczy głównie tachykardii zatokowej i(lub) nieprawidłowości zapisu EKG, takich jak niespecyficzne zmiany odcinka ST-T. Obserwowano również tachyarytmie, w tym przedwczesne skurcze komorowe, częstoskurcz komorowy, jak również bradykardię, blok przedsionkowo-komorowy oraz blok odnóg pęczka Hisa. Działania te zwykle nie wiążą się z późniejszym rozwojem opóźnionej kardiotoksyczności, rzadko mają znaczenie klinicznie, zwykle są przemijające, odwracalne i na ogół nie wymagają przerwania leczenia epirubicyną. Działania późne (tj. opóźnione) - opóźniona kardiotoksyczność zwykle rozwija się w późniejszej fazie leczenia epirubicyną lub w ciągu 2-3 miesięcy po zakończeniu leczenia. Opisywano również powikłania występujące kilka miesięcy lub lat po zakończeniu leczenia. Opóźniona kardiomiopatia przejawia się zmniejszeniem frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) i(lub) objawami przedmiotowymi i podmiotowymi zastoinowej niewydolności serca (CHF), takimi jak duszność, obrzęk płuc, obrzęki obwodowe, powiększenie serca i wątroby, skąpomocz, wodobrzusze, wysięk opłucnowy oraz rytm cwałowy. Zagrażająca życiu zastoinowa niewydolność serca jest najcięższą postacią kardiomiopatii wywołanej przez antracykliny i stanowi działanie toksyczne produktu leczniczego ograniczające maksymalną dawkę skumulowaną. Ryzyko rozwoju zastoinowej niewydolności serca zwiększa się szybko wraz ze zwiększeniem całkowitej dawki skumulowanej epirubicyny powyżej 900 mg/m2 pc., w przypadku zastosowania dawki większej niż ta dawka skumulowana należy zachować szczególną ostrożność (patrz punkt 5.1). Monitorowanie czynności serca W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia ciężkiej niewydolności serca należy ocenić jego czynność przed rozpoczęciem leczenia epirubicyną i monitorować przez cały czas leczenia. Ryzyko to można zmniejszyć poprzez regularne monitorowanie czynności serca (ocena LVEF) w czasie leczenia i niezwłoczne przerwanie leczenia po stwierdzeniu pierwszych objawów zaburzeń czynności serca. Do odpowiednich metod ilościowych powtarzanej oceny czynności serca (ocena LVEF) należy angiografia bramkowa z zastosowaniem radionuklidu (MUGA) oraz echokardiografia (ECHO). Zalecana jest wyjściowa ocena czynności serca z badaniem EKG lub badaniem MUGA lub ECHO, szczególnie w przypadku pacjentów z czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności. Należy powtarzać ocenę LVEF w badaniach MUGA lub ECHO, zwłaszcza gdy zwiększa się skumulowana dawka antracyklin. Ocenę czynności serca należy prowadzić z zastosowaniem tej samej metody badania przez cały okres obserwacji. Z uwagi na ryzyko kardiomiopatii dawkę skumulowaną epirubicyny chlorowodorku 900 mg/m2 pc. można zwiększać tylko z zachowaniem wyjątkowej ostrożności. Czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności poantracyklinowej są: aktywne lub uśpione choroby układu krążenia, wcześniejsza lub równoczesna radioterapia okolic śródpiersia, wcześniejsze leczenie innymi antracyklinami lub antracenedionami oraz równoczesne stosowanie innych produktów leczniczych zaburzających czynność skurczową serca lub produktów leczniczych UK/H/1509/001/II/015 5 o działaniu kardiotoksycznym (np. trastuzumab) (patrz punkt 4.5) ze zwiększonym ryzykiem dla osób w podeszłym wieku. Czynność serca musi być szczególnie ściśle monitorowana u pacjentów otrzymujących duże dawki skumulowane oraz u pacjentów z czynnikami ryzyka. Kardiotoksyczność w następstwie stosowania epirubicyny może pojawić się po zastosowaniu mniejszych dawek skumulowanych, niezależnie od obecności czynników ryzyka. Prawdopodobnie toksyczność epirubicyny i innych antracyklin lub antracenedionów jest addytywna. Kardiotoksyczność w skojarzeniu z trastuzumabem Niewydolność serca (klasa II-IV wg New York Heart Association [NYHA]) obserwowano u pacjentów otrzymujących leczenie trastuzumabem w monoterapii lub w skojarzeniu z antracyklinami, takimi jak epirubicyna. Może być umiarkowana lub ciężka i była powiązana ze zgonem. Trastuzumabu i antracyklin, takich jak epirubicyna, nie należy aktualnie stosować w skojarzeniu, z wyjątkiem dobrze kontrolowanych badań klinicznych z monitorowaniem kardiologicznym. Pacjenci, którzy uprzednio otrzymywali antracykliny, są również narażeni na ryzyko kardiotoksyczności podczas leczenia trastuzumabem, chociaż ryzyko jest mniejsze niż w przypadku jednoczesnego stosowania trastuzumabu i antracyklin. Ponieważ okres półtrwania trastuzumabu wynosi około 28-38 dni, trastuzumab może utrzymywać się w krwiobiegu przez okres do 27 tygodni po zakończeniu leczenia trastuzumabem. Pacjenci otrzymujący antracykliny, takie jak epirubicyna, po zakończeniu leczenia trastuzumabem, mogą być narażeni na zwiększone ryzyko kardiotoksyczności. W miarę możliwości lekarze powinni unikać leczenia opartego na antracyklinach przez okres do 27 tygodni po zakończeniu podawania trastuzumabu. W przypadku stosowania antracyklin, takich jak epirubicyna, należy dokładnie monitorować czynność serca pacjenta. W przypadku rozwoju objawowej niewydolności serca podczas leczenia trastuzumabem po leczeniu epirubicyną należy ją leczyć standardowymi lekami przeznaczonymi do tego celu. Toksyczność hematologiczna - podobnie jak inne cytotoksyczne produkty lecznicze, epirubicyna może spowodować supresję szpiku kostnego. Przed każdym cyklem leczenia epirubicyną i w trakcie jego trwania należy wykonać badania hematologiczne, w tym profil białych krwinek (WBC). Zależna od dawki, odwracalna leukopenia i (lub) granulocytopenia (neutropenia) to najczęstsze ograniczające dawkę ostre działania toksyczne tego produktu leczniczego. Leukopenia i neutropenia są na ogół cięższe przy stosowaniu schematów z dużymi dawkami produktu leczniczego. Leukopenia i neutropenia zazwyczaj są maksymalnie nasilone od 10. do 14. dnia po podaniu produktu leczniczego, działanie to jest zwykle przemijające, a liczba WBC/neutrofili wraca w większości przypadków do wartości prawidłowych około 21. dnia. Może również wystąpić trombocytopenia lub niedokrwistość. Klinicznymi następstwami ciężkiej supresji szpiku kostnego mogą być: gorączka, zakażenie, posocznica/sepsa, wstrząs septyczny, krwawienie, niedotlenienie tkanek lub zgon. Wtórna białaczka - u pacjentów leczonych antracyklinami, w tym epirubicyną, opisywano wtórną białaczkę, z fazą preleukemiczną lub bez tej fazy. Wtórna białaczka występuje częściej u pacjentów, u których te produkty lecznicze podaje się w skojarzeniu z przeciwnowotworowymi produktami leczniczymi uszkadzającymi DNA, w skojarzeniu z radioterapią, u pacjentów wcześniej intensywnie leczonych cytotoksycznymi produktami leczniczymi oraz gdy dawki antracyklin były zwiększane. W białaczkach tego typu okres utajenia może trwać od 1-3 lat (patrz punkt 5.1). Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego - epirubicyna jest substancją wywołującą wymioty. Zwykle wkrótce po podaniu produktu leczniczego występuje zapalenie błon śluzowych (w tym jamy ustnej), które w ciężkich postaciach po kilku dniach może przejść w owrzodzenia błon śluzowych. U większości pacjentów to działanie niepożądane ustępuje po 3 tygodniu leczenia. UK/H/1509/001/II/015 6 Czynność wątroby - główną drogą wydalania epirubicyny są wątroba i układ żółciowy. Przed rozpoczęciem leczenia epirubicyną i w jego trakcie należy ocenić stężenie bilirubiny całkowitej i aktywność AspAT w osoczu. U pacjentów ze zwiększonym stężeniem bilirubiny lub zwiększoną aktywnością AspAT klirens produktu leczniczego może być zmniejszony, a jego ogólne działanie toksyczne bardziej nasilone. U takich pacjentów zaleca się zmniejszenie dawki (patrz punkty 4.2 i 5.2). Nie należy stosować epirubicyny u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.3). Czynność nerek - przed rozpoczęciem leczenia i w czasie jego trwania należy ocenić stężenie kreatyniny w osoczu. U pacjentów, u których stężenie kreatyniny wynosi > 5 mg/dl, konieczne jest dostosowanie dawki (patrz punkt 4.2). Działanie w miejscu wstrzyknięcia - w następstwie wstrzyknięcia produktu leczniczego do małego naczynia lub powtarzania wstrzyknięć do tej samej żyły może dojść do stwardnienia ścian żyły. Przestrzeganie zalecanych procedur podawania produktu leczniczego może zmniejszyć ryzyko zapalenia żył i(lub) zakrzepowego zapalenia żył w miejscu wstrzyknięcia (patrz punkt 4.2). Wynaczynienie - wydostanie się epirubicyny poza żyłę podczas wstrzykiwania może spowodować miejscowy ból, ciężkie uszkodzenie tkanek (powstawanie pęcherzy, ciężkie zapalenie tkanki podskórnej) oraz martwicę. W przypadku wystąpienia przedmiotowych, bądź podmiotowych objawów wynaczynienia podczas dożylnego podawania epirubicyny należy niezwłocznie przerwać podawanie produktu leczniczego. Działaniu niepożądanemu w postaci wynaczynienia antracyklin można zapobiegać lub zmniejszać poprzez niezwłoczne zastosowanie odpowiedniego leczenia, np. deksrazoksanu (należy przestrzegać odpowiednich informacji dotyczących stosowania). Występujący ból można złagodzić poprzez ochłodzenie powierzchni podawania i utrzymywanie go w stanie schłodzenia, zastosowanie kwasu hialuronowego i sulfotlenku dimetylu (DMSO). Ponieważ martwica może wystąpić po kilku tygodniach od wynaczynienia pacjent powinien być pod ścisła kontrolą lekarza. W przypadku wystąpienia martwicy należy się skonsultować z chirurgiem plastycznym w celu usunięcia martwej tkanki. Inne - podobnie jak w przypadku innych cytotoksycznych produktów leczniczych, podczas stosowania epirubicyny obserwowano zakrzepowe zapalenie żył z powikłaniami zatorowymi, w tym zatorowością płucną (w niektórych przypadkach prowadzącą do śmierci). Zespół rozpadu guza - epirubicyna może powodować hiperurykemię w wyniku nasilenia katabolizmu puryn towarzyszącego szybkiemu rozpadowi komórek nowotworowych w wyniku działania produktu leczniczego (zespół rozpadu guza). Po leczeniu wstępnym należy ocenić stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi. W celu ograniczenia potencjalnych powikłań zespołu rozpadu guza należy nawadniać pacjenta, alkalizować mocz i zapobiegać hiperurykemii poprzez podawanie allopurinolu. Działanie immunosupresyjne/zwiększona podatność na infekcje – należy unikać podawania żywych szczepionek pacjentom ze zmniejszoną przez chemioterapeutyki, w tym epirubicynę, odpornością może spowodować wystąpienie ciężkich lub prowadzących do zgonu zakażeń (patrz punkt 4.5). Pacjentom otrzymującym epirubicynę można podawać szczepionki z zabitymi drobnoustrojami lub inaktywowane, jednak odpowiedź organizmu na takie szczepionki może być zmniejszona. Zaburzenia układu rozrodczego - epirubicyna może mieć działanie genotoksyczne. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety, leczeni epirubicyną, powinni stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie terapii. Pacjenci planujący potomstwo po zakończeniu leczenia powinni zasięgnąć konsultacji genetycznej (w razie potrzeby i dostępności). Dodatkowe ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące innych dróg podawania produktu Podanie dopęcherzowe - dopęcherzowe podanie epirubicyny może wywołać objawy chemicznego zapalenia pęcherza moczowego (takie jak trudności w oddawaniu moczu, wielomocz, oddawanie UK/H/1509/001/II/015 7 moczu w nocy, bolesne oddawanie moczu, krwiomocz, dyskomfort pęcherza moczowego, martwicę ściany pęcherza moczowego) oraz skurcz pęcherza moczowego. Szczególnej uwagi wymagają problemy związane z cewnikowaniem (np. zwężenie cewki moczowej z powodu dużych guzów pęcherza). Jedna fiolka o objętości 5 ml, zawierająca 10 mg substancji czynnej, zawiera 17,17 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej). Odpowiada to 0,88 % maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych. Jedna fiolka o objętości 25 ml, zawierająca 50 mg substancji czynnej, zawiera 88,5 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej). Odpowiada to 4,4 % maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych. Jedna fiolka o objętości 50 ml, zawierająca 100 mg substancji czynnej, zawiera 177 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej). Odpowiada to 8,85 % maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych. Jedna fiolka o objętości 100 ml, zawierająca 200 mg substancji czynnej, zawiera 354,1 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej). Odpowiada to 17,7 % maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.
Wpływ na płodność, ciążę i laktację
(patrz punkt 5.3) Podobnie jak inne leki przeciwnowotworowe, epirubicyna wykazuje właściwości rakotwórcze oraz mutagenne u zwierząt. Należy poinformować pacjentów obojga płci przyjmujących epirubicynę o możliwym ryzyku niekorzystnego wpływu na rozrodczość. Podczas leczenia pacjenci powinni stosować skuteczne metody zapobiegania ciąży. Ciąża Dane doświadczalne z badań na zwierzętach wskazują, że epirubicyna podana kobiecie w okresie ciąży może spowodować uszkodzenie płodu. Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować, aby unikały zajścia w ciążę w trakcie leczenia. Należy je również szczegółowo poinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Należy także wziąć pod uwagę konsultację genetyczną, w przypadku, gdy pacjentka zaszła w ciążę podczas leczenia epirubicyną. W ramach chemioterapii nowotworów epirubicynę u kobiet w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym można stosować wyłącznie w sytuacji, gdy korzyści wynikające z leczenia przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Nie przeprowadzono badań z udziałem kobiet w okresie ciąży. Karmienie piersią Stwierdzono, że epirubicyna przenika do mleka u szczurów. Nie wiadomo, czy epirubicyna jest wydzielana do mleka ludzkiego. Ponieważ wiele produktów leczniczych, w tym inne antracykliny, wydziela się do mleka matki oraz z uwagi na możliwość wywołania przez epirubicynę poważnych działań niepożądanych u dziecka, matka powinna przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem stosowania tego produktu leczniczego. UK/H/1509/001/II/015 9 Płodność Epirubicyna może powodować uszkodzenie chromosomów w ludzkich plemnikach. Mężczyźni leczeni epirubicyną nie powinni planować poczęcia dziecka w trakcie leczenia oraz powinni zasięgnąć porady na temat możliwości pobrania przed leczeniem nasienia do przechowania z uwagi na możliwą bezpłodność z powodu leczenia epirubicyną. Epirubicyna może powodować brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę u kobiet przed menopauzą.
Właściwości farmakokinetyczne
U pacjentów z prawidłową czynnością wątroby i nerek, po podaniu dożylnym dawki wynoszącej 60-150 mg/m² pc., następuje trójfazowa eliminacja z surowicy, bardzo szybka w fazie początkowej i wolna w fazie końcowej. Średni okres półtrwania wynosi około 40 godzin. Dawki te mieszczą się w zakresie farmakokinetyki liniowej, zarówno odnośnie wartości klirensu osocza jak i szlaku metabolicznego. W dawkach między 60 a 120 mg/m2 pc. farmakokinetyka ma charakterystykę liniową, podczas gdy dawka 150 mg/m2 pc. znajduje się na obrzeżu liniowości dawek. Głównymi metabolitami, które zostały zidentyfikowane są: epirubicynol (13-OH epirubicyna) oraz glukuronidy epirubicyny i epirubicynolu. W badaniach farmakokinetycznych u pacjentów z rakiem in situ pęcherza moczowego stwierdzono swoiście małe stężenia epirubicyny w osoczu (< 10 ng/ml) po podaniu leku do pęcherza moczowego. Z tego względu nie można zakładać istotnego wchłaniania leku i jego działania ogólnoustrojowego. Natomiast można oczekiwać większego wchłaniania leku u pacjentów z uszkodzoną śluzówką pęcherza moczowego (np. z powodu nowotworu, zapalenia pęcherza moczowego lub operacji). Proces 4'-O-glukuronidacji odróżnia epirubicynę od doksorubicyny i może odpowiadać za szybszą eliminację epirubicyny i jej zmniejszoną toksyczność. Stężenia w osoczu głównego metabolitu produktu leczniczego 13-OH pochodnej (epirubicynol) stale się zmniejsza i praktycznie odpowiada stężeniu niezmienionej substancji czynnej. Epirubicyna jest wydalana głównie przez wątrobę, duże wartości klirensu osocza (0,9 l/min) wskazują, że powolne wydalanie jest spowodowane w dużym stopniu dystrybucją produktu leczniczego do tkanek. Około 9-10% podawanej dawki jest wydalana z moczem w ciągu 48 godzin. Wydzielanie do żółci uważane jest za główną drogę eliminacji produktu leczniczego, w ciągu 72 godzin w żółci wykrywa się około 40% podanej dawki. Substancja czynna nie przenika przez barierę krew-mózg.
Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: Antracykliny i substancje pochodne, kod ATC: L01DB03. Epirubicyna jest antybiotykiem o właściwościach cytotoksycznych z grupy antracyklin. Mechanizm działania epirubicyny związany jest z jej zdolnością do wiązania się z DNA. Badania hodowli komórkowych wykazały, że produkt leczniczy szybko przenika do komórek, umiejscawia się w jądrze komórkowym hamując syntezę kwasu nukleinowego i mitozę. Udowodniono działanie epirubicyny w szerokim spektrum nowotworów eksperymentalnych, w tym białaczkach L1210 i P388, w mięsakach SA180 (formy lite i wysiękowe), w czerniaku B16, w raku sutka, w raku płuc Lewisa i w guzach okrężnicy 38. Wykazano także działanie produktu leczniczego na ludzkie guzy przeszczepione myszom atymicznym (czerniak, rak sutka, płuc, prostaty i jajnika).
Przedawkowanie
Ostre przedawkowanie epirubicyny prowadzi do ciężkiego zahamowania czynności szpiku kostnego (w ciągu 10-14 dni; objawiającego się głównie leukopenią i trombocytopenią), zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego (głównie zapalenia błony śluzowej) i ostrych powikłań kardiologicznych (w ciągu 24 godzin). Podczas podawania antracyklin obserwowano występowanie utajonej niewydolności serca w przeciągu kilku miesięcy do kilku lat po zakończeniu leczenia UK/H/1509/001/II/015 12 (patrz punkt 4.4). Pacjenci powinni być uważnie monitorowani. W przypadku wystąpienia objawów niewydolności serca pacjenci powinni być leczeni zgodnie z konwencjonalnymi wytycznymi. Leczenie: Objawowe. Epirubicyna nie może być usuwana drogą dializy.
Ulotka
Pobierz
Dostępne jako preparat:
Dostępne w opakowaniach:
    Pytania dotyczące leku:

    Co wchodzi w skład leku Epirubicin Kabi?

    Każdy ml roztworu do wstrzykiwań lub infuzji zawiera 2 mg epirubicyny chlorowodorku. Fiolka o pojemności 5 ml zawiera 10 mg epirubicyny chlorowodorku. Fiolka o pojemności 25 ml zawiera 50 mg epirubicyny chlorowodorku. Fiolka o pojemności 50 ml zawiera 100 mg epirubicyny chlorowodorku. Fiolka o pojemności 100 ml zawiera 200 mg epirubicyny chlorowodorku. Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 1 ml roztworu do wstrzykiwań lub infuzji zawiera 3,5 mg sodu.  fiolka o pojemności 5 ml zawiera 17,7 mg sodu.  fiolka o pojemności 25 ml zawiera 88,5 mg sodu.  fiolka o pojemności 50 ml zawiera 177,0 mg sodu.  fiolka o pojemności 100 ml zawiera 354,1 mg sodu. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

    Jakie są wskazania do stosowania leku Epirubicin Kabi?

    Epirubicyna stosowana jest w leczeniu szeregu chorób nowotworowych, w tym:  raka piersi;  zaawansowanego raka jajnika;  raka żołądka;  raka drobnokomórkowego płuc. Korzystne działanie epirubicyny podawanej dopęcherzowo stwierdzono w leczeniu:  brodawczakowego raka pęcherza moczowego z komórek nabłonka przejściowego;  raka in situ pęcherza moczowego;  w profilaktyce nawrotów powierzchownych postaci raka pęcherza moczowego po resekcji przezcewkowej.

    Jak często zażywać lek Epirubicin Kabi?

    Epirubicyna przeznaczona jest wyłącznie do stosowania dożylnego lub dopęcherzowego. Dzieci i młodzież Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności epirubicyny u dzieci. Podanie dożylne Zaleca się podawanie epirubicyny chlorowodorku przez cewnik podczas bieżącej infuzji dożylnej soli fizjologicznej po sprawdzeniu, że igła jest prawidłowo umieszczona w żyle. Należy zachować ostrożność, aby nie dopuścić do wynaczynienia (patrz punkt 4.4). W przypadku wynaczynienia należy natychmiast przerwać podawanie produktu leczniczego. Aby uniknąć kardiotoksyczności, nie należy przekraczać całkowitej skumulowanej dawki chlorowodorku epirubicyny wynoszącej 900-1000 mg/m2 pc. (patrz punkt 4.4). Dawka standardowa W przypadku stosowania epirubicyny chlorowodorku w monoterapii, zalecana dawka u dorosłych wynosi 60-90 mg/m² pc. Epirubicynę należy podawać dożylnie przez 3-5 minut. Dawkę należy powtarzać co 21 dni, w zależności od parametrów hematologicznych oraz czynności szpiku kostnego pacjenta. Jeśli wystąpią objawy toksyczności, w tym ciężka neutropenia i(lub) gorączka neutropeniczna oraz małopłytkowość (które mogą utrzymywać się do 21. dnia), mogą być wymagane modyfikacja dawki lub opóźnienie podania kolejnej dawki. Duże dawki W monoterapii raka płuc duże dawki epirubicyny należy podawać według następującego schematu:  rak drobnokomorkowy płuca (uprzednio nieleczony): 120 mg/m2 pc. epirubicyny chlorowodorku w 1. dniu, co 3 tygodnie; W leczeniu dużymi dawkami, epirubicynę można podawać w postaci wstrzyknięcia dożylnego przez 3-5 minut lub w postaci infuzji trwającej do 30 minut. Rak piersi W leczeniu uzupełniającym pacjentów z wczesnym stadium raka piersi i zajętymi węzłami chłonnymi zaleca się dożylne podawanie epirubicyny chlorowodorku w dawkach od 100 mg/m² pc. (jako pojedyncza dawka w dniu 1.) do 120 mg/m² pc. (w dwóch dawkach podzielonych, w dniu 1. i 8.), co 3-4 tygodnie, w skojarzeniu z cyklofosfamidem i 5-fluorouracylem podawanymi dożylnie oraz tamoksyfenem podawanym doustnie. U pacjentów z zaburzeniem czynności szpiku kostnego spowodowanym wcześniejszą chemioterapią lub radioterapią, wiekiem lub nowotworowym naciekiem szpiku kostnego zaleca się podawanie mniejszych dawek (60-75 mg/m2 pc. w leczeniu standardowym i 105-120 mg/m² pc. w leczeniu dużymi dawkami). Całkowitą dawkę przewidzianą na cykl leczenia można podzielić na 2-3 kolejne dni. Poniżej wymienione dawki epirubicyny chlorowodorku są zwykle stosowane w monoterapii i terapii skojarzonej różnych nowotworów: Wskazanie Dawka epirubicyny (mg/m2 pc.)a Monoterapia Terapia skojarzona Zaawansowany rak jajnika 60-90 50-100 Rak żołądka 60-90 50 Rak drobnokomórkowy płuc 120 120 UK/H/1509/001/II/015 2 Rak pęcherza moczowego Podanie do pęcherza moczowego 50 mg/50 ml lub 80 mg/50 ml (rak in situ). Profilaktyka: 50 mg/50 ml tygodniowo przez 4 tygodnie, następnie co miesiąc przez 11 miesięcy. Dawki zwykle podawane w dniu 1. lub dniu 1., 2. i 3. w odstępach 21-dniowych. Terapia skojarzona W przypadku stosowania epirubicyny w połączeniu z innymi cytotoksycznymi produktami leczniczymi, dawkę należy odpowiednio zmniejszyć. Zwykle stosowane dawki wymienione są w powyższej tabeli. Zaburzenia czynności wątroby Główną drogą wydalania epirubicyny są wątroba i drogi żółciowe. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, należy zmniejszyć dawkę w zależności od stężenia bilirubiny w surowicy krwi zgodnie z następującym schematem: Stężenie bilirubiny w surowicy AspAT (aminotransferaza Zmniejszenie dawki o: asparaginianowa) 1,4-3 mg/100 ml 2-4 razy większa od górnej 50% granicy normy > 3 mg/100 ml > 4 razy większa od górnej 75% granicy normy Zaburzenia czynności nerek Umiarkowane zaburzenia czynności nerek nie wymagają zmniejszenia dawki, ponieważ tylko ograniczona ilość epirubicyny jest wydalana tą drogą. Może jednak zachodzić konieczność dostosowania dawki u pacjentów ze stężeniem kreatyniny w osoczu > 5 mg/dl. Podanie dopęcherzowe: Epirubicynę można podawać do pęcherza moczowego w leczeniu powierzchownej postaci raka pęcherza moczowego oraz raka in-situ. Epirubicyny nie należy podawać dopęcherzowo w leczeniu nowotworów inwazyjnych, które przeniknęły ścianę pęcherza moczowego. W takich przypadkach właściwsze jest leczenie ogólnoustrojowe lub operacyjne (patrz punkt 4.3). Udowodniono również skuteczność stosowania epirubicyny dopęcherzowo w profilaktyce nawrotów po zabiegu przezcewkowej resekcji nowotworów powierzchownych pęcherza moczowego. W leczeniu powierzchownej postaci raka pęcherza moczowego zaleca się następujący schemat dawkowania, przedstawiony w poniższej tabeli rozcieńczeń: Jedna infuzja o stężeniu 50 mg/50 ml na tydzień (rozcieńczony w soli fizjologicznej lub wodzie do wstrzykiwań) przez 8 kolejnych tygodni. W przypadku wystąpienia toksyczności miejscowej: zaleca się zmniejszenie dawki do 30 mg/50 ml. W leczeniu raka in-situ: w zależności od indywidualnej tolerancji pacjenta dawkę można zwiększyć do 80 mg/50 ml. Zapobiegawczo: jedna infuzja o stężeniu 50 mg/50 ml na tydzień przez 4 kolejne tygodnie, a następnie jedna infuzja w tej samej dawce raz w miesiącu, przez 11 kolejnych miesięcy. UK/H/1509/001/II/015 3 TABELA ROZCIEŃCZEŃ ROZTWORÓW DO PODANIA DO PĘCHERZA MOCZOWEGO Wymagana Objętość epirubicyny Objętość rozcieńczalnika - Całkowita dawka chlorowodorku wody do wstrzykiwań lub objętość roztworu do epirubicyny 0,9% jałowego roztworu podania chlorowodorku chlorku sodu dopęcherzowego 30 mg 15 ml 35 ml 50 ml 50 mg 25 ml 25 ml 50 ml 80 mg 40 ml 10 ml 50 ml Roztwór powinien być utrzymany w pęcherzu moczowym przez 1-2 godziny. Aby uniknąć rozcieńczenia roztworu przez mocz, należy poinformować pacjenta, aby nie przyjmował żadnych płynów przez 12 godzin przed podaniem produktu leczniczego. W trakcie infuzji pacjent powinien okresowo zmieniać pozycję ciała. Pacjenta należy poinformować, że po zakończeniu podania produktu leczniczego powinien oddać mocz. Sposób podawania Należy zachować ostrożność przed i podczas podawania produktu leczniczego. Instrukcje dotyczące rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.

    Kiedy nie przyjmować leku Epirubicin Kabi?

     Nadwrażliwość na substancje czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1, również na inne antracykliny lub antracenediony.  Laktacja (patrz punkt 4.6.). Dożylne podanie jest przeciwwskazane u pacjentów:  z długotrwałym zahamowaniem czynności szpiku kostnego;  z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby;  z ciężką niewydolnością mięśnia sercowego;  ze świeżym zawałem serca;  z ciężką arytmią;  po przebytym leczeniu maksymalnymi, skumulowanymi dawkami epirubicyny i (lub) innymi antracyklinami lub antracenedionami (patrz punkt 4.4);  z ostrymi zakażeniami ogólnymi;  niestabilną dławicą piersiową;  z kardiomiopatią;  z ostrym stanem zapalnym serca. Dopęcherzowe podanie jest przeciwwskazane u pacjentów:  z zakażeniem układu moczowego;  z zapaleniem pęcherza moczowego;  z krwiomoczem;  z nowotworami inwazyjnymi przenikającymi ścianę pęcherza moczowego;  u których pojawiły się trudności z cewnikowaniem;  u których w pęcherzu zalega duża objętość moczu;  z obkurczonym pęcherzem moczowym.

    Kiedy nie powinno się stosować leku Epirubicin Kabi?

     Nadwrażliwość na substancje czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1, również na inne antracykliny lub antracenediony.  Laktacja (patrz punkt 4.6.). Dożylne podanie jest przeciwwskazane u pacjentów:  z długotrwałym zahamowaniem czynności szpiku kostnego;  z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby;  z ciężką niewydolnością mięśnia sercowego;  ze świeżym zawałem serca;  z ciężką arytmią;  po przebytym leczeniu maksymalnymi, skumulowanymi dawkami epirubicyny i (lub) innymi antracyklinami lub antracenedionami (patrz punkt 4.4);  z ostrymi zakażeniami ogólnymi;  niestabilną dławicą piersiową;  z kardiomiopatią;  z ostrym stanem zapalnym serca. Dopęcherzowe podanie jest przeciwwskazane u pacjentów:  z zakażeniem układu moczowego;  z zapaleniem pęcherza moczowego;  z krwiomoczem;  z nowotworami inwazyjnymi przenikającymi ścianę pęcherza moczowego;  u których pojawiły się trudności z cewnikowaniem;  u których w pęcherzu zalega duża objętość moczu;  z obkurczonym pęcherzem moczowym.

    Jakie są działania niepożądane leku Epirubicin Kabi?

    Zgłoszono następujące działania niepożądane mające związek z leczeniem epirubicyną. Działania niepożądane przedstawiono z uwzględnieniem następującej częstości występowania: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych). U więcej niż 10% pacjentów mogą wystąpić działania niepożądane. Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi są: mielosupresja, objawy niepożądane ze strony przewodu pokarmowego, brak apetytu, łysienie, zakażenia. Klasyfikacja układów Częstość występowania Działanie niepożądane i narządów Zakażenia i zarażenia Bardzo często Zakażenia. pasożytnicze Częstość nieznana Wstrząs septyczny, sepsa, zapalenie płuc. Nowotwory łagodne, złośliwe Niezbyt często Ostra białaczka limfatyczna, ostra i nieokreślone (w tym torbiele białaczka szpikowa (patrz punkt 4.4). i polipy) Zaburzenia krwi i układu Bardzo często Zahamowanie czynności szpiku chłonnego (leukopenia, granulocytopenia i neutropenia, niedokrwistość, gorączka neutropeniczna, małopłytkowość). Częstość nieznana Krwotoki i niedotlenienie tkanek (wynikające z zahamowania czynności szpiku). Zaburzenia układu Rzadko Anafilaksja (reakcje anafilaktyczne immunologicznego i(lub) anafilaktoidalne z lub bez wstrząsu, w tym wysypka skórna, świąd, gorączka i dreszcze), reakcje alergiczne po podaniu dopęcherzowym. Zaburzenia metabolizmu Bardzo często Brak apetytu. i odżywiania Często Odwodnienie. Rzadko Hiperurykemia (patrz punkt 4.4). Zaburzenia układu Rzadko Zawroty głowy. Zaburzenia widzenia Niezbyt często Zapalenie spojówek, zapalenie UK/H/1509/001/II/015 10 rogówki. Zaburzenia serca Często Zastoinowa niewydolność serca (ZNS) (duszność, obrzęki, powiększenie wątroby, wodobrzusze, obrzęk płuc, płyn w opłucnej, dodatkowe skurcze serca). Rzadko Kardiotoksyczność (np. nieprawidłowości w zapisie EKG, arytmie, kardiomiopatia), częstoskurcz komorowy, bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy, blok odnóg pęczka Hisa (patrz punkt 4.4). Zaburzenia naczyniowe Często Uderzenia gorąca. Niezbyt często Zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył. Bardzo rzadko Wstrząs. Częstość nieznana Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (w tym zator tętnicy płucnej). Zaburzenia żołądka i jelit Bardzo często Zapalenie błon śluzowych, zapalenie jamy ustnej, wymioty, biegunka, nudności, które mogą spowodować utratę apetytu i bóle brzucha. Częste Ból jamy ustnej, uczucie pieczenia śluzówki, zapalenie przełyku. Niezbyt często Nadżerka i owrzodzenie żołądka, krwawienie z przewodu pokarmowego, nadmierna pigmentacja śluzówki jamy ustnej. Zaburzenia skóry i tkanki Bardzo często Łysienie. podskórnej Często Miejscowe działanie toksyczne na skórę i tkankę, wysypka, świąd. Niezbyt często Zmiany skórne, rumień, nagłe zaczerwienienie twarzy, nadmierna pigmentacja skóry i paznokci, nadwrażliwość na światło, nadwrażliwość skóry poddanej wcześniej napromienianiu (nawrót objawów popromiennych). Rzadko Pokrzywka. Zaburzenia nerek i dróg Bardzo często Czerwone zabarwienie moczu przez moczowych 1-2 dni po podaniu produktu leczniczego. Zaburzenia układu Często Brak miesiączki. rozrodczego i piersi Rzadko Brak plemników w nasieniu. Zaburzenia ogólne i stany Często Rumień w miejscu infuzji. w miejscu podania Wstrzyknięcie poza żyłę może spowodować martwicę tkanek. Złe samopoczucie, astenia, gorączka. Rzadko Dreszcze. Częstość nieznana Stwardnienie ścian żył, ból miejscowy, ciężkie zapalenie tkanki łącznej Badania diagnostyczne Często Zmiany aktywności aminotransferaz. Bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory. Urazy, zatrucia i powikłania Często Po podaniu dopęcherzowym po zabiegach obserwowano zapalenie pęcherza UK/H/1509/001/II/015 11 moczowego na tle chemicznym, w niektórych przypadkach krwotoczne (patrz punkt 4.4). Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy) Wtórna ostra białaczka szpikowa ze stanem przedbiałaczkowym lub bez - u pacjentów leczonych równocześnie epirubicyną i lekami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA. Białaczki tego typu mają krótki okres utajenia (1-3 lata). Zaburzenia krwi i układu chłonnego Duże dawki epirubicyny, które bezpiecznie podano dużej liczbie wcześniej nieleczonych pacjentów z powodu rożnego rodzaju guzów litych, powodowały działania niepożądane nieróżniące się od działań zaobserwowanych po dawkach konwencjonalnych. Wyjątek stanowiła odwracalna ciężka neutropenia (< 500 neutrofilow/mm3 przez < 7 dni), która wystąpiła u większości pacjentów. Tylko u niewielu pacjentów konieczna była hospitalizacja i terapia wspomagająca z powodu ciężkich powikłań zakaźnych po dużych produktów leczniczych. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Łysienie, zazwyczaj odwracalne, występuje u 60-90% leczonych pacjentów, równocześnie brak zarostu na twarzy u mężczyzn. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Zapalenie śluzówek może wystąpić 5-10 dni po rozpoczęciu leczenia i zazwyczaj obejmuje zapalenie jamy ustnej z bolesnymi obszarami, nadżerki, owrzodzenia i krwawienia, głównie wzdłuż bocznych krawędzi języka oraz śluzówki podjęzykowej. Może dojść do miejscowego bólu i martwicy tkanki (jako wynik nieumyślnego wstrzyknięcia pozanaczyniowego). Podanie dopęcherzowe Ponieważ tylko niewielka ilość substancji czynnej jest wchłaniana do krwiobiegu po dopęcherzowym podaniu produktu leczniczego, występowanie ciężkich ogólnoustrojowych działań niepożądanych, jak również reakcji alergicznych jest rzadkie. Często zgłaszane są miejscowe reakcje jak uczucie pieczenia i częstomocz (pollakisuria). Okazjonalnie zgłaszano wystąpienie zapalenia pęcherza na tle bakteryjnym lub chemicznym (patrz punkt 4.4). Wymienione działania niepożądane są w większości przypadków odwracalne. Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C 02 222 Warszawa Tel.: + 48 22 492 13 01 Faks: + 48 22 492 13 09 e-mail: ndl@urpl.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

    Czy lek Epirubicin Kabi wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów?

    Wpływ epirubicyny na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn nie został zbadany. Epirubicyna może powodować nudności i wymiotów, które mogą tymczasowo prowadzić do zaburzenia zdolności do prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.

    Czy przyjmując Epirubicin Kabi mogę prowadzić auto?

    Wpływ epirubicyny na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn nie został zbadany. Epirubicyna może powodować nudności i wymiotów, które mogą tymczasowo prowadzić do zaburzenia zdolności do prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.

    Czy Epirubicin Kabi mogę przyjmować w ciąży?

    (patrz punkt 5.3) Podobnie jak inne leki przeciwnowotworowe, epirubicyna wykazuje właściwości rakotwórcze oraz mutagenne u zwierząt. Należy poinformować pacjentów obojga płci przyjmujących epirubicynę o możliwym ryzyku niekorzystnego wpływu na rozrodczość. Podczas leczenia pacjenci powinni stosować skuteczne metody zapobiegania ciąży. Ciąża Dane doświadczalne z badań na zwierzętach wskazują, że epirubicyna podana kobiecie w okresie ciąży może spowodować uszkodzenie płodu. Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować, aby unikały zajścia w ciążę w trakcie leczenia. Należy je również szczegółowo poinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Należy także wziąć pod uwagę konsultację genetyczną, w przypadku, gdy pacjentka zaszła w ciążę podczas leczenia epirubicyną. W ramach chemioterapii nowotworów epirubicynę u kobiet w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym można stosować wyłącznie w sytuacji, gdy korzyści wynikające z leczenia przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Nie przeprowadzono badań z udziałem kobiet w okresie ciąży. Karmienie piersią Stwierdzono, że epirubicyna przenika do mleka u szczurów. Nie wiadomo, czy epirubicyna jest wydzielana do mleka ludzkiego. Ponieważ wiele produktów leczniczych, w tym inne antracykliny, wydziela się do mleka matki oraz z uwagi na możliwość wywołania przez epirubicynę poważnych działań niepożądanych u dziecka, matka powinna przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem stosowania tego produktu leczniczego. UK/H/1509/001/II/015 9 Płodność Epirubicyna może powodować uszkodzenie chromosomów w ludzkich plemnikach. Mężczyźni leczeni epirubicyną nie powinni planować poczęcia dziecka w trakcie leczenia oraz powinni zasięgnąć porady na temat możliwości pobrania przed leczeniem nasienia do przechowania z uwagi na możliwą bezpłodność z powodu leczenia epirubicyną. Epirubicyna może powodować brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę u kobiet przed menopauzą.

    Czy Epirubicin Kabi jest bezpieczny w czasie karmienia?

    (patrz punkt 5.3) Podobnie jak inne leki przeciwnowotworowe, epirubicyna wykazuje właściwości rakotwórcze oraz mutagenne u zwierząt. Należy poinformować pacjentów obojga płci przyjmujących epirubicynę o możliwym ryzyku niekorzystnego wpływu na rozrodczość. Podczas leczenia pacjenci powinni stosować skuteczne metody zapobiegania ciąży. Ciąża Dane doświadczalne z badań na zwierzętach wskazują, że epirubicyna podana kobiecie w okresie ciąży może spowodować uszkodzenie płodu. Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować, aby unikały zajścia w ciążę w trakcie leczenia. Należy je również szczegółowo poinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Należy także wziąć pod uwagę konsultację genetyczną, w przypadku, gdy pacjentka zaszła w ciążę podczas leczenia epirubicyną. W ramach chemioterapii nowotworów epirubicynę u kobiet w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym można stosować wyłącznie w sytuacji, gdy korzyści wynikające z leczenia przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Nie przeprowadzono badań z udziałem kobiet w okresie ciąży. Karmienie piersią Stwierdzono, że epirubicyna przenika do mleka u szczurów. Nie wiadomo, czy epirubicyna jest wydzielana do mleka ludzkiego. Ponieważ wiele produktów leczniczych, w tym inne antracykliny, wydziela się do mleka matki oraz z uwagi na możliwość wywołania przez epirubicynę poważnych działań niepożądanych u dziecka, matka powinna przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem stosowania tego produktu leczniczego. UK/H/1509/001/II/015 9 Płodność Epirubicyna może powodować uszkodzenie chromosomów w ludzkich plemnikach. Mężczyźni leczeni epirubicyną nie powinni planować poczęcia dziecka w trakcie leczenia oraz powinni zasięgnąć porady na temat możliwości pobrania przed leczeniem nasienia do przechowania z uwagi na możliwą bezpłodność z powodu leczenia epirubicyną. Epirubicyna może powodować brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę u kobiet przed menopauzą.

    Czy Epirubicin Kabi wpływa na płodność?

    (patrz punkt 5.3) Podobnie jak inne leki przeciwnowotworowe, epirubicyna wykazuje właściwości rakotwórcze oraz mutagenne u zwierząt. Należy poinformować pacjentów obojga płci przyjmujących epirubicynę o możliwym ryzyku niekorzystnego wpływu na rozrodczość. Podczas leczenia pacjenci powinni stosować skuteczne metody zapobiegania ciąży. Ciąża Dane doświadczalne z badań na zwierzętach wskazują, że epirubicyna podana kobiecie w okresie ciąży może spowodować uszkodzenie płodu. Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować, aby unikały zajścia w ciążę w trakcie leczenia. Należy je również szczegółowo poinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Należy także wziąć pod uwagę konsultację genetyczną, w przypadku, gdy pacjentka zaszła w ciążę podczas leczenia epirubicyną. W ramach chemioterapii nowotworów epirubicynę u kobiet w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym można stosować wyłącznie w sytuacji, gdy korzyści wynikające z leczenia przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Nie przeprowadzono badań z udziałem kobiet w okresie ciąży. Karmienie piersią Stwierdzono, że epirubicyna przenika do mleka u szczurów. Nie wiadomo, czy epirubicyna jest wydzielana do mleka ludzkiego. Ponieważ wiele produktów leczniczych, w tym inne antracykliny, wydziela się do mleka matki oraz z uwagi na możliwość wywołania przez epirubicynę poważnych działań niepożądanych u dziecka, matka powinna przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem stosowania tego produktu leczniczego. UK/H/1509/001/II/015 9 Płodność Epirubicyna może powodować uszkodzenie chromosomów w ludzkich plemnikach. Mężczyźni leczeni epirubicyną nie powinni planować poczęcia dziecka w trakcie leczenia oraz powinni zasięgnąć porady na temat możliwości pobrania przed leczeniem nasienia do przechowania z uwagi na możliwą bezpłodność z powodu leczenia epirubicyną. Epirubicyna może powodować brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę u kobiet przed menopauzą.