Zasób 3

Epirubicin-EBEWE

Substancja czynna
Epirubicini hydrochloridum
Postać
koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji
Moc
2 mg/ml
Skład
1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 2 mg chlorowodorku epirubicyny (Epirubicini hydrochloridum). Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Substancje pomocnicze
0,9% roztwór chlorku sodu Kwas solny Woda do wstrzykiwań
Wskazania
Chlorowodorek epirubicyny stosowany jest w leczeniu szeregu chorób nowotworowych, w tym: - raka piersi, - raka jajnika, - raka żołądka, - raka płuca, - raka głowy i szyi; - raka okrężnicy i odbytnicy, - szpiczaka mnogiego, - złośliwych chłoniaków nieziarniczych, - ostrych białaczek. Po podawaniu chlorowodorku epirubicyny do pęcherza moczowego stwierdzono jego korzystne działanie w leczeniu następujących chorób: - raka pęcherza moczowego z komórek nabłonka przejściowego - raka in situ pęcherza moczowego Dopęcherzowe podanie chlorowodorku epirubicyny po wycięciu przezcewkowym raka pęcherza moczowego stanowi element leczenia zapobiegającego wznowie procesu nowotworowego.
Dawkowanie
Chlorowodorek epirubicyny jest przeznaczony wyłącznie do podawania dożylnego lub do pęcherza moczowego. Brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności chlorowodorku epirubicyny u dzieci. Należy zachować ostrożność w celu uniknięcia wynaczynienia substancji czynnej (patrz punkt 4.4). 1 UR.DZL.ZLN.4020.03540.2016 Standard text June 2008 W razie wynaczynienia podawanie produktu leczniczego należy natychmiast przerwać. Do przygotowania roztworu do infuzji chlorowodorku epirubicyny należy użyć 0,9% roztworu chlorku sodu lub 5% roztworu glukozy. Dawka konwencjonalna Jeśli chlorowodorek epirubicyny stosowany jest w monoterapii, zalecana dawka dla dorosłych wynosi 60-90 mg/m2 powierzchni ciała. Produkt leczniczy należy podawać dożylnie przez 3-5 minut. Podanie dawki należy powtarzać co 21 dni w zależności od parametrów hematologicznych oraz czynności szpiku kostnego. Jeśli wystąpią objawy toksyczności (np. neutropenia, gorączka neutropeniczna oraz małopłytkowość, które mogą występować jeszcze w 21. dniu terapii), może być konieczna zmiana dawki lub opóźnienie następnego podania produktu leczniczego. Dawka duża Jeśli chlorowodorek epirubicyny stosowany jest w wysokodawkowanej terapii raka płuca, należy postępować według następującego schematu:  rak drobnokomórkowy płuca (uprzednio nieleczony): 120 mg/m2 pc. pierwszego dnia cyklu, co 3 tygodnie. W leczeniu wysokodawkowanym chlorowodorek epirubicyny można podawać w postaci powolnego wstrzyknięcia dożylnego przez 3 - 5 minut lub w postaci infuzji trwającej do 30 minut. Rak piersi W leczeniu adjuwantowym pacjentów z niezaawansowanym rakiem piersi z zajęciem węzłów chłonnych zaleca się podawanie chlorowodorku epirubicyny dożylnie w dawce od 100 mg/m2 pc. (jako pojedynczą dawkę pierwszego dnia terapii) do 120 mg/m2 pc. (podzielonych na dwie dawki dnia 1. i 8.), co 3 do 4 tygodni w skojarzeniu z podawanymi dożylnie cyklofosfamidem i 5-fluorouracylem oraz podawanym doustnie tamoksyfenem. U pacjentów z zaburzeniami czynności szpiku kostnego spowodowanymi wcześniejszą chemioterapią lub radioterapią, podeszłym wiekiem albo naciekiem nowotworowym szpiku kostnego, zaleca się stosowanie mniejszych dawek leku (60 - 75 mg/m2 pc. w dawkowaniu konwencjonalnym oraz 105 - 120 mg/m2 pc. w dawkowaniu wysokim). Całkowitą dawkę jednego cyklu leczenia można podzielić podając cząstkowe dawki przez 2 lub 3 kolejne dni. Leczenie złożone W razie stosowania chlorowodorku epirubicyny razem z innymi produktami cytotoksycznymi, należy odpowiednio zmniejszyć dawkę. Poniższa tabela przedstawia dawki chlorowodorku epirubicyny stosowane zwykle w monoterapii oraz złożonej chemioterapii innych nowotworów niż wymienione: Dawka chlorowodorku epirubicyny (mg/m2 pc.)* Wskazanie (rodzaj nowotworu) Monoterapia Leczenie złożone Zaawansowany rak jajnika 60 – 90 50 – 100 Rak żołądka 60 – 90 50 Rak drobnokomórkowy płuca (SCLC) 120 120 2 UR.DZL.ZLN.4020.03540.2016 Standard text June 2008 Dawka chlorowodorku epirubicyny (mg/m2 pc.)* Wskazanie (rodzaj nowotworu) Monoterapia Leczenie złożone Rak pęcherza moczowego Podanie do pęcherza moczowego: 50 mg/50 ml lub 80 mg/50 ml (rak in situ) Zapobiegawczo: 50 mg/50 ml co tydzień przez 4 tygodnie, następnie co miesiąc przez 11 miesięcy * Dawki zazwyczaj stosowane dnia 1. lub dnia 1., 2. i 3., w odstępach co 21 dni. Zaburzenia czynności wątroby Eliminacja chlorowodorku epirubicyny odbywa się głównie przez układ wątrobowo-żółciowy. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy zmniejszyć dawkę produktu leczniczego, dostosowując ją do stężenia bilirubiny w osoczu według następującego schematu: Stężenie bilirubiny w osoczu Aktywność AspAT Zmniejszenie dawki o 1,4 – 3 mg/100 ml 50% >3 mg/100 ml >4 razy górna granica normy 75% Zaburzenia czynności nerek Ze względu na ograniczoną ilość chlorowodorku epirubicyny wydalanego przez nerki, umiarkowane zaburzenia czynności nerek nie wymagają zmniejszenia dawki. Może jednak zachodzić konieczność dostosowania dawki u pacjentów ze stężeniem kreatyniny w osoczu >5 mg/dl. Podanie do pęcherza moczowego W leczenia powierzchownego raka pęcherza moczowego oraz raka in situ chlorowodorek epirubicyny można podawać bezpośrednio do pęcherza moczowego. Nie należy podawać chlorowodorku epirubicyny do pęcherza moczowego w leczeniu inwazyjnych nowotworów, które przenikają całą ścianę pęcherza moczowego. W tych przypadkach bardziej odpowiednie jest leczenie ogólnoustrojowe lub operacyjne (patrz punkt 4.3). Chlorowodorek epirubicyny stosowano również skutecznie dopęcherzowo w leczeniu zapobiegającym nawrotom powierzchownego raka pęcherza moczowego po przezcewkowym wycięciu zmiany pierwotnej. W leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego zaleca się przygotowanie rozcieńczeń zgodne z poniższą tabelą: Tabela rozcieńczeń roztworów do podania do pęcherza moczowego Objętość Objętość Wymagana roztworu Całkowita objętość rozcieńczalnika: dawka chlorowodorku płynu wprowadzonego wody do wstrzykiwań chlorowodorku epirubicyny o stężeniu do pęcherza lub jałowego 0,9% epirubicyny wyjściowym moczowego roztworu NaCl 2 mg/ml 30 mg 15 ml 35 ml 50 ml 50 mg 25 ml 25 ml 50 ml 80 mg 40 ml 10 ml 50 ml Sposób podania Jedna infuzja o stężeniu 50 mg/50 ml na tydzień (rozcieńczona w płynie fizjologicznym lub w wodzie do wstrzykiwań) przez 8 kolejnych tygodni. 3 UR.DZL.ZLN.4020.03540.2016 Standard text June 2008 W razie objawów toksyczności miejscowej zaleca się zmniejszenie dawki do 30 mg/50 ml. Rak in situ: do 80 mg/50 ml (w zależności od indywidualnej tolerancji u pacjenta). Zapobiegawczo: jeden wlew o stężeniu 50 mg/50 ml jeden raz na tydzień przez 4 kolejne tygodnie, a następnie jeden wlew w tej samej dawce co miesiąc przez 11 miesięcy. Roztwór należy utrzymać w pęcherzu moczowym przez 1 do 2 godzin. Aby zapobiec niepożądanemu rozcieńczeniu roztworu przez mocz, pacjenta należy pouczyć, aby nie przyjmował płynów przez 12 godzin przed infuzją. Pacjenta z napełnionym pęcherzem moczowym należy od czasu do czasu obracać, a na zakończenie zabiegu zalecić oddanie moczu.
Przeciwwskazania
− Nadwrażliwość na epirubicynę, inne antracykliny lub antracenediony, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. − Karmienie piersią. Podanie dożylne − Utrzymujące się zahamowanie czynności szpiku kostnego. − Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. − Kardiomiopatia. − Niedawno przebyty zawał mięśnia sercowego. − Ciężkie zaburzenia rytmu serca. − Wcześniejsze leczenie epirubicyną i (lub) innymi antracyklinami i antracenedionami w maksymalnych dawkach skumulowanych (patrz punkt 4.4) − Ostre uogólnione zakażenia. − Niestabilna dławica piersiowa. Podanie do pęcherza moczowego − Zakażenia dróg moczowych. − Zapalenie pęcherza moczowego. − Krwiomocz. − Inwazyjne nowotwory przenikające ścianę pęcherza moczowego. − Utrudnione cewnikowanie pęcherza. − Zalegająca w pęcherzu duża ilość moczu. − Obkurczenie zmienionego chorobowo pęcherza moczowego.
Działania niepożądane
Częstość działań niepożądanych, które obserwowano i zgłaszano podczas stosowania chlorowodorku epirubicyny, była następująca: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych). Można założyć, że działania niepożądane wystąpią u ponad 10% pacjentów leczonych chlorowodorkiem epirubicyny. Najczęściej występującymi działaniami są mielosupresja, działania niepożądane dotyczące 10 UR.DZL.ZLN.4020.03540.2016 Standard text June 2008 żołądka i jelit, jadłowstręt, łysienie i zakażenie. Klasyfikacja układów i narządów Częstość Działania niepożądane Zakażenia i zarażenia Często Zakażenie pasożytnicze Częstość nieznana Wstrząs septyczny, posocznica, zapalenie płuc Nowotwory łagodne, złośliwe Rzadko Ostra białaczka limfatyczna, ostra białaczka i nieokreślone (w tym torbiele szpikowa i polipy) Zaburzenia krwi i układu Bardzo często Zahamowanie czynności szpiku kostnego chłonnego (leukopenia, granulocytopenia i neutropenia, niedokrwistość i gorączka neutropeniczna) Niezbyt często Małopłytkowość Częstość nieznana Krwotok i niedotlenienie tkanek na skutek mielosupresji Zaburzenia układu Rzadko Anafilaksja Zaburzenia metabolizmu Często Jadłowstręt, odwodnienie i odżywiania Rzadko Hiperurykiemia (patrz punkt 4.4) Zaburzenia układu nerwowego Rzadko Zawroty głowy Zaburzenia oka Częstość nieznana Zapalenie spojówek, zapalenie rogówki Zaburzenia serca Rzadko Zastoinowa niewydolność serca (duszność, obrzęk, powiększenie wątroby, wodobrzusze, obrzęk płuc, wysięk opłucnowy, rytm cwałowy), kardiotoksyczność (np. zmiany w EKG, zaburzenia rytmu serca, kardiomiopatia), częstoskurcz komorowy, bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy, blok odnogi pęczka Hisa Zaburzenia naczyniowe Często Uderzenia gorąca Niezbyt często Zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył Częstość nieznana Wstrząs, zdarzenie zakrzepowo-zatorowe, w tym zator płuc Zaburzenia żołądka i jelit Często Zapalenie błon śluzowych, zapalenie błony śluzowej przełyku, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, wymioty, biegunka, nudności Częstość nieznana Nadżerki błony śluzowej jamy ustnej, owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej, ból jamy ustnej, odczucie pieczenia błony śluzowej, krwawienie w obrębie jamy ustnej, przebarwienie błony śluzowej jamy ustnej Zaburzenia skóry i tkanki Bardzo często Łysienie podskórnej Rzadko Pokrzywka Częstość nieznana Miejscowe działanie toksyczne, wysypka, świąd, zmiany na skórze, rumień, zaczerwienienie skóry, nadmierna pigmentacja skóry i paznokci, nadwrażliwość na światło, nadwrażliwość skóry wcześniej napromienianej (reakcja po radioterapii (ang. „radiation recall reaction”) Zaburzenia nerek i dróg Bardzo często Czerwone zabarwienie moczu przez 1 do 2 dni moczowych po podaniu produktu leczniczego Zaburzenia układu rozrodczego Rzadko Brak miesiączki, brak plemników w nasieniu 11 UR.DZL.ZLN.4020.03540.2016 Standard text June 2008 i piersi Zaburzenia ogólne i stany w Często Rumień w miejscu podania miejscu podania Rzadko Złe samopoczucie i (lub) osłabienie, gorączka, dreszcze Częstość nieznana Stwardnienie żyły, miejscowy ból, ciężkie zapalenie tkanki łącznej, martwica tkanki po przypadkowym wstrzyknięciu pozanaczyniowym Badania diagnostyczne Rzadko Zmiany aktywności aminotransferaz Częstość nieznana Bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory Urazy, zatrucia i powikłania po Często Po dopęcherzowym podaniu produktu zabiegach leczniczego obserwowano chemiczne i czasami krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego. (patrz punkt 4.4) Podanie dopęcherzowe Ponieważ tylko niewielka ilość substancji czynnej wchłaniana jest po podaniu dopęcherzowym, rzadkie są ciężkie ogólnoustrojowe działania niepożądane i reakcje alergiczne. Często zgłaszane są miejscowe reakcje, takie jak odczucie pieczenia i częste oddawanie moczu (częstomocz). Notowano bakteryjne lub chemiczne zapalenie pęcherza moczowego (patrz punkt 4.4). Te działania niepożądane są zazwyczaj odwracalne. Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: adr@urpl.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów
Nie ma doniesień o szczególnych działaniach niepożądanych związanych ze zdolnością prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Interakcje
Chlorowodorek epirubicyny można stosować jednocześnie z innymi przeciwnowotworowymi produktami leczniczymi. Natomiast nie zaleca się mieszania roztworu Epirubicin-Ebewe z roztworami innych produktów leczniczych w jednej infuzji/iniekcji. Chlorowodorek epirubicyny stosowany jest głównie w skojarzeniu z innymi lekami cytotoksycznymi. Możliwe jest addycyjne działanie toksyczne: dotyczy to zwłaszcza działania na szpik kostny i układ krwiotwórczy, a także przewód pokarmowy (patrz punkt 4.4). Stosowanie chlorowodorku epirubicyny w skojarzeniu z innymi potencjalnie kardiotoksycznymi produktami leczniczymi, a także z produktami leczniczymi działającymi na serce (takimi jak antagonisci kanałów wapniowych), wymaga monitorowania czynności serca podczas całego procesu leczenia. Chlorowodorek epirubicyny podlega znacznemu metabolizmowi w wątrobie. Jednoczesne przyjmowanie produktów leczniczych wpływających na czynność wątroby może również wpływać na metabolizm lub na właściwości farmakokinetyczne chlorowodorku epirubicyny, a w wyniku tego na jej skuteczność i (lub) toksyczność (patrz punkt 4.4). Nie należy podawać antracyklin (w tym chlorowodorku epirubicyny) w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi o działaniu kardiotoksycznym, jeśli czynność serca pacjenta nie jest ściśle kontrolowana. U pacjentów, którzy otrzymują antracykliny po zakończeniu leczenia innymi lekami o działaniu kardiotoksycznym, zwłaszcza z długim okresem półtrwania (takimi jak trastuzumab), ryzyko działań kardiotoksycznych może być zwiększone. 8 UR.DZL.ZLN.4020.03540.2016 Standard text June 2008 Ponieważ okres półtrwania trastuzumabu wynosi około 28-38 dni, lek może utrzymywać się we krwi do 27 tygodni. U pacjentów otrzymujących antracykliny (takie jak chlorowodorek epirubicyny) po odstawieniu trastuzumabu, może występować zwiększone ryzyko kardiotoksyczności. Należy w miarę możliwości unikać leczenia opartego na antracyklinach przez okres do 27 tygodni po odstawieniu trastuzumabu. Jeśli antracykliny stosowane są przed upływem tego czasu, zaleca się uważne monitorowanie czynności serca. Ryzyko kardiotoksyczności zwiększa się u pacjentów, którzy jednocześnie przyjmowali preparaty kardiotoksyczne (takie jak: 5-fluorouracyl, cyklofosfamid, cisplatyna, taksany) lub którzy byli poddawani jednocześnie (albo wcześniej) radioterapii obszaru śródpiersia. Jednoczesne przyjmowanie chlorowodorku epirubicyny oraz przeciwciał monoklonalnych, takich jak np. trastuzumab, może zwiększyć ryzyko zaburzeń czynności serca. Należy unikać jednoczesnego stosowania chlorowodorku epirubicyny ze szczepionkami żywych drobnoustrojów atentowanych. Można podawać szczepionki zawierające martwe lub inaktywowane drobnoustroje, jednak odpowiedź na takie szczepionki może być osłabiona. Dotychczas zaobserwowano interakcje epirubicyny z cymetydyną, dekswerapamilem, deksrazoksanem, docetakselem, interferonem α2b, paklitakselem oraz chininą. Cymetydyna zwiększa o 50% wartość AUC epirubicyny, dlatego nie należy jej stosować podczas leczenia chlorowodorkiem epirubicyny. Podawanie cymetydyny w dawce 400 mg dwa razy na dobę przed podaniem chlorowodorku epirubicyny 100 mg/m² pc. co 3 tygodnie prowadziło do zwiększenia AUC chlorowodorku epirubicyny o 50% oraz AUC epirubicynolu o 41% (p <0,05). Ponieważ nie zaobserwowano zmniejszenia AUC aglikonu 7-deoksy-doksorubicynolu ani zmiany przepływu krwi w wątrobie, nie można wyjaśnić obserwowanego zjawiska zmniejszoną czynnością cytochromu P450. Paklitaksel może wpływać na farmakokinetykę chlorowodorku epirubicyny i epirubicynolu – metabolitu epirubicyny. Wykazano, że paklitaksel podany przed chlorowodorkiem epirubicyny może zwiększać stężenie epirubicyny i jej metabolitów w osoczu (metabolity te nie są czynne ani toksyczne). Natomiast podanie paklitakselu lub chlorowodorku docetakselu po epirubicynie nie wpływa na farmakokinetykę epirubicyny. Skojarzenie takie można stosować, jeśli zachowane jest naprzemienne podawanie obu produktów. Infuzje chlorowodorku epirubicyny i paklitakselu należy wykonywać z zachowaniem co najmniej 24-godzinnego odstępu między podaniem każdego z produktów leczniczych. Dekswerapamil może zmieniać właściwości farmakokinetyczne chlorowodorku epirubicyny i może nasilać jego działanie hamujące czynność szpiku kostnego. W jednym z badań dowiedziono, że podanie docetakselu bezpośrednio po chlorowodorku epirubicyny może zwiększyć stężenie metabolitów epirubicyny w osoczu. Chinina może przyspieszyć początkową redystrybucję epirubicyny z krwi do tkanek i w ten sposób wpłynąć na rozkład epirubicyny przez czerwone krwinki. Jednoczesne podawanie chlorowodorku epirubicyny z interferonem α-2b może spowodować zarówno skrócenie końcowego okresu półtrwania w fazie eliminacji, jak i zmniejszenie klirensu całkowitego produktu leczniczego. Uprzednie podanie większych dawek deksrazoksanu (900 mg/m2 i 1200 mg/m2) może spowodować 9 UR.DZL.ZLN.4020.03540.2016 Standard text June 2008 zwiększenie ogólnoustrojowego klirensu epirubicyny, a w wyniku tego zmniejszenie pole pod krzywą stężeń (AUC). Jednoczesne stosowanie antracykliny i deksrazoksanu może spowodować nasilenie mielosupresji. Należy wziąć pod uwagę możliwość znacznego zaburzenia hematopoezy podczas jednoczesnego (lub wcześniejszego w stosunku do chlorowodorku epirubicyny) podawania preparatów wpływających na szpik kostny (takich jak: cytostatyki, sulfonamidy, chloramfenikol, difenylohydantoina, pochodne amidopiryny, leki przeciwretrowirusowe).
Ostrzeżenia
Uwagi ogólne Chlorowodorek epirubicyny należy podawać wyłącznie pod nadzorem lekarza specjalisty, z doświadczeniem w stosowaniu leków cytotoksycznych. Placówka prowadząca leczenie musi posiadać zaplecze umożliwiające szybką diagnostykę i leczenie ewentualnych powikłań hematologicznych, występujących szczególnie po leczeniu dużymi dawkami epirubicyny. Leczenie chlorowodorkiem epirubicyny można rozpocząć dopiero po wyleczeniu ostrych objawów toksyczności spowodowanej wcześniejszym leczeniem cytotoksycznym (takich jak zapalenia jamy ustnej, neutropenia, małopłytkowość i uogólnione zakażenia). Wprawdzie leczenie dużymi dawkami epirubicyny (np. ≥90 mg/m2 pc. co 3 do 4 tygodni) wywołuje działania niepożądane zasadniczo podobne do działań obserwowanych po zastosowaniu dawek 4 UR.DZL.ZLN.4020.03540.2016 Standard text June 2008 standardowych (<90 mg/m2 pc. co 3 do 4 tygodni), ale nasilenie neutropenii i zapalenia błony śluzowej jamy ustnej i (lub) zapalenia błon śluzowych może być większe. Stosowanie dużych dawek chlorowodorku epirubicyny wymaga szczególnego zwrócenia uwagi na możliwość wystąpienia powikłań klinicznych wynikających ze znacznego zahamowania czynności szpiku kostnego. Czynność serca Ryzyko leczenia antracyklinami obejmuje działania kardiotoksyczne, które mogą przejawiać się w postaci zaburzeń wczesnych (tj. ostrych) lub zaburzeń odległych (tj. występujących z opóźnieniem). Objawy wczesne (ostre) Do wczesnych objawów działania kardiotoksycznego chlorowodorku epirubicyny należą głównie częstoskurcz zatokowy i (lub) zmiany w zapisie EKG, takie jak niespecyficzne zmiany odcinka ST i załamka T. Zgłaszano przypadki tachyarytmii (w tym przedwczesne skurcze komorowe i częstoskurcz komorowy), bradykardii, bloku przedsionkowo-komorowego i bloku odnogi pęczka Hisa. Wymienione stany najczęściej nie prognozują rozwoju kardiotoksyczności opóźnionej, rzadko mają znaczenie kliniczne i najczęściej nie są przyczyną przerwania leczenia chlorowodorkiem epirubicyny. Objawy odległe (opóźnione) Kardiotoksyczność opóźniona występuje zwykle w końcowej fazie leczenia chlorowodorkiem epirubicyny lub w ciągu 2 do 3 miesięcy od zakończenia leczenia, chociaż zgłaszano przypadki występujące kilka miesięcy lub lat po zakończeniu leczenia. Opóźniona kardiomiopatia objawia się zmniejszeniem frakcji wyrzutowej lewej komory (ang. left ventricular ejection fraction – LVEF) i (lub) przedmiotowymi i podmiotowymi objawami zastoinowej niewydolności serca, tj. duszność, obrzęk płuc, obrzęk ortostatyczny, powiększenie serca, powiększenie wątroby, skąpomocz, wodobrzusze, wysięk opłucnowy i rytm cwałowy. Zagrażająca życiu zastoinowa niewydolność serca jest najcięższą postacią kardiomiopatii wywoływanej przez antracykliny i należy do grupy działań toksycznych ograniczających maksymalną dawkę skumulowaną leku. Ryzyko rozwoju zastoinowej niewydolności serca zwiększa się szybko wraz ze zwiększeniem całkowitej dawki skumulowanej chlorowodorku epirubicyny powyżej 900 mg/m2 pc. Jej przekroczenie wymaga zachowania szczególnej ostrożności (patrz punkt 5.1). Czynność serca należy ocenić przed rozpoczęciem leczenia chlorowodorkiem epirubicyny i monitorować ją w trakcie leczenia w celu zmniejszenia ryzyka ciężkich zaburzeń czynności serca. Ryzyko można zmniejszyć przez regularne monitorowanie frakcji wyrzutowej lewej komory serca (LVEF) w trakcie leczenia i niezwłoczne przerwanie podawania chlorowodorku epirubicyny po wystąpieniu pierwszych objawów zaburzeń czynności serca. Właściwymi ilościowymi metodami powtarzanej oceny czynności serca (ocena LVEF) są angiografia bramkowa z zastosowaniem radionuklidu (ang. multi-gated radionuclide angiography, MUGA) oraz echokardiografia (ECHO). Zaleca się wykonanie badania EKG oraz MUGA lub ECHO przed rozpoczęciem leczenia, zwłaszcza u pacjentów z czynnikami ryzyka nasilonej kardiotoksyczności. Pomiary LVEF metodą MUGA lub ECHO należy powtarzać, zwłaszcza w przypadku leczenia dużymi skumulowanymi dawkami antracyklin. Do oceny LVEF należy stosować ten sam rodzaj badania w całym okresie obserwacji. Ze względu na ryzyko kardiomiopatii, dawkę skumulowaną chlorowodorku epirubicyny większą niż 900 mg/m2 pc. należy stosować z największą ostrożnością. Czynnikami ryzyka kardiotoksyczności są m.in. czynna lub zaleczona choroba układu krążenia, wcześniejsza lub trwająca radioterapia śródpiersia lub okolic serca, wcześniejsze leczenie innymi antracyklinami lub antracenodionami oraz jednoczesne podawanie produktów leczniczych, które mogą hamować kurczliwość mięśnia sercowego lub działają kardiotoksycznie (np. trastuzumab, patrz punkt
Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Zaburzenia płodności Chlorowodorek epirubicyny może powodować uszkodzenie chromosomów w ludzkich plemnikach. Mężczyznom leczonym chlorowodorkiem epirubicyny należy zalecić stosowanie skutecznych metod antykoncepcji i ze względu na możliwość nieodwracalnej niepłodności udzielić porady na temat możliwości przechowania nasienia. U kobiet przed okresem menopauzy chlorowodorek epirubicyny może spowodować brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę. Ze względu na działanie genotoksyczne chlorowodorku epirubicyny, pacjentom planującym posiadanie dzieci po zakończeniu leczenia należy zalecić konsultację w poradni genetycznej. Ciąża Kobiety w wieku rozrodczym powinny unikać zajścia w ciążę w czasie leczenia chlorowodorkiem epirubicyny i stosować skuteczne metody antykoncepcji. Dane z badań na zwierzętach wskazują, że chlorowodorek epirubicyny podawany kobiecie w ciąży może spowodować uszkodzenie płodu. Jeśli chlorowodorek epirubicyny stosowany jest podczas ciąży lub jeśli pacjentka zajdzie w ciążę w trakcie leczenia, należy ją poinformować o możliwym zagrożeniu dla płodu. Nie przeprowadzono badań z udziałem kobiet w ciąży. Chlorowodorek epirubicyny należy stosować w okresie ciąży wyłącznie wtedy, gdy potencjalne korzyści z leczenia uzasadniają możliwe ryzyko dla płodu. Karmienie piersią Nie wiadomo, czy chlorowodorek epirubicyny przenika do mleka kobiecego. Ze względu na to, że szereg leków, w tym inne antracykliny, przenikają do mleka kobiecego i ze względu na możliwość wystąpienia u karmionego piersią niemowlęcia ciężkich działań niepożądanych, należy zrezygnować z karmienia piersią przed i podczas leczenia chlorowodorkiem epirubicyny.
Właściwości farmakokinetyczne
U pacjentów z prawidłową czynnością wątroby i nerek, po dożylnym wstrzyknięciu produktu leczniczego w dawce 60-150 mg/m2 pc., jego stężenie w osoczu zmienia się zgodnie z malejącą funkcją trójwykładniczą o bardzo szybkiej pierwszej fazie i powolnej fazie końcowej, o średnim okresie półtrwania około 40 godzin. Dawki te mieszczą się w granicach liniowości farmakokinetycznej zarówno pod względem wartości klirensu osocza, jak i szlaku metabolicznego. W dawkach między 60 a 120 mg/m2 pc. farmakokinetyka ma charakterystykę liniową, podczas gdy dawka 150 mg/m2 pc. znajduje się na granicy liniowości dawek. Główne dotychczas zidentyfikowane metabolity epirubicyny to: epirubicynol (13-OH-epirubicyna) oraz glukuronidy epirubicyny i epirubicynolu. W badaniach farmakokinetycznych u pacjentów z rakiem in situ pęcherza moczowego stwierdzono swoiście małe stężenia epirubicyny w osoczu (<10 ng/ml) po podaniu leku do pęcherza moczowego. Świadczy to o nieistotnym wchłanianiu się leku i jego działaniu ogólnoustrojowym. Większego wchłaniania leku można oczekiwać u pacjentów z uszkodzoną błoną śluzową pęcherza moczowego (np. z powodu nowotworu, zapalenia pęcherza moczowego lub operacji). Glukuronidacja w miejscu 4’-O odróżnia epirubicynę od doksorubicyny i w ten sposób może się przyczyniać do szybszej eliminacji epirubicyny oraz do zmniejszenia jej toksyczności. Stężenie w osoczu głównego metabolitu epirubicyny, pochodnej 13-hydroksy (epirubicynol), zmniejszania się stale i praktycznie odpowiada stężeniu niezmienionej substancji czynnej. Epirubicyna jest eliminowana głównie przez wątrobę; wysokie wartości klirensu w osoczu (0,9 l/min) wskazują na to, że powolna eliminacja spowodowana jest szeroką dystrybucją leku w tkankach. Około 9 do 10% podanej dawki zostaje wydalane w moczu w ciągu 48 godzin. Wydalanie drogami żółciowymi stanowi główny szlak eliminacyjny. Około 40% podanej dawki stwierdza się w żółci w ciągu 72 godzin. Substancja czynna nie przenika przez barierę krew-mózg.
Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: antybiotyki cytotoksyczne i związki pochodne. 12 UR.DZL.ZLN.4020.03540.2016 Standard text June 2008 Kod ATC: L01DB03 Epirubicyna jest antybiotykiem z grupy antracyklin o właściwościach cytotoksycznych. Mechanizm działania chlorowodorku epirubicyny polega na zdolności wiązania DNA. Badania na hodowlach komórkowych wykazały szybkie przenikanie leku do komórek, umiejscowienie w jądrze komórki i hamowanie syntezy kwasu nukleinowego oraz mitozy. Udowodniono skuteczność chlorowodorku epirubicyny wobec szerokiego spektrum eksperymentalnych nowotworów, jak np. białaczka L1210 i P388, mięsaki SA180 (odmiany lite i puchlinowe), czerniak B16, rak gruczołu sutkowego, rak płuca Lewisa oraz rak jelita grubego 38. Wykazano również skuteczność chlorowodorku epirubicyny przeciw ludzkim nowotworom (czerniak, rak gruczołu sutkowego, płuca, gruczołu krokowego i jajnika) przeszczepionym szczepom genetycznie modyfikowanych nagich myszy pozbawionych grasicy.
Przedawkowanie
Ostre przedawkowanie chlorowodorku epirubicyny prowadzi do ciężkiego zahamowania czynności szpiku (głównie z leukopenią i małopłytkowością), toksycznego działania na przewód pokarmowy (głównie zapalenie błony śluzowej) i ostrych powikłań kardiologicznych. Bardzo duże, jednorazowe dawki chlorowodorku epirubicyny mogą powodować ostre uszkodzenie mięśnia serca podczas pierwszych 24 godzin, zaś w ciągu 10-14 dni – ciężkie zahamowanie czynności szpiku. Po kilku miesiącach, a nawet kilku latach od zakończenia leczenia antracyklinami obserwowano opóźnioną niewydolność serca (patrz punkt 4.4). Stan pacjentów trzeba uważnie monitorować. Jeśli wystąpią objawy niewydolności serca, pacjentów należy leczyć zgodnie z obowiązującymi wytycznymi. Leczenie jest objawowe. Chlorowodorku epirubicyny nie można usunąć metodą dializy.
Ulotka
Pobierz
Dostępne jako preparat:
Dostępne w opakowaniach:
    Pytania dotyczące leku:

    Co wchodzi w skład leku Epirubicin-EBEWE?

    1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 2 mg chlorowodorku epirubicyny (Epirubicini hydrochloridum). Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

    Jakie są wskazania do stosowania leku Epirubicin-EBEWE?

    Chlorowodorek epirubicyny stosowany jest w leczeniu szeregu chorób nowotworowych, w tym: - raka piersi, - raka jajnika, - raka żołądka, - raka płuca, - raka głowy i szyi; - raka okrężnicy i odbytnicy, - szpiczaka mnogiego, - złośliwych chłoniaków nieziarniczych, - ostrych białaczek. Po podawaniu chlorowodorku epirubicyny do pęcherza moczowego stwierdzono jego korzystne działanie w leczeniu następujących chorób: - raka pęcherza moczowego z komórek nabłonka przejściowego - raka in situ pęcherza moczowego Dopęcherzowe podanie chlorowodorku epirubicyny po wycięciu przezcewkowym raka pęcherza moczowego stanowi element leczenia zapobiegającego wznowie procesu nowotworowego.

    Jak często zażywać lek Epirubicin-EBEWE?

    Chlorowodorek epirubicyny jest przeznaczony wyłącznie do podawania dożylnego lub do pęcherza moczowego. Brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności chlorowodorku epirubicyny u dzieci. Należy zachować ostrożność w celu uniknięcia wynaczynienia substancji czynnej (patrz punkt 4.4). 1 UR.DZL.ZLN.4020.03540.2016 Standard text June 2008 W razie wynaczynienia podawanie produktu leczniczego należy natychmiast przerwać. Do przygotowania roztworu do infuzji chlorowodorku epirubicyny należy użyć 0,9% roztworu chlorku sodu lub 5% roztworu glukozy. Dawka konwencjonalna Jeśli chlorowodorek epirubicyny stosowany jest w monoterapii, zalecana dawka dla dorosłych wynosi 60-90 mg/m2 powierzchni ciała. Produkt leczniczy należy podawać dożylnie przez 3-5 minut. Podanie dawki należy powtarzać co 21 dni w zależności od parametrów hematologicznych oraz czynności szpiku kostnego. Jeśli wystąpią objawy toksyczności (np. neutropenia, gorączka neutropeniczna oraz małopłytkowość, które mogą występować jeszcze w 21. dniu terapii), może być konieczna zmiana dawki lub opóźnienie następnego podania produktu leczniczego. Dawka duża Jeśli chlorowodorek epirubicyny stosowany jest w wysokodawkowanej terapii raka płuca, należy postępować według następującego schematu:  rak drobnokomórkowy płuca (uprzednio nieleczony): 120 mg/m2 pc. pierwszego dnia cyklu, co 3 tygodnie. W leczeniu wysokodawkowanym chlorowodorek epirubicyny można podawać w postaci powolnego wstrzyknięcia dożylnego przez 3 - 5 minut lub w postaci infuzji trwającej do 30 minut. Rak piersi W leczeniu adjuwantowym pacjentów z niezaawansowanym rakiem piersi z zajęciem węzłów chłonnych zaleca się podawanie chlorowodorku epirubicyny dożylnie w dawce od 100 mg/m2 pc. (jako pojedynczą dawkę pierwszego dnia terapii) do 120 mg/m2 pc. (podzielonych na dwie dawki dnia 1. i 8.), co 3 do 4 tygodni w skojarzeniu z podawanymi dożylnie cyklofosfamidem i 5-fluorouracylem oraz podawanym doustnie tamoksyfenem. U pacjentów z zaburzeniami czynności szpiku kostnego spowodowanymi wcześniejszą chemioterapią lub radioterapią, podeszłym wiekiem albo naciekiem nowotworowym szpiku kostnego, zaleca się stosowanie mniejszych dawek leku (60 - 75 mg/m2 pc. w dawkowaniu konwencjonalnym oraz 105 - 120 mg/m2 pc. w dawkowaniu wysokim). Całkowitą dawkę jednego cyklu leczenia można podzielić podając cząstkowe dawki przez 2 lub 3 kolejne dni. Leczenie złożone W razie stosowania chlorowodorku epirubicyny razem z innymi produktami cytotoksycznymi, należy odpowiednio zmniejszyć dawkę. Poniższa tabela przedstawia dawki chlorowodorku epirubicyny stosowane zwykle w monoterapii oraz złożonej chemioterapii innych nowotworów niż wymienione: Dawka chlorowodorku epirubicyny (mg/m2 pc.)* Wskazanie (rodzaj nowotworu) Monoterapia Leczenie złożone Zaawansowany rak jajnika 60 – 90 50 – 100 Rak żołądka 60 – 90 50 Rak drobnokomórkowy płuca (SCLC) 120 120 2 UR.DZL.ZLN.4020.03540.2016 Standard text June 2008 Dawka chlorowodorku epirubicyny (mg/m2 pc.)* Wskazanie (rodzaj nowotworu) Monoterapia Leczenie złożone Rak pęcherza moczowego Podanie do pęcherza moczowego: 50 mg/50 ml lub 80 mg/50 ml (rak in situ) Zapobiegawczo: 50 mg/50 ml co tydzień przez 4 tygodnie, następnie co miesiąc przez 11 miesięcy * Dawki zazwyczaj stosowane dnia 1. lub dnia 1., 2. i 3., w odstępach co 21 dni. Zaburzenia czynności wątroby Eliminacja chlorowodorku epirubicyny odbywa się głównie przez układ wątrobowo-żółciowy. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy zmniejszyć dawkę produktu leczniczego, dostosowując ją do stężenia bilirubiny w osoczu według następującego schematu: Stężenie bilirubiny w osoczu Aktywność AspAT Zmniejszenie dawki o 1,4 – 3 mg/100 ml 50% >3 mg/100 ml >4 razy górna granica normy 75% Zaburzenia czynności nerek Ze względu na ograniczoną ilość chlorowodorku epirubicyny wydalanego przez nerki, umiarkowane zaburzenia czynności nerek nie wymagają zmniejszenia dawki. Może jednak zachodzić konieczność dostosowania dawki u pacjentów ze stężeniem kreatyniny w osoczu >5 mg/dl. Podanie do pęcherza moczowego W leczenia powierzchownego raka pęcherza moczowego oraz raka in situ chlorowodorek epirubicyny można podawać bezpośrednio do pęcherza moczowego. Nie należy podawać chlorowodorku epirubicyny do pęcherza moczowego w leczeniu inwazyjnych nowotworów, które przenikają całą ścianę pęcherza moczowego. W tych przypadkach bardziej odpowiednie jest leczenie ogólnoustrojowe lub operacyjne (patrz punkt 4.3). Chlorowodorek epirubicyny stosowano również skutecznie dopęcherzowo w leczeniu zapobiegającym nawrotom powierzchownego raka pęcherza moczowego po przezcewkowym wycięciu zmiany pierwotnej. W leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego zaleca się przygotowanie rozcieńczeń zgodne z poniższą tabelą: Tabela rozcieńczeń roztworów do podania do pęcherza moczowego Objętość Objętość Wymagana roztworu Całkowita objętość rozcieńczalnika: dawka chlorowodorku płynu wprowadzonego wody do wstrzykiwań chlorowodorku epirubicyny o stężeniu do pęcherza lub jałowego 0,9% epirubicyny wyjściowym moczowego roztworu NaCl 2 mg/ml 30 mg 15 ml 35 ml 50 ml 50 mg 25 ml 25 ml 50 ml 80 mg 40 ml 10 ml 50 ml Sposób podania Jedna infuzja o stężeniu 50 mg/50 ml na tydzień (rozcieńczona w płynie fizjologicznym lub w wodzie do wstrzykiwań) przez 8 kolejnych tygodni. 3 UR.DZL.ZLN.4020.03540.2016 Standard text June 2008 W razie objawów toksyczności miejscowej zaleca się zmniejszenie dawki do 30 mg/50 ml. Rak in situ: do 80 mg/50 ml (w zależności od indywidualnej tolerancji u pacjenta). Zapobiegawczo: jeden wlew o stężeniu 50 mg/50 ml jeden raz na tydzień przez 4 kolejne tygodnie, a następnie jeden wlew w tej samej dawce co miesiąc przez 11 miesięcy. Roztwór należy utrzymać w pęcherzu moczowym przez 1 do 2 godzin. Aby zapobiec niepożądanemu rozcieńczeniu roztworu przez mocz, pacjenta należy pouczyć, aby nie przyjmował płynów przez 12 godzin przed infuzją. Pacjenta z napełnionym pęcherzem moczowym należy od czasu do czasu obracać, a na zakończenie zabiegu zalecić oddanie moczu.

    Kiedy nie przyjmować leku Epirubicin-EBEWE?

    − Nadwrażliwość na epirubicynę, inne antracykliny lub antracenediony, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. − Karmienie piersią. Podanie dożylne − Utrzymujące się zahamowanie czynności szpiku kostnego. − Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. − Kardiomiopatia. − Niedawno przebyty zawał mięśnia sercowego. − Ciężkie zaburzenia rytmu serca. − Wcześniejsze leczenie epirubicyną i (lub) innymi antracyklinami i antracenedionami w maksymalnych dawkach skumulowanych (patrz punkt 4.4) − Ostre uogólnione zakażenia. − Niestabilna dławica piersiowa. Podanie do pęcherza moczowego − Zakażenia dróg moczowych. − Zapalenie pęcherza moczowego. − Krwiomocz. − Inwazyjne nowotwory przenikające ścianę pęcherza moczowego. − Utrudnione cewnikowanie pęcherza. − Zalegająca w pęcherzu duża ilość moczu. − Obkurczenie zmienionego chorobowo pęcherza moczowego.

    Kiedy nie powinno się stosować leku Epirubicin-EBEWE?

    − Nadwrażliwość na epirubicynę, inne antracykliny lub antracenediony, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. − Karmienie piersią. Podanie dożylne − Utrzymujące się zahamowanie czynności szpiku kostnego. − Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. − Kardiomiopatia. − Niedawno przebyty zawał mięśnia sercowego. − Ciężkie zaburzenia rytmu serca. − Wcześniejsze leczenie epirubicyną i (lub) innymi antracyklinami i antracenedionami w maksymalnych dawkach skumulowanych (patrz punkt 4.4) − Ostre uogólnione zakażenia. − Niestabilna dławica piersiowa. Podanie do pęcherza moczowego − Zakażenia dróg moczowych. − Zapalenie pęcherza moczowego. − Krwiomocz. − Inwazyjne nowotwory przenikające ścianę pęcherza moczowego. − Utrudnione cewnikowanie pęcherza. − Zalegająca w pęcherzu duża ilość moczu. − Obkurczenie zmienionego chorobowo pęcherza moczowego.

    Jakie są działania niepożądane leku Epirubicin-EBEWE?

    Częstość działań niepożądanych, które obserwowano i zgłaszano podczas stosowania chlorowodorku epirubicyny, była następująca: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych). Można założyć, że działania niepożądane wystąpią u ponad 10% pacjentów leczonych chlorowodorkiem epirubicyny. Najczęściej występującymi działaniami są mielosupresja, działania niepożądane dotyczące 10 UR.DZL.ZLN.4020.03540.2016 Standard text June 2008 żołądka i jelit, jadłowstręt, łysienie i zakażenie. Klasyfikacja układów i narządów Częstość Działania niepożądane Zakażenia i zarażenia Często Zakażenie pasożytnicze Częstość nieznana Wstrząs septyczny, posocznica, zapalenie płuc Nowotwory łagodne, złośliwe Rzadko Ostra białaczka limfatyczna, ostra białaczka i nieokreślone (w tym torbiele szpikowa i polipy) Zaburzenia krwi i układu Bardzo często Zahamowanie czynności szpiku kostnego chłonnego (leukopenia, granulocytopenia i neutropenia, niedokrwistość i gorączka neutropeniczna) Niezbyt często Małopłytkowość Częstość nieznana Krwotok i niedotlenienie tkanek na skutek mielosupresji Zaburzenia układu Rzadko Anafilaksja Zaburzenia metabolizmu Często Jadłowstręt, odwodnienie i odżywiania Rzadko Hiperurykiemia (patrz punkt 4.4) Zaburzenia układu nerwowego Rzadko Zawroty głowy Zaburzenia oka Częstość nieznana Zapalenie spojówek, zapalenie rogówki Zaburzenia serca Rzadko Zastoinowa niewydolność serca (duszność, obrzęk, powiększenie wątroby, wodobrzusze, obrzęk płuc, wysięk opłucnowy, rytm cwałowy), kardiotoksyczność (np. zmiany w EKG, zaburzenia rytmu serca, kardiomiopatia), częstoskurcz komorowy, bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy, blok odnogi pęczka Hisa Zaburzenia naczyniowe Często Uderzenia gorąca Niezbyt często Zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył Częstość nieznana Wstrząs, zdarzenie zakrzepowo-zatorowe, w tym zator płuc Zaburzenia żołądka i jelit Często Zapalenie błon śluzowych, zapalenie błony śluzowej przełyku, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, wymioty, biegunka, nudności Częstość nieznana Nadżerki błony śluzowej jamy ustnej, owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej, ból jamy ustnej, odczucie pieczenia błony śluzowej, krwawienie w obrębie jamy ustnej, przebarwienie błony śluzowej jamy ustnej Zaburzenia skóry i tkanki Bardzo często Łysienie podskórnej Rzadko Pokrzywka Częstość nieznana Miejscowe działanie toksyczne, wysypka, świąd, zmiany na skórze, rumień, zaczerwienienie skóry, nadmierna pigmentacja skóry i paznokci, nadwrażliwość na światło, nadwrażliwość skóry wcześniej napromienianej (reakcja po radioterapii (ang. „radiation recall reaction”) Zaburzenia nerek i dróg Bardzo często Czerwone zabarwienie moczu przez 1 do 2 dni moczowych po podaniu produktu leczniczego Zaburzenia układu rozrodczego Rzadko Brak miesiączki, brak plemników w nasieniu 11 UR.DZL.ZLN.4020.03540.2016 Standard text June 2008 i piersi Zaburzenia ogólne i stany w Często Rumień w miejscu podania miejscu podania Rzadko Złe samopoczucie i (lub) osłabienie, gorączka, dreszcze Częstość nieznana Stwardnienie żyły, miejscowy ból, ciężkie zapalenie tkanki łącznej, martwica tkanki po przypadkowym wstrzyknięciu pozanaczyniowym Badania diagnostyczne Rzadko Zmiany aktywności aminotransferaz Częstość nieznana Bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory Urazy, zatrucia i powikłania po Często Po dopęcherzowym podaniu produktu zabiegach leczniczego obserwowano chemiczne i czasami krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego. (patrz punkt 4.4) Podanie dopęcherzowe Ponieważ tylko niewielka ilość substancji czynnej wchłaniana jest po podaniu dopęcherzowym, rzadkie są ciężkie ogólnoustrojowe działania niepożądane i reakcje alergiczne. Często zgłaszane są miejscowe reakcje, takie jak odczucie pieczenia i częste oddawanie moczu (częstomocz). Notowano bakteryjne lub chemiczne zapalenie pęcherza moczowego (patrz punkt 4.4). Te działania niepożądane są zazwyczaj odwracalne. Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: adr@urpl.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

    Czy lek Epirubicin-EBEWE wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów?

    Nie ma doniesień o szczególnych działaniach niepożądanych związanych ze zdolnością prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

    Czy przyjmując Epirubicin-EBEWE mogę prowadzić auto?

    Nie ma doniesień o szczególnych działaniach niepożądanych związanych ze zdolnością prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

    Czy Epirubicin-EBEWE mogę przyjmować w ciąży?

    Zaburzenia płodności Chlorowodorek epirubicyny może powodować uszkodzenie chromosomów w ludzkich plemnikach. Mężczyznom leczonym chlorowodorkiem epirubicyny należy zalecić stosowanie skutecznych metod antykoncepcji i ze względu na możliwość nieodwracalnej niepłodności udzielić porady na temat możliwości przechowania nasienia. U kobiet przed okresem menopauzy chlorowodorek epirubicyny może spowodować brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę. Ze względu na działanie genotoksyczne chlorowodorku epirubicyny, pacjentom planującym posiadanie dzieci po zakończeniu leczenia należy zalecić konsultację w poradni genetycznej. Ciąża Kobiety w wieku rozrodczym powinny unikać zajścia w ciążę w czasie leczenia chlorowodorkiem epirubicyny i stosować skuteczne metody antykoncepcji. Dane z badań na zwierzętach wskazują, że chlorowodorek epirubicyny podawany kobiecie w ciąży może spowodować uszkodzenie płodu. Jeśli chlorowodorek epirubicyny stosowany jest podczas ciąży lub jeśli pacjentka zajdzie w ciążę w trakcie leczenia, należy ją poinformować o możliwym zagrożeniu dla płodu. Nie przeprowadzono badań z udziałem kobiet w ciąży. Chlorowodorek epirubicyny należy stosować w okresie ciąży wyłącznie wtedy, gdy potencjalne korzyści z leczenia uzasadniają możliwe ryzyko dla płodu. Karmienie piersią Nie wiadomo, czy chlorowodorek epirubicyny przenika do mleka kobiecego. Ze względu na to, że szereg leków, w tym inne antracykliny, przenikają do mleka kobiecego i ze względu na możliwość wystąpienia u karmionego piersią niemowlęcia ciężkich działań niepożądanych, należy zrezygnować z karmienia piersią przed i podczas leczenia chlorowodorkiem epirubicyny.

    Czy Epirubicin-EBEWE jest bezpieczny w czasie karmienia?

    Zaburzenia płodności Chlorowodorek epirubicyny może powodować uszkodzenie chromosomów w ludzkich plemnikach. Mężczyznom leczonym chlorowodorkiem epirubicyny należy zalecić stosowanie skutecznych metod antykoncepcji i ze względu na możliwość nieodwracalnej niepłodności udzielić porady na temat możliwości przechowania nasienia. U kobiet przed okresem menopauzy chlorowodorek epirubicyny może spowodować brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę. Ze względu na działanie genotoksyczne chlorowodorku epirubicyny, pacjentom planującym posiadanie dzieci po zakończeniu leczenia należy zalecić konsultację w poradni genetycznej. Ciąża Kobiety w wieku rozrodczym powinny unikać zajścia w ciążę w czasie leczenia chlorowodorkiem epirubicyny i stosować skuteczne metody antykoncepcji. Dane z badań na zwierzętach wskazują, że chlorowodorek epirubicyny podawany kobiecie w ciąży może spowodować uszkodzenie płodu. Jeśli chlorowodorek epirubicyny stosowany jest podczas ciąży lub jeśli pacjentka zajdzie w ciążę w trakcie leczenia, należy ją poinformować o możliwym zagrożeniu dla płodu. Nie przeprowadzono badań z udziałem kobiet w ciąży. Chlorowodorek epirubicyny należy stosować w okresie ciąży wyłącznie wtedy, gdy potencjalne korzyści z leczenia uzasadniają możliwe ryzyko dla płodu. Karmienie piersią Nie wiadomo, czy chlorowodorek epirubicyny przenika do mleka kobiecego. Ze względu na to, że szereg leków, w tym inne antracykliny, przenikają do mleka kobiecego i ze względu na możliwość wystąpienia u karmionego piersią niemowlęcia ciężkich działań niepożądanych, należy zrezygnować z karmienia piersią przed i podczas leczenia chlorowodorkiem epirubicyny.

    Czy Epirubicin-EBEWE wpływa na płodność?

    Zaburzenia płodności Chlorowodorek epirubicyny może powodować uszkodzenie chromosomów w ludzkich plemnikach. Mężczyznom leczonym chlorowodorkiem epirubicyny należy zalecić stosowanie skutecznych metod antykoncepcji i ze względu na możliwość nieodwracalnej niepłodności udzielić porady na temat możliwości przechowania nasienia. U kobiet przed okresem menopauzy chlorowodorek epirubicyny może spowodować brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę. Ze względu na działanie genotoksyczne chlorowodorku epirubicyny, pacjentom planującym posiadanie dzieci po zakończeniu leczenia należy zalecić konsultację w poradni genetycznej. Ciąża Kobiety w wieku rozrodczym powinny unikać zajścia w ciążę w czasie leczenia chlorowodorkiem epirubicyny i stosować skuteczne metody antykoncepcji. Dane z badań na zwierzętach wskazują, że chlorowodorek epirubicyny podawany kobiecie w ciąży może spowodować uszkodzenie płodu. Jeśli chlorowodorek epirubicyny stosowany jest podczas ciąży lub jeśli pacjentka zajdzie w ciążę w trakcie leczenia, należy ją poinformować o możliwym zagrożeniu dla płodu. Nie przeprowadzono badań z udziałem kobiet w ciąży. Chlorowodorek epirubicyny należy stosować w okresie ciąży wyłącznie wtedy, gdy potencjalne korzyści z leczenia uzasadniają możliwe ryzyko dla płodu. Karmienie piersią Nie wiadomo, czy chlorowodorek epirubicyny przenika do mleka kobiecego. Ze względu na to, że szereg leków, w tym inne antracykliny, przenikają do mleka kobiecego i ze względu na możliwość wystąpienia u karmionego piersią niemowlęcia ciężkich działań niepożądanych, należy zrezygnować z karmienia piersią przed i podczas leczenia chlorowodorkiem epirubicyny.