Zasób 3

Bicalutamida Pentafarma

Substancja czynna
Bicalutamidum
Postać
tabletki powlekane
Moc
50 mg
Skład
Każda tabletka zawiera 50 mg bikalutamidu. Substancje pomocnicze o znanym działaniu: Każda tabletka zawiera 62,25 mg laktozy jednowodnej. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Substancje pomocnicze
Rdzeń tabletki: Laktoza jednowodna Krospowidon (Typ A) Powidon (K25) Stearynian magnezu Otoczka: Opadry II 85F28751: Alkohol poliwinylowy Makrogol 3000 Dwutlenek tytanu (E-171)
Wskazania
Leczenie zaawansowanego raka gruczołu krokowego w skojarzeniu z analogami gonadoliberyny (LHRH) lub kastracją chirurgiczną. Lek Bicalutamida Pentafarma w dawce dobowej 150 mg jest wskazany do stosowania w monoterapii lub jako lek wspomagający przy radykalnej prostatektomii lub radioterapii u pacjentów z miejscowo zaawansowanym rakiem gruczołu krokowego z wysokim ryzykiem progresji choroby (patrz punkt 5.1).
Dawkowanie
Dorośli mężczyźni włącznie z pacjentami w podeszłym wieku: Leczenie skojarzone: Jedna tabletka (50 mg) raz na dobę. Droga podania: doustna Tabletkę należy połknąć w całości razem z napojem. Leczenie bikalutamidem należy rozpocząć na co najmniej trzy dni przed rozpoczęciem leczenia analogiem LHRH lub jednocześnie z kastracją chirurgiczną. Monoterapia: Trzy tabletki á 50 mg (150 mg) raz na dobę. Droga podania: doustna Tabletkę należy połknąć w całości razem z napojem. 1 Tabletki należy przyjmować w trybie ciągłym przez co najmniej dwa lata lub do wystąpienia progresji choroby. Upośledzenie czynności nerek: Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z upośledzeniem czynności nerek. Brak jest doświadczeń w stosowaniu bikalutamidu u pacjentów z ciężkim upośledzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) (patrz punkt 4.4). Upośledzenie czynności wątroby: Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnym upośledzeniem czynności wątroby. Może dojść do kumulacji tego produktu leczniczego u pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim upośledzeniem czynności wątroby (patrz punkt 4.4). Dzieci i młodzież: Lek Bicalutamida Pentafarma nie jest wskazany do stosowania u dzieci i młodzieży.
Przeciwwskazania
Lek Bicalutamida Pentafarma jest przeciwwskazany dla kobiet i dzieci. Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. Przeciwwskazane jest jednoczesne podawanie leku Bicalutamida Pentafarma z terfenadyną, astemizolem lub cisaprydem (patrz punkt 4.5).
Działania niepożądane
Zdarzenia niepożądane obserwowane przy leczeniu bikalutamidem są sklasyfikowane według układów i narządów, i wymienione poniżej, jako występujące: Bardzo często (≥1/10) Często (≥1/100 do <1/10) Niezbyt często (≥1/1000 do <1/100) Rzadko (1/10.000 do <1/1000) Bardzo rzadko (< 1/10.000), częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych) Zaburzenia układu immunologicznego: Niezbyt często: Reakcje nadwrażliwości, w tym obrzęk naczynioruchowy i pokrzywka Zaburzenia psychiczne: Niezbyt często: Depresja Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: Niezbyt często: Śródmiąższowa choroba płuc Zaburzenia żołądka i jelit: Często: Biegunka, nudności Rzadko: Wymioty Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: Często: Zaburzenia wątroby (podwyższone wartości transaminaz, cholestaza, żółtaczka, bilirubinemia)1, hepatomegalia Bardzo rzadko: Niewydolność wątroby2 Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: Często: Świąd Rzadko: Suchość skóry Zaburzenia nerek i dróg moczowych: Niezbyt często: Krwiomocz Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: Bardzo często: Ginekomastia3, tkliwość sutków3. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: Bardzo często: Uderzenia gorąca3 Często: Astenia Zaburzenia wątroby rzadko są poważne i często mają charakter przemijający, lub też ustępują lub ulegają poprawie przy kontynuacji lub po przerwaniu leczenia (patrz punkt 4.4). 4 2 Niewydolność wątroby występuje bardzo rzadko u pacjentów leczonych bikalutamidem, jednakże nie udało się ustalić pewnego związku przyczynowo-skutkowego. Należy rozważyć okresowe kontrolowanie czynności wątroby (patrz także punkt 4.4). Objawy te mogą być złagodzone przez jednoczesne przeprowadzenie kastracji. Ponadto w badaniach klinicznych podczas leczenia bikalutamidem w monoterapii lub w połączeniu z analogiem LHRH zaobserwowano następujące zdarzenia niepożądane: Zaburzenia krwi i układu chłonnego: Często: Niedokrwistość Bardzo rzadko: Trombocytopenia Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: Często: Cukrzyca, przyrost masy ciała Niezbyt często: Hiperglikemia, zmniejszenie masy ciała Zaburzenia układu nerwowego: Często: Zawroty głowy, bezsenność Niezbyt często: senność Zaburzenia serca: Bardzo rzadko: Niewydolność serca, dusznica bolesna, zaburzenia przewodnictwa włącznie z wydłużeniem odstępów PR i QT, zaburzenia rytmu serca oraz nieswoiste zmiany w EKG. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: Niezbyt często: Duszność Zaburzenia żołądka i jelit: Często: Zaparcie Niezbyt często: Jadłowstręt, suchość ust, niestrawność, wzdęcia Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: Często: Wysypka, nadmierna potliwość, nadmierne owłosienie Niezbyt często: Łysienie Zaburzenia nerek i dróg moczowych: Niezbyt często: Nykturia Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: Bardzo często: Spadek libido, zaburzenia erekcji, impotencja Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: Często: Obrzęk, uogólniony ból, ból w obrębie miednicy, dreszcze Niezbyt często: Ból jamy brzusznej, ból w klatce piersiowej, ból pleców, ból szyi
Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów
Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. 3 Jednakże należy mieć na uwadze, że niekiedy mogą wystąpić zawroty głowy i senność (patrz punkt
Interakcje
Nie wykazano istnienia żadnych interakcji farmakodynamicznych ani farmakokinetycznych pomiędzy bikalutamidem i analogami LHRH. Badania in vitro wykazały, że enancjomer R bikalutamidu jest inhibitorem CYP 3A4, wykazuje też słabsze działanie hamujące aktywność CYP 2C9, 2C19 i 2D6. Chociaż badania in vitro wskazują na możliwość hamowania przez bikalutamid izoenzymu 3A4, w wielu badaniach klinicznych wykazano, że skala tego hamowania jest przypuszczalnie nieistotna klinicznie dla większości leków metabolizowanych przez cytochrom P450. Jednakże w przypadku metabolizowanych w wątrobie leków o wąskim indeksie terapeutycznym, inhibicja CYP 3A4 powodowana przez bikalutamid może mieć znaczenie. W związku z tym przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie go z terfenadyną, astemizolem lub cisaprydem. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym podawaniu bikalutamidu z takimi związkami, jak cyklosporyna i blokery kanału wapniowego. Konieczne może być zmniejszenie dawkowania tych leków, zwłaszcza w razie wykazania nasilonego działania lub wystąpienia działań niepożądanych. W przypadku cyklosporyny zaleca się ścisłe monitorowanie stężenia leku w osoczu i stanu klinicznego pacjenta po rozpoczęciu lub przerwaniu leczenia bikalutamidem. Należy zachować ostrożność przy podawaniu bikalutamidu pacjentom przyjmującym produkty lecznicze hamujące proces oksydacji w wątrobie, np. cymetydynę czy ketokonazol. Może to prowadzić do wzrostu stężenia bikalutamidu w osoczu, co teoretycznie może spowodować nasilenie działań niepożądanych. Badania in vitro wykazały, że bikalutamid może wyprzeć pochodną kumaryny o właściwościach przeciwkrzepliwych, warfarynę, z jej miejsc wiązania z białkami. W związku z tym zaleca się dokładne kontrolowanie czasu protrombinowego w razie wprowadzania leczenia bikalutamidem u pacjentów przyjmujących już pochodne kumaryny.
Ostrzeżenia
Leczenie powinno być rozpoczęte pod bezpośrednim nadzorem specjalisty, a następnie pacjenci powinni być objęci regularną obserwacją. Bikalutamid jest metabolizowany w wątrobie. Badania naukowe sugerują, że eliminacja bikalutamidu może być spowolniona u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, co może prowadzić do narastającej kumulacji bikalutamidu w organizmie. W związku z tym bikalutamid należy stosować ostrożnie u pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim upośledzeniem czynności wątroby. W rzadkich przypadkach obserwowano poważne zmiany w wątrobie przy leczeniu bikalutamidem (patrz punkt 4.8). W razie wystąpienia poważnych zmian należy przerwać podawanie bikalutamidu. Konieczne jest okresowe kontrolowanie czynności wątroby w celu wykrycia ewentualnych zaburzeń. Oczekuje się, że większość przypadków wystąpi w ciągu 6 miesięcy od rozpoczęcia leczenia bikalutamidem. Z uwagi na brak doświadczeń w stosowaniu bikalutamidu u pacjentów z ciężkim upośledzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) należy go stosować u tych pacjentów tylko z zachowaniem ostrożności. Zaleca się okresowe kontrolowanie czynności serca u pacjentów z chorobami serca. Pacjenci z miejscowo zaawansowanym rakiem gruczołu krokowego leczeni bikalutamidem w monoterapii: 2 Należy rozważyć przerwanie leczenia bikalutamidem u pacjentów z obiektywną progresją choroby i jednoczesnym wzrostem wartości PSA. Wykazano, że bikalutamid hamuje cytochrom P450 (CYP 3A4), w związku z czym należy zachować ostrożność przy jednoczesnym podawaniu z lekami metabolizowanymi głównie przez CYP 3A4, patrz punkty 4.3 i 4.5. Lek ten zawiera laktozę. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zespołami nietolerancji laktozy, niedoborem laktazy Lappa czy zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku.
Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Bikalutamid jest przeciwwskazany u kobiet i nie wolno go podawać kobietom w ciąży ani karmiącym piersią.
Właściwości farmakokinetyczne
Bikalutamid wchłania sie dobrze po podaniu doustnym. Nie ma dowodów wskazujących na klinicznie istotny wpływ posiłków na biodostępność leku. Enancjomer S ulega szybkiej eliminacji w porównaniu z enancjomerem R, którego okres półtrwania eliminacji z osocza wynosi około 1 tygodnia. Przy codziennym podawaniu bikalutamidu akumulacja enancjomeru R w osoczu jest około 10- krotnie wyższa z uwagi na jego długi okres półtrwania. Stężenie stanu równowagi enancjomeru R, wynoszące około 22 mikrogramów/ml, obserwowane było przy codziennym podawaniu bikalutamidu w dawce 50 mg i 150 mg. W stanie równowagi enancjomer R, odpowiedzialny głównie za działanie farmakologiczne leku, stanowi około 99% łącznej zawartości enancjomerów leku w krążeniu. Farmakokinetyka enancjomeru R jest niezależna od wieku, upośledzenia czynności nerek oraz łagodnego lub umiarkowanego upośledzenia czynności wątroby. Pewne dowody wskazują, że u pacjentów z ciężkim upośledzeniem czynności wątroby eliminacja enancjomeru R z osocza jest wolniejsza. Bikalutamid wiąże się w wysokim stopniu z białkami (racemat 96%, enancjomer R > 99%) i ulega intensywnemu metabolizmowi (oksydacja i glukuronizacja); jego metabolity eliminowane są z moczem i żółcią w przybliżeniu w równych ilościach.
Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: (16.2.2.2) Antyandrogeny, kod ATC: L02BB03 Bikalutamid jest niesterydowym antyandrogenem pozbawionym innej aktywności hormonalnej. Wiąże się z normalnym receptorem androgenowym (typu „dzikiego”) bez aktywacji ekspresji genów i tym samym hamuje bodziec androgenowy. Regresja guzów gruczołu krokowego powodowana jest właśnie przez takie działanie hamujące. W warunkach klinicznych przerwanie leczenia bikalutamidem może wywołać tzw. zespół odstawienia antyandrogenów u części pacjentów. Bikalutamid w dawce 150 mg był oceniany w leczeniu pacjentów ze zlokalizowanym (T1-T2, N0 lub NX, M0) lub miejscowo zaawansowanym (T3-T4, dowolna wartość N, M0; T1-T2, N+, M0) rakiem gruczołu krokowego bez przerzutów w łączonej analizie wyników trzech badań klinicznych prowadzonych metodą podwójnie ślepej próby z kontrolą placebo, obejmujących 8113 pacjentów, w których bikalutamid podawany był jako natychmiastowe leczenie hormonalne lub jako lek wspomagający przy radykalnej prostatektomii lub radioterapii (pierwotna radioterapia zewnętrzna). Przy średnim okresie obserwacji 7,4 roku obiektywna progresja choroby wystąpiła u 27,4% wszystkich pacjentów leczonych bikalutamidem i 30,7% pacjentów przyjmujących placebo. Zmniejszenie ryzyka obiektywnej progresji choroby widoczne było w większości grup pacjentów, a ryzyko to było zmniejszone w największym stopniu wśród pacjentów z największym ryzykiem progresji choroby. W związku z tym lekarze mogą uznać, że optymalna strategia leczenia pacjentów niskiego ryzyka progresji choroby, zwłaszcza w warunkach leczenia wspomagającego po radykalnej prostatektomii, polega na odroczeniu leczenia hormonalnego do czasu wystąpienia oznak progresji. Przy średnim okresie obserwacji 7,4 roku nie stwierdzono różnicy w ogólnej przeżywalności przy śmiertelności wynoszącej 22,9% (HR= 0,99%; 95% CI 0,91 do 1,09). Jednakże analiza eksploracyjna podgrup wykazała kilka wyraźnych trendów. Okres przeżycia bez progresji choroby i ogólna przeżywalność dla pacjentów z miejscowo zaawansowaną chorobą przedstawione są w poniższej tabeli. Tabela 1. Okres przeżycia bez progresji przy miejscowo zawansowanej chorobie z podziałem na podgrupy leczenia: Analizowana Zdarzenia (%) u Zdarzenia (%) u Hazard względny populacja pacjentów pacjentów (95% CI) leczonych przyjmujących bikalutamidem placebo Baczna obserwacja 193/335 (57,6) 222/322 (68,9) 0,60 (0,49 i 0,73) Radioterapia 66/161 (41,0) 86/144 (59,7) 0,56 (0,40 i 0,78) Radykalna 179/870 (20,6) 213/849 (25,1) 0,75 (0,61 i 0,91) 6 Tabela 2. Ogólna przeżywalność przy miejscowo zawansowanej chorobie z podziałem na podgrupy leczenia: Analizowana Zgony (%) wśród Zgony (%) wśród Hazard względny populacja pacjentów pacjentów (95% CI) leczonych przyjmujących bikalutamidem placebo Baczna obserwacja 164/335 (49,0) 183/322 (56,8) 0,81 (0,66 i 1,01) Radioterapia 49/161 (30,4) 61/144 (42,4) 0,65 (0,44 i 0,95) Radykalna 137/870 (15,7) 122/849 (14,4) 1,09 (0,85 i 1,39) Nie stwierdzono znaczącej różnicy w odniesieniu do przeżycia bez progresji choroby wśród pacjentów ze zlokalizowaną chorobą przyjmujących bikalutamid w monoterapii. Wśród pacjentów tych występował również trend w kierunku zmniejszonej przeżywalności w porównaniu do pacjentów z grupy placebo (HR=1,16; 95% CI 0,99 do 1,37). W związku z tym uważa się, że w tej grupie pacjentów stosunek korzyści do ryzyka przy stosowaniu bikalutamidu jest niekorzystny. Bikalutamid jest racematem, a jego działanie antyandrogenowe związane jest niemal wyłącznie z enancjomerem R.
Przedawkowanie
Nie zgłoszono żadnego przypadku przedawkowania. Ponieważ bikalutamid należy do związków anilidowych, istnieje teoretyczne ryzyko wystąpienia methemoglobinemii. Methemoglobinemia była obserwowana w przypadku przedawkowania u zwierząt. W związku z tym pacjent z ostrym zatruciem może mieć sinicę. Nie ma swoistej odtrutki; należy zastosować leczenie objawowe. Dializa najprawdopodobniej nie przyniesie korzyści, bowiem bikalutamid wiąże się silnie z 5 białkami i nie stwierdzono, by był wydalany z moczem w postaci niezmienionej. Wskazane jest ogólne postępowanie podtrzymujące, w tym częste monitorowania parametrów czynności życiowych.
Ulotka
Pobierz
Dostępne jako preparat:
Dostępne w opakowaniach:
    Pytania dotyczące leku:

    Co wchodzi w skład leku Bicalutamida Pentafarma?

    Każda tabletka zawiera 50 mg bikalutamidu. Substancje pomocnicze o znanym działaniu: Każda tabletka zawiera 62,25 mg laktozy jednowodnej. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

    Jakie są wskazania do stosowania leku Bicalutamida Pentafarma?

    Leczenie zaawansowanego raka gruczołu krokowego w skojarzeniu z analogami gonadoliberyny (LHRH) lub kastracją chirurgiczną. Lek Bicalutamida Pentafarma w dawce dobowej 150 mg jest wskazany do stosowania w monoterapii lub jako lek wspomagający przy radykalnej prostatektomii lub radioterapii u pacjentów z miejscowo zaawansowanym rakiem gruczołu krokowego z wysokim ryzykiem progresji choroby (patrz punkt 5.1).

    Jak często zażywać lek Bicalutamida Pentafarma?

    Dorośli mężczyźni włącznie z pacjentami w podeszłym wieku: Leczenie skojarzone: Jedna tabletka (50 mg) raz na dobę. Droga podania: doustna Tabletkę należy połknąć w całości razem z napojem. Leczenie bikalutamidem należy rozpocząć na co najmniej trzy dni przed rozpoczęciem leczenia analogiem LHRH lub jednocześnie z kastracją chirurgiczną. Monoterapia: Trzy tabletki á 50 mg (150 mg) raz na dobę. Droga podania: doustna Tabletkę należy połknąć w całości razem z napojem. 1 Tabletki należy przyjmować w trybie ciągłym przez co najmniej dwa lata lub do wystąpienia progresji choroby. Upośledzenie czynności nerek: Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z upośledzeniem czynności nerek. Brak jest doświadczeń w stosowaniu bikalutamidu u pacjentów z ciężkim upośledzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) (patrz punkt 4.4). Upośledzenie czynności wątroby: Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnym upośledzeniem czynności wątroby. Może dojść do kumulacji tego produktu leczniczego u pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim upośledzeniem czynności wątroby (patrz punkt 4.4). Dzieci i młodzież: Lek Bicalutamida Pentafarma nie jest wskazany do stosowania u dzieci i młodzieży.

    Kiedy nie przyjmować leku Bicalutamida Pentafarma?

    Lek Bicalutamida Pentafarma jest przeciwwskazany dla kobiet i dzieci. Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. Przeciwwskazane jest jednoczesne podawanie leku Bicalutamida Pentafarma z terfenadyną, astemizolem lub cisaprydem (patrz punkt 4.5).

    Kiedy nie powinno się stosować leku Bicalutamida Pentafarma?

    Lek Bicalutamida Pentafarma jest przeciwwskazany dla kobiet i dzieci. Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. Przeciwwskazane jest jednoczesne podawanie leku Bicalutamida Pentafarma z terfenadyną, astemizolem lub cisaprydem (patrz punkt 4.5).

    Jakie są działania niepożądane leku Bicalutamida Pentafarma?

    Zdarzenia niepożądane obserwowane przy leczeniu bikalutamidem są sklasyfikowane według układów i narządów, i wymienione poniżej, jako występujące: Bardzo często (≥1/10) Często (≥1/100 do <1/10) Niezbyt często (≥1/1000 do <1/100) Rzadko (1/10.000 do <1/1000) Bardzo rzadko (< 1/10.000), częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych) Zaburzenia układu immunologicznego: Niezbyt często: Reakcje nadwrażliwości, w tym obrzęk naczynioruchowy i pokrzywka Zaburzenia psychiczne: Niezbyt często: Depresja Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: Niezbyt często: Śródmiąższowa choroba płuc Zaburzenia żołądka i jelit: Często: Biegunka, nudności Rzadko: Wymioty Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: Często: Zaburzenia wątroby (podwyższone wartości transaminaz, cholestaza, żółtaczka, bilirubinemia)1, hepatomegalia Bardzo rzadko: Niewydolność wątroby2 Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: Często: Świąd Rzadko: Suchość skóry Zaburzenia nerek i dróg moczowych: Niezbyt często: Krwiomocz Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: Bardzo często: Ginekomastia3, tkliwość sutków3. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: Bardzo często: Uderzenia gorąca3 Często: Astenia Zaburzenia wątroby rzadko są poważne i często mają charakter przemijający, lub też ustępują lub ulegają poprawie przy kontynuacji lub po przerwaniu leczenia (patrz punkt 4.4). 4 2 Niewydolność wątroby występuje bardzo rzadko u pacjentów leczonych bikalutamidem, jednakże nie udało się ustalić pewnego związku przyczynowo-skutkowego. Należy rozważyć okresowe kontrolowanie czynności wątroby (patrz także punkt 4.4). Objawy te mogą być złagodzone przez jednoczesne przeprowadzenie kastracji. Ponadto w badaniach klinicznych podczas leczenia bikalutamidem w monoterapii lub w połączeniu z analogiem LHRH zaobserwowano następujące zdarzenia niepożądane: Zaburzenia krwi i układu chłonnego: Często: Niedokrwistość Bardzo rzadko: Trombocytopenia Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: Często: Cukrzyca, przyrost masy ciała Niezbyt często: Hiperglikemia, zmniejszenie masy ciała Zaburzenia układu nerwowego: Często: Zawroty głowy, bezsenność Niezbyt często: senność Zaburzenia serca: Bardzo rzadko: Niewydolność serca, dusznica bolesna, zaburzenia przewodnictwa włącznie z wydłużeniem odstępów PR i QT, zaburzenia rytmu serca oraz nieswoiste zmiany w EKG. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: Niezbyt często: Duszność Zaburzenia żołądka i jelit: Często: Zaparcie Niezbyt często: Jadłowstręt, suchość ust, niestrawność, wzdęcia Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: Często: Wysypka, nadmierna potliwość, nadmierne owłosienie Niezbyt często: Łysienie Zaburzenia nerek i dróg moczowych: Niezbyt często: Nykturia Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: Bardzo często: Spadek libido, zaburzenia erekcji, impotencja Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: Często: Obrzęk, uogólniony ból, ból w obrębie miednicy, dreszcze Niezbyt często: Ból jamy brzusznej, ból w klatce piersiowej, ból pleców, ból szyi

    Czy lek Bicalutamida Pentafarma wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów?

    Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. 3 Jednakże należy mieć na uwadze, że niekiedy mogą wystąpić zawroty głowy i senność (patrz punkt

    Czy przyjmując Bicalutamida Pentafarma mogę prowadzić auto?

    Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. 3 Jednakże należy mieć na uwadze, że niekiedy mogą wystąpić zawroty głowy i senność (patrz punkt

    Czy Bicalutamida Pentafarma mogę przyjmować w ciąży?

    Bikalutamid jest przeciwwskazany u kobiet i nie wolno go podawać kobietom w ciąży ani karmiącym piersią.

    Czy Bicalutamida Pentafarma jest bezpieczny w czasie karmienia?

    Bikalutamid jest przeciwwskazany u kobiet i nie wolno go podawać kobietom w ciąży ani karmiącym piersią.

    Czy Bicalutamida Pentafarma wpływa na płodność?

    Bikalutamid jest przeciwwskazany u kobiet i nie wolno go podawać kobietom w ciąży ani karmiącym piersią.