Bemecor
- Substancja czynna
- Metildigoxinum
- Postać
- tabletki
- Moc
- 100 mcg
- Skład
- 1 tabletka zawiera 0,1 mg beta-metylodigoksyny (Methyldigoxinum). Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 1 tabletka zawiera 35,5 mg laktozy jednowodnej i 33,175 mg sacharozy. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
- Substancje pomocnicze
- Laktoza jednowodna Skrobia kukurydziana Krzemionka koloidalna bezwodna Magnezu stearynian
- Wskazania
- -
- Dawkowanie
- Monitorowanie EKG jest wymagane tylko wtedy, kiedy leczenie trwa przez dłuższy czas oraz w tych przypadkach, kiedy produkt Bemecor stosowany jest u pacjentów, u których istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych ze stosowaniem glikozydów naparstnicy (np. u pacjentów z ciężką chorobą serca lub nerek). Dawkę produktu leczniczego Bemecor należy ściśle określić. Zwykle stosowane dawki są dawkami średnimi, które wymagają czasami znacznej zmiany w zależności od odpowiedzi pacjenta na leczenie. Początkowa dawka wynosi od 0,15 do 0,6 mg, w zależności od tego, czy celem jest szybkie czy wolne nasycenie glikozydem. Większe dawki metylodigoksyny stosuje się w dawkach podzielonych. W leczeniu podtrzymującym pacjenci otrzymują produkt Bemecor raz na dobę lub w dwóch dawkach podzielonych. 1 UR.DZL.ZLN.4020.1888.2013 Skuteczną kontrolę w zakresie odpowiedzi komór u pacjentów z migotaniem przedsionków można uzyskać stosując metylodigoksynę w doustnej dawce dobowej od 0,2 do 0,3 mg. Tę dawkę dobową można podawać raz na dobę lub w dwóch dawkach podzielonych. W celu szybkiego uzyskania stanu nasycenia glikozydem w zastoinowej niewydolności serca produkt Bemecor stosuje się w dawce 0,2 mg 3 razy na dobę przez 1 do 5 dni. U większości pacjentów stan nasycenia uzyskuje się w ciągu 2 – 3 dni. Skuteczne dawki podtrzymujące mieszczą się w zakresie od 0,05 do 0,4 mg na dobę. U większości pacjentów skuteczne dawki produktu Bemecor mieszczą się w zakresie od 0,15 do 0,2 mg na dobę. Dawkę podtrzymującą można podawać raz na dobę lub w dwóch dawkach podzielonych. Dzieci i młodzież w wieku powyżej 10 lat Dawkowanie jest takie samo, jak u dorosłych. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek Dawkę należy ustalać indywidualnie w zależności od czynności nerek pacjenta, a następnie modyfikować zgodnie z uzyskaną odpowiedzią na leczenie i stężeniem metylodigoksyny w osoczu (patrz punkty 4.4 i 5.2). U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę należy zmniejszyć. Dawkę określa się na podstawie klirensu kreatyniny. Zalecana dawka początkowa dla pacjentów poddawanych dializie stanowi 30 do 50% zwykle zalecanej dawki (patrz punkt 4.4). U pacjentów z bezmoczem stężenie metylodigoksyny w surowicy 1 ng/ml uzyskuje się po podaniu dawki 0,05 mg , zaś u pacjentów z klirensem kreatyniny od 0,8 do 1,25 ml/s po podaniu dawki dobowej od 0,15 do 0,2 mg. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby Dawkę metylodigoksyny należy zmniejszyć. Całkowite stężenie glikozydu w surowicy po doustnym podaniu metylodigoksyny u pacjentów z marskością wątroby jest większe niż u zdrowych osób. Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat) Należy zachować ostrożność podczas stosowania metylodigoksyny u pacjentów w podeszłym wieku ze względu na zwiększoną wrażliwość i większe ryzyko działań niepożądanych. Dawkę należy ustalać indywidualnie w zależności od czynności nerek pacjenta, a następnie modyfikować zgodnie z uzyskaną odpowiedzią na leczenie i stężeniem metylodigoksyny w osoczu (patrz punkt 4.4). Nadczynność i niedoczynność tarczycy Metylodigoksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobą tarczycy. U pacjentów z niedoczynnością tarczycy dawkę początkową i podtrzymującą należy zmniejszyć. U pacjentów z nadczynnością tarczycy obserwuje się względną niewrażliwość na metylodigoksynę, więc może być konieczne zwiększenie dawki.
- Przeciwwskazania
- -
- Działania niepożądane
- -
- Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów
- -
- Interakcje
- -
- Ostrzeżenia
- -
- Wpływ na płodność, ciążę i laktację
- -
- Właściwości farmakokinetyczne
- -
- Właściwości farmakodynamiczne
- Grupa farmakoterapeutyczna: glikozydy naparstnicy, metylodigoksyna. Kod ATC: C01AA08 Metylodigoksyna (beta-metylodigoksyna) jest pochodną digoksyny. Charakteryzuje się lepszym profilem wchłaniania niż digoksyna ze względu na większą rozpuszczalność w tłuszczach. Metylodigoksyna jest estrem metylowym digoksyny: polarność jej cząsteczki jest mniejsza, a wchłanianie większe i szybsze. Metylodigoksyna jest metabolizowana do digoksyny: ma to wpływ na ogólne stężenie glikozydów i ich działanie kliniczne. U pacjentów z ostrą niewydolnością serca zaleca się stosowanie metylodigoksyny doustnie zamiast digoksyny stosowanej dożylnie. Działanie farmakologiczne metylodigoksyny i digoksyny jest takie samo. Podstawowym działaniem obu leków jest zahamowanie (Na+, K+ ) ATP-azy. Oba leki wywołują dodatnie działanie inotropowe, działając bezpośrednio ma mięsień sercowy, zarówno u pacjentów z prawidłową czynnością serca, jak również u pacjentów z zaburzeniami czynności serca. Wraz ze wzrostem kurczliwości zwiększała się pojemność minutowa serca, ciśnienie żylne zmniejszało się, zmniejszała się wielkość serca i wyrównawcza odruchowa tachykardia. Diureza zwiększała się wraz z poprawą hemodynamicznej czynności nerek. Glikozydy naparstnicy zmniejszają szybkość przewodzenia przedsionkowo-komorowego i wydłużają skuteczny okres refrakcji (ERP): aktywność nerwu błędnego jest zwiększona, działają one bezpośrednio na węzeł AV i posiadają aktywność sympatykolityczną. Działanie glikozydów na węzeł AV nie ujawnia się klinicznie, kiedy szybkość przedsionków jest wystarczająco mała, aby umożliwić powrót do stanu wyjściowego w obrębie węzła AV podczas każdego skurczu serca (jednak u pacjentów z nadkomorowymi zaburzeniami rytmu np. trzepotaniem i migotaniem przedsionków, liczba fal depolaryzacji docierających do komór jest zmniejszona). Glikozydy naparstnicy skracają nadkomorowy skuteczny okres refrakcji. Stosowane w dawkach terapeutycznych mogą wydłużać odstęp PR, skracać odstęp QT i obniżać odcinek ST. Efekty rejestrowane w zapisie EKG nie są wystarczające dla określenia stopnia nasycenia glikozydem.
- Przedawkowanie
- Objawy ogólnoustrojowego zatrucia są następujące: nudności, wymioty, zawroty głowy, biegunka, znaczne zmęczenie lub osłabienie, apatia, zagrażające życiu zaburzenia rytmu, zaburzenia rozpoznawania kolorów, splątanie lub depresja i omdlenie, halucynacje, majaczenie, drgawki. Zatrucie może również spowodować hiperkaliemię. Zatrzymanie akcji serca w wyniku asystolii lub migotania komór może zakończyć się zgonem. Postępowanie W początkowym okresie ostrego zatrucia należy opróżnić żołądek przez wywołanie wymiotów lub płukanie żołądka z jednoczesnym ścisłym monitorowaniem stanu pacjenta w oddziale intensywnej opieki medycznej. Pacjentowi można również podać węgiel aktywny, kolestyraminę lub kolestypol w celu zwiększenia klirensu glikozydu. Jeśli wystąpią objawy sercowe spowodowane ostrym lub przewlekłym zatruciem, działanie metylodigoksyny należy monitorować za pomocą EKG. Należy również monitorować stężenia elektrolitów i digoksyny w osoczu. Pacjentom z hipokaliemią i prawidłową czynnością nerek można podawać sole potasu; jednak nie można ich podawać pacjentom z hiperkaliemią lub całkowitym blokiem serca. U tych pacjentów należy zastosować leki przeciwarytmiczne, np. lidokainę i fenytoinę. W celu kontroli bradykardii można podać dożylnie atropinę; jest ona również podawana pacjentom z blokiem serca. W przewlekłym zatruciu często konieczne jest przerwanie leczenia. Dotyczy to pacjentów, u których objawy nie są ciężkie i występują zwykle wtedy, gdy spodziewane jest maksymalne działanie leku. W zaburzeniach przewodzenia wskazane jest wszczepienie czasowego rozrusznika serca; w utrwalonych komorowych zaburzeniach rytmu nieodpowiadających na kardiowersję należy podać fragmenty Fab przeciwciała wiążącego digoksynę. Hipokaliemię należy wyrównać podając doustnie lub dożylnie suplementy potasu, w zależności od sytuacji. Sole potasu mogą stanowić zagrożenie dla pacjentów z bradykardią lub blokiem serca wywołanym przez metylodigoksynę i w przypadku znacznego przedawkowania glikozydów naparstnicy przebiegającego z hiperkaliemią. 7 UR.DZL.ZLN.4020.1888.2013
- Ulotka
- Pobierz
- Dostępne jako preparat:
- Dostępne w opakowaniach:
- 30 tabl.: Rp - lek na receptę
- Pytania dotyczące leku:
Co wchodzi w skład leku Bemecor?
1 tabletka zawiera 0,1 mg beta-metylodigoksyny (Methyldigoxinum). Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 1 tabletka zawiera 35,5 mg laktozy jednowodnej i 33,175 mg sacharozy. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Jakie są wskazania do stosowania leku Bemecor?
-
Jak często zażywać lek Bemecor?
Monitorowanie EKG jest wymagane tylko wtedy, kiedy leczenie trwa przez dłuższy czas oraz w tych przypadkach, kiedy produkt Bemecor stosowany jest u pacjentów, u których istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych ze stosowaniem glikozydów naparstnicy (np. u pacjentów z ciężką chorobą serca lub nerek). Dawkę produktu leczniczego Bemecor należy ściśle określić. Zwykle stosowane dawki są dawkami średnimi, które wymagają czasami znacznej zmiany w zależności od odpowiedzi pacjenta na leczenie. Początkowa dawka wynosi od 0,15 do 0,6 mg, w zależności od tego, czy celem jest szybkie czy wolne nasycenie glikozydem. Większe dawki metylodigoksyny stosuje się w dawkach podzielonych. W leczeniu podtrzymującym pacjenci otrzymują produkt Bemecor raz na dobę lub w dwóch dawkach podzielonych. 1 UR.DZL.ZLN.4020.1888.2013 Skuteczną kontrolę w zakresie odpowiedzi komór u pacjentów z migotaniem przedsionków można uzyskać stosując metylodigoksynę w doustnej dawce dobowej od 0,2 do 0,3 mg. Tę dawkę dobową można podawać raz na dobę lub w dwóch dawkach podzielonych. W celu szybkiego uzyskania stanu nasycenia glikozydem w zastoinowej niewydolności serca produkt Bemecor stosuje się w dawce 0,2 mg 3 razy na dobę przez 1 do 5 dni. U większości pacjentów stan nasycenia uzyskuje się w ciągu 2 – 3 dni. Skuteczne dawki podtrzymujące mieszczą się w zakresie od 0,05 do 0,4 mg na dobę. U większości pacjentów skuteczne dawki produktu Bemecor mieszczą się w zakresie od 0,15 do 0,2 mg na dobę. Dawkę podtrzymującą można podawać raz na dobę lub w dwóch dawkach podzielonych. Dzieci i młodzież w wieku powyżej 10 lat Dawkowanie jest takie samo, jak u dorosłych. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek Dawkę należy ustalać indywidualnie w zależności od czynności nerek pacjenta, a następnie modyfikować zgodnie z uzyskaną odpowiedzią na leczenie i stężeniem metylodigoksyny w osoczu (patrz punkty 4.4 i 5.2). U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę należy zmniejszyć. Dawkę określa się na podstawie klirensu kreatyniny. Zalecana dawka początkowa dla pacjentów poddawanych dializie stanowi 30 do 50% zwykle zalecanej dawki (patrz punkt 4.4). U pacjentów z bezmoczem stężenie metylodigoksyny w surowicy 1 ng/ml uzyskuje się po podaniu dawki 0,05 mg , zaś u pacjentów z klirensem kreatyniny od 0,8 do 1,25 ml/s po podaniu dawki dobowej od 0,15 do 0,2 mg. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby Dawkę metylodigoksyny należy zmniejszyć. Całkowite stężenie glikozydu w surowicy po doustnym podaniu metylodigoksyny u pacjentów z marskością wątroby jest większe niż u zdrowych osób. Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat) Należy zachować ostrożność podczas stosowania metylodigoksyny u pacjentów w podeszłym wieku ze względu na zwiększoną wrażliwość i większe ryzyko działań niepożądanych. Dawkę należy ustalać indywidualnie w zależności od czynności nerek pacjenta, a następnie modyfikować zgodnie z uzyskaną odpowiedzią na leczenie i stężeniem metylodigoksyny w osoczu (patrz punkt 4.4). Nadczynność i niedoczynność tarczycy Metylodigoksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobą tarczycy. U pacjentów z niedoczynnością tarczycy dawkę początkową i podtrzymującą należy zmniejszyć. U pacjentów z nadczynnością tarczycy obserwuje się względną niewrażliwość na metylodigoksynę, więc może być konieczne zwiększenie dawki.
Kiedy nie przyjmować leku Bemecor?
-
Kiedy nie powinno się stosować leku Bemecor?
-
Jakie są działania niepożądane leku Bemecor?
-
Czy lek Bemecor wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów?
-
Czy przyjmując Bemecor mogę prowadzić auto?
-
Czy Bemecor mogę przyjmować w ciąży?
-
Czy Bemecor jest bezpieczny w czasie karmienia?
-
Czy Bemecor wpływa na płodność?
-